Het is een grote chaos in de Tour Languedoc. Voor een update rond deze chaos die ontstond vandaag… verwijs ik graag naar mijn twitter berichten…
We zijn met z’n allen hard bezig om het vrouwenwielrennen te professionaliseren en dan is dit wel een heel erg dieptepunt. We zijn daar met z’n allen enorm teleurgesteld over. De rensters hier spreken er onderling over en op Twitter zie ik ook berichten voorbij komen hoe dit soort chaotische toestanden voorkomen kunnen worden. Ik begrijp dat het voor organisaties enorm moeilijk is om hun budget rond te krijgen en koersen nog georganiseerd te krijgen. Dit wordt mede veroorzaakt doordat er weinig media-aandacht is voor het vrouwenwielrennen en daardoor is het vinden van sponsoren – zeker in tijden van crisis- gewoon enorm moeilijk. Maar de organisatie van Languedoc-Roussillion maakt het wel heel erg bont door alle ploegen hierheen te laten komen, zonder dat het budget rond is. Dat moet gewoon niet kunnen!!!
Deze wedstrijd is een voortzetting van onze oude ‘Tour de l’Aude’ en was samen met de Giro Donne de belangrijkste tiendaagse etappekoers voor vrouwen. In 2010 werd de l’Aude voor het laatst verreden. Dat was ook gelijk mijn eerste en laatste keer dat ik deze koers reed. De departementen konden/wilden niet meer dezelfde financiële steun geven en daardoor verdween deze wedstrijd. Deze Tour de Languedoc-Roussillion gaat door hetzelfde gebied, maar is alleen een koers van zes dagen geworden (en inmiddels nog maar vijf dagen maximaal…). Vorig jaar stond de koers ook op de UCI kalender, maar toen werd deze twee weken van te voren geannuleerd i.v.m. het niet rondkrijgen van het budget. Dat vonden we toen al abnormaal laat… Er zijn veel (vrouwen)koersen waar dit probleem speelt. Ook dit jaar waren er allerlei geruchten of deze koers wel door zou gaan. Ik mailde daarom al persoonlijk de organisatie, omdat ik niet graag voor verrassingen kom te staan zoals deze… Mij werd toen verzekerd dat het door zou gaan… en bijna boos gereageerd wie die kwade geruchten de wereld in had geholpen…
Het is tot nu toe nog steeds niet zeker of de koers wel doorgaat. Wel is er door de meeste ploegen besloten dit toch maar een dag af te wachten, aangezien er al zoveel kosten en reis uren gemaakt zijn. De etappe van morgen gaat in ieder geval zeker niet door. Om 11 uur zal er weer een bijeenkomst zijn voor de teammanagers. De organisatie zegt dat de koers zeker doorgaat, maar wat hun ‘woord’ nog waard is… Dat valt in twijfel te trekken. Het laatste nieuws van vanavond is dat er ook nog een autorally zondag zou plaatsvinden op het parcours waar wij een etappe hebben. De Franse ploegen zijn al vertrokken, maar zij hebben natuurlijk minder ver moeten reizen. De ploegen die van ver komen en al veel kosten hebben gemaakt, hopen nog dat er gekoerst gaat worden. Ik sluit mij daar wel bij aan, mits de veiligheid gegarandeerd kan worden.
Vanavond hebben we in ieder geval wel kunnen genieten van een heerlijk avondmaal. We hadden al zo’n vermoeden dat we in Italië nog maar even extra moesten genieten van het goede leven, hotel en eten daar…! Maar dit avondmaal overtrof wel echt ruimschoots het dieptepunt van mijn verwachtingen. We hebben uiteindelijk maar een pizza bijbesteld ;-).
Vaak krijg ik trouwens vragen over hoe het kan dat we als sporters (vooral in etappekoersen) ‘klagen’ over het slechte eten en ook hoe we zo’n slechte associatie hebben bij o.a. het Franse eten. De verklaring is vrij simpel: een organisatie is verplicht naast de kosten voor de organisatie van de wedstrijd ook hotel/verblijf en eten voor de renners te betalen. Als er dan door de organisatie op kosten bespaard moet worden, dan kom je dan dus vaak ‘low-budget’ uit. Vooral in Franse koersen speelt dit probleem het meest, heb ik het idee, maar daar staat tegenover dat ze wel veel etappekoersen proberen te organiseren (Bretagne, Limousin, Ardeche, Route de France, Languedoc). Het is een zware financiële belasting voor organisaties om dit allemaal te betalen voor alle ploegen.
De budgetten die nodig zijn om een koers te organiseren zijn heel hoog en dan ben ik soms wel blij dat de koers in elk geval nog georganiseerd wordt en dan neem ik de camping, een houten huis, moeten liggen op wegwerpdekens met zes in een kamer maar op de koop toe… Het heeft soms ook wel z’n charme ergens, maar het is natuurlijk wel verre van professioneel. Zeker als je zoals hier in een tochtig houten huis ligt, zonder verwarming, de muizenkeutels op je bed liggen en het eten als klap op de vuurpijl weer onaangeraakt retour gaat…
De Giro in Italië heeft helaas ook ieder jaar problemen om voldoende sponsoren te vinden, maar daar krijgen ze het toch altijd wel voor elkaar om ons allemaal een hotel aan te bieden als onderkomen. En het grote voordeel van Italië is dat ze – geld of geen geld – in ieder geval de pasta ‘el dente’ koken en met respect voor de pasta uitkomen serveren :-)!
Tot zover mijn overdenkingen… Tijd om naar bed te gaan en hopelijk overmorgen weer tijd om een blog te schrijven over de wedstrijd! Want geld of geen (prijzen)geld, koersen dat doen we wel uit liefde voor de sport!
[…] lunch provided for pro cyclists to race on, and Van Vleuten blogged about the whole debacle (in Dutch or google translated). The current situation is that the race will go ahead starting today […]
[…] twitter list, or the #Languedoc hashtag (not exclusive to this issue, of course). There’s a great blog by Dutch superstar Annemiek van Vleuten about it (that’s Dutch, here’s the google translate) and via her twitter. Other […]