Het WK is voorbij en daarmee is ook gelijk het seizoen afgelopen. Natuurlijk was er bij Marianne teleurstelling over de zilveren medaille. Het WK is een momentopname en geen prijs voor hoe goed je rijdt gedurende het hele seizoen, maar misschien is dat juist ook wel de charme van het wereldkampioenschap.

De grootte van de groep waar we uiteindelijk mee naar de streep reden, zei eigenlijk al genoeg over hoe zwaar de wedstrijd was geweest. Ik hou veel meer van de selectieve wedstrijden, waarbij het peloton door het parcours, de weersomstandigheden of de manier van koersen vanzelf wel uitdunt. Ik heb dit jaar wel mooiere wedstrijden gereden en vond het dan ook jammer dat we dat tijdens het WK ook niet konden laten zien.

De wedstrijd werd niet hard gemaakt door teams die geen sprinter hadden. Met Marianne als kopvrouw was het niet aan ons om de wedstrijd te gaan maken, maar van andere landen hadden we wel wat meer aanvallen verwacht. Het parcours werkte ook niet echt uitnodigend om aan te gaan vallen.

In de finaleronde werden daarna nog wel een aantal aanvallen gedaan door Italië en Duitsland om onze ‘oranje trein’ te verstoren. Maar die aanvallen werden door Loes, Kirsten en mijzelf geneutraliseerd. In de laatste bocht kwam Martine Bras nog perfect onderdoor, zodat we met drie rensters de sprint voor Marianne aantrokken aan de rechterkant van de weg. Kirsten bracht mij tot 300 meter en vanaf 150 meter was het aan Marianne. Trixi Worrack zorgde nog voor verwarring door vanaf links heel vroeg aan te gaan. Een sprint met zo’n groot peloton nog over is lastig… Ga je te vroeg aan, dan kan je stilvallen en ga je te laat…dan kan je ingesloten raken. Ik zag Marianne langs mij heen komen op 150 meter voor de streep en zag dat zij niet in een ideale positie zat. Het verbaasde mij dan ook dat zij nog zo dichtbij Bronzini kwam op de streep. Deze zilveren medaille was haar zesde medaille in de zes opvolgende WK’s die ze heeft gereden. Bizar knap!

Ondanks dat het parcours misschien niet helemaal op mijn lijf geschreven was, heb ik natuurlijk ook genoten van dit WK. Het was super om deel uit te maken van zo’n sterk oranje team en daarbij maakte het aanwezige publiek het helemaal compleet. Ik reed met kippenvel naar het podium toe toen we gingen tekenen met ons team: wat een enorm lawaai maakten al die meegereisde fans bij elkaar daar in de finishstraat!

Volgend jaar is het WK in eigen land, in Valkenburg, op een veel selectiever parcours. Ik kijk er al naar uit!

Maar nu eerst gaat de fiets even aan de kant. Drie oktober word ik geopereerd aan de vernauwing in mijn liesslagader. Het littekenweefsel dat in mijn slagader is ontstaan wordt verwijderd en daarnaast wordt de slagader ook een stuk ingekort. Ik moet naar verwachting vijf dagen blijven in het ziekenhuis in Veldhoven. Daarna zal ik vier weken totaal niet mogen fietsen en vanaf week vijf mag ik weer heel rustig beginnen met fietsen volgens een schema van dokter Schep. Dat schema heb ik bij de vorige operatie aan mijn andere been ook gevolgd en die opbouw is mij toen ook prima bevallen. De verwachting is dat ik na acht weken gewoon weer de duurtrainingen op kan pakken en na twaalf weken ook weer intensieve trainingen zou mogen doen.