Het seizoen loopt al bijna ten einde. Ik heb al een paar keer de kalender gecheckt, maar er zijn echt niet veel wedstrijden meer en ik voel me juist nog heel fris en gretig om nog meer te koersen. Ik heb dit jaar wat minder wedstrijden gereden dan andere jaren, met name om wat meer alleen de koersen te rijden die me echt goed liggen. Daarom heb ik in overleg met de ploeg er voor gekozen om bijvoorbeeld niet in Zweden en Noorwegen aan de start te staan.
In Zweden word het vaak een sprint en zo verliep dit vorig jaar ook in Noorwegen doordat het niet echt lastig genoeg is voor rensters als ik. Vorig jaar reed ik daar als ondersteunende renner, maar dit jaar hadden we genoeg rensters die deze wedstrijden wilden rijden. Ik was erg teleurgesteld wanneer ik zag dat de Boels ladies Tour dit jaar geen (lange) tijdrit bevat en ook geen etappe in de Limburgse heuvels. Dat zou beter voor de WK voorbereiding zijn geweest. Hopelijk is dit eenmalig zo. Voor nu kon ik mijn programma niet meer wijzigen. Het blijft natuurlijk wel mooi om in mijn regenboogtrui daar bij de proloog aan de start te staan en koersen in je eigen land is ook altijd wel speciaal.
“Voor de verandering was ik dit jaar ook eens bij de verjaardag van mijn moeder thuis.”
Van te voren had ik augustus aangemerkt om weer op te bouwen na een paar weken waarin ik het wat rustiger aan heb gedaan. Helaas viel het EK niet gunstig t.o.v. mijn voorbereiding op de WK en vandaar dat ik daar dus niet gereden heb. Voor de verandering was ik dit jaar ook eens bij de verjaardag van mijn moeder thuis. De dag na haar verjaardag zijn we samen per auto naar Italië vertrokken. De eerste dagen moest ik het hier toch rustig aan doen en daarom was het leuk dat ze mee was, want het is wel eens een uitdaging om voldoende tijd voor familie en vrienden te vinden. Ik denk dat ik dat een van de grootste opofferingen vind.
Gelukkig heb ik al veel vrienden en familie (als ik goed tel zijn er 16 in totaal hier langs geweest!) enthousiast kunnen maken om eens langs te komen op deze berg waar ik verblijf, zodat het wat minder ‘1 dimensionaal’ voelt om hier drie weken te zitten. Zo kwam, nadat mijn moeder weg was, Kim langs met haar vriend Chris. Kim ken ik al vanaf dat ik drie jaar oud was uit Vorden, een beetje mijn ‘partner in crime’ als het gaat om feestjes, studententijd, vakanties en sinds kort ook op de fiets! 🙂
“Als ik haar mag geloven was dit echt een spectaculaire rit, dus dat moet ik zelf ook nog eens gaan doen.”
Mijn moeder is overigens teruggegaan met de ‘Bernina express’. Die gaat vanuit Tirano omhoog langs de Bernina pas en dan langs Sankt Moritz-Davos-Landquart. Als ik haar mag geloven was dit echt een spectaculaire rit, dus dat moet ik zelf ook nog eens gaan doen. Deze treinlijn is aangemerkt als UNESCO werelderfgoed. Tot nu toe fiets ik er langs omhoog als ik vanuit Tirano (400 meter boven zeeniveau) naar 2300 meter (Bernina pass) omhoog fiets. Een hele mooie eeuwigdurende klim. 😉
Het weer is iets minder, maar met behulp van een goede lokale weer-website (3bmeteo, aanrader!) waar je goede informatie krijgt per uur, en dat specifiek voor elke pas, is het goed te doen in combinatie met een gezonde dosis geduld… Ik heb hier nog niet in de regen hoeven trainen, maar ik heb al wel een keer tot 16 uur moeten wachten tot ik mijn ‘High Intensity Training (‘HIT’ 6×6 minuten max) kon afwerken in droge omstandigheden. Dan gaan er heel veel onderhandelingen met mezelf door mijn hoofd, om deze training dan toch maar een dagje uit te stellen… Helaas verlies ik het altijd van mezelf (en dat weet ik van te voren, dus het zijn vrij zinloze onderhandelingen 😉).
“Dit is minder eenvoudig dan het soms lijkt als iedereen naar je kijkt.”
Nu iedereen weg is voelt het weer iets meer als een trainingskamp en is de focus op de WK (tijdrit en wegwedstrijd) nog wat meer aanwezig. Ik rijd niet het nieuwe onderdeel, de gemengde ploegentijdrit, die sinds dit jaar in het leven is geroepen. Er zit maar één dag herstel tussen dit onderdeel en de individuele tijdrit en dat vind ik niet optimaal. Het was wel mooi om te volgen op de EK in Alkmaar. Ook de wegwedstrijd kende met Amy een mooie winnares. Wederom werd er veel naar TeamNL gekeken, maar wisten ze het knap af te ronden. Dit is minder eenvoudig dan het soms lijkt als iedereen naar je kijkt.
Op 1 september daal ik weer af en dan zie ik jullie misschien in de Boels Ladies Tour. Eerst ga ik nog een paar dagen lekker afzien hier en tussen het trainen door genieten van de mooie omgeving, bergen, goede koffie en het lekkere Italiaanse eten!
Annemiek
Mooi verhaal Annemiek knap de motivatie en planning (moeder, vrienden die langs komen)die je telkens weer
laat zien. hopelijk wordt de boels ladies tour toch nog lastig genoeg……in ieder geval tot in Weert.