vrijdag 5 oktober 2012

WK Valkenburg – Terugblik seizoen

Het WK in Valkenburg ligt al weer even achter me en de fiets hangt inmiddels aan de haak en is er sinds het WK nog niet afgeweest. Dat blijft de komende tijd nog even zo, want de komende weken tot en met de Amstel Curaçao race neem ik even gas terug en raak ik mijn fiets niet aan.

Rijden voor eigen publiek in Valkenburg was een mooie ervaring. Marianne was die dag de allerbeste en maakte het geweldig af. Over mijn eigen prestatie was ik wel teleurgesteld. Graag had ik zelf het seizoen ook knallend af willen sluiten met een topprestatie op het WK. Je hebt soms dagen dat alles klopt…helaas was dat die zaterdag voor mij niet zo. Ik had last van mijn maag (zenuwen?) en zat daardoor niet lekker in de wedstrijd. Ik zat wel een keer weg met een goede groep, maar ik zat helaas uiteindelijk niet bij de juiste ontsnapping. Anna gelukkig wel en zij reed een topwedstrijd in dienst van Marianne.

Het is nu even tijd voor andere dingen dan fietsen! En daar ben ik eerlijk gezegd wel aan toe, na zo’n bewogen seizoen. Mentaal en fysiek is het wel een heftig aar geweest met een onzekere aanloop, doordat ik al snel voelde dat mijn been niet goed herstelde van de operatie aan mijn liesslagader die ik begin oktober dvorig jaar onderging. Sterker nog: de doorbloeding in mijn linkerbeen voelde eigenlijk vijf maanden lang slechter dan vóór de operatie… Vijf maanden zonder plezier doorblijven trainen en zonder de zekerheid dat het goed zou komen waren zwaar, fysiek en mentaal.

Ik heb me toen wel gerealiseerd hoe ontzettend mooi ik het wielrennen vind en hoe erg ik het zou vinden als ik noodgedwongen zou moeten stoppen. Het zag er lang niet goed uit, maar in maart voelde ik opeens weer dat de doorbloeding in mijn been verbeterde. Een enorme last viel er toen van me af en het plezier in het trainen nam weer met sprongen toe. Helemaal toen ik in april mijn eerste wedstrijd wist te winnen (GP Roeselare). Daarna volgend meer mooie overwinningen in mei en juni met als hoogtepunt het Nederlands Kampioenschap op de weg op 23 juni.

Daarna volgde helaas al snel de sleutelbeenbreuk in de Giro d’Italia. Het werd een race tegen de klok om na de operatie aan mijn sleutelbeen weer razendsnel op tijd terug in vorm te komen voor de olympische wegwedstrijd. Ik moest daarbij wel heel erg de grenzen van wat mijn lichaam aan kon opzoeken. Ik moest wel voluit trainen, maar moest daarbij zeker ook tegelijkertijd rekening met mijn herstel van de operatie en de wondgenezing. In die periode realiseerde ik me wel dat trainen zonder beperkingen me makkelijker afgaat. Ik zoek graag mijn grenzen op, maar werd nu onzeker of niet over mijn grenzen heen ging van wat mijn lichaam aan kon.

Gelukkig was ik er toch bij op de olympische spelen. Ik merkte als snel die dag dat ik niet goed genoeg was om zelf mee te doen om de medailles, maar ik had de Spelen voor geen GOUD willen missen. Ik vond het een grote eer om daar namens Nederland met Ellen, Loes en Marianne aan de start te staan. We hadden er super samen naar toegeleefd en ik voelde bij ons echt teamspirit! En niet alleen bij ons, maar de hele nederlanse equipe leefde met elkaars prestaties mee. Een geweldige ervaring. En toen ik bij de huldiging naar iedereen keek die daar stond met een medaille om zijn of haar nek…nam de motivatie om door te gaan tot Rio alleen maar toe. De spelen van Londen smaakten naar meer!

Na Londen moest ik even gas terugnemen om mijn lichaam (met name de genezing van de wond) wat meer rust te gunnen. Helaas moest ik daardoor de twee wereldbekerwedstrijden die ik vorig jaar nog wist te winnen (Zweden en Plouay) aan me voorbij laten gaan. Daarna ben ik gaan opbouwen naar het WK toe via de Ronde van Toscane -waar ik blij verrast was door daar de proloog te winnen- en de ladies tour in Nederland. Ik voelde me weer in vorm komen.

Nu terugkijkend op het WK was ik uiteindelijk wel weer goed, maar ik denk wel dat ik na mijn sleutelbeenbreuk nooit meer mijn topniveau van mei en juni heb kunnen halen. Ik hoop volgend jaar op een jaar met wat minder tegenslag, maar eerst nu dus tijd om de batterij weer op te laden!

Ik laat daarvoor echt mijn fiets even vier weken aan de kant staan. Ook al krijg ik misschien zin om te fietsen, ik wil echt pas weer beginnen met trainen als ik weer fysiek en mentaal topfris ben! Eigenlijk kijk ik stiekem al weer uit naar het eerst volgende trainingskamp in Zuid Afrika, -daar betrapte ik me net op toen ik de datum van het trainingskamp aan mijn kalender toevoegde 🙂 – maar voorlopig is het tijd voor alles waar ik zin in heb, behalve fietsen! Na zo’n seizoen zijn de sociale contacten er ook wel eens wat bij ingeschoten, dus de komende tijd ook weer wat meer tijd om wat leuks te doen met familie en vrienden, te beginnen bij de vakantie naar Marokko met mijn moeder!

Gepost door: Annemiek op vrijdag 5 oktober 2012

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Nieuwste berichten

maandag 8 januari 2024

Fiets met me mee in het fantastisch mooie Colombia!

vrijdag 8 december 2023

Laatste zolderopruiming groot succes

© Annemiek van Vleuten