Marianne wordt ontzettend knap tweede op het WK, maar wat had ik graag in die finale mijn bijdrage willen leveren… Ik had me tot twee ronden voor het einde heel goed kunnen sparen, door goed teamwerk van de anderen. Vanaf halverwege de wedstrijd werd er goed doorgetrokken op de klimmen, zodat het wel een slijtageslag werd. In de afdaling konden toch veel rensters steeds weer terugkomen. In de een na laatste ronde had ik het wel even super zwaar toen ik achter Pooley aanging op de klim. De lekke band in de laatste ronde was op z’n zachts gezegd balen, vooral als je hoort dat Marianne in de finale alleen komt te zitten en daardoor eerst nog een gat dicht moest rijden en daarom heel vroeg de sprint aan moest gaan. Op het moment van lekrijden wist ik dat ik nooit meer terug zou kunnen komen en kon ik alleen nog maar hopen dat Marianne het toch alleen zou kunnen afmaken.

’s Avonds was de teleurstelling bij iedereen wel weer wat gezakt en was het tijd om het WK (en daarmee ook gelijk het seizoen) goed af te sluiten! Gezamenlijk zijn we met het team uit eten gegaan en daarna zijn we met de andere selecties gaan stappen in Geelong. Met de medaille van Marianne kwamen we natuurlijk (snel) overal binnen

Het WK is wel echt een bijzondere wedstrijd, met zoveel meer ambiance, publiek en publiciteit en dit jaar ook nog eens in een bijzonder land, zo ver weg van huis. Super dat ik dat allemaal mee mocht maken dit jaar. Ik heb ervan genoten!

Ik kijk terug op een ongelooflijk, fantastisch seizoen en al zal het moeilijk zijn…maar ik ga ervoor om volgend jaar weer zo’n super seizoen te rijden! Maar nu eerst… vakantie!!!