De Waalse Pijl had ik nog nooit gereden, dus de Muur oprijden in een wedstrijd was voor mij een nieuwe ervaring. In deze editie mochten we er zelfs twee keer tegenop rijden. Na 80 km wedstrijd en met de finish op 110 km. In de eerste 80 km gebeurde weinig. De zes ‘Côtes’ die erin zaten werden rustig opgereden. Op de eerste keer ‘Muur’ werd echter wel goed doorgetrokken en daar viel het volledig uit elkaar. Ik had moeite om te volgen en kon bovenaan net weer de aansluiting vinden. Regina Bruins van Cervelo reed op dat moment alleen weg. Pas op de voorlaatste klim van ruim 2 kilometer werd zij teruggepakt. Grace Verbeke (winnares van de Ronde van Vlaanderen) ging daar aan, ik ging mee in het wiel, maar moest daar later wel uit lossen.

Mijn bergop rijden is wel verbeterd, maar nog niet zo goed dat ik met de besten mee kan. Gelukkig viel het bovenop even stil, zodat ik met Marianne nog aan wist te sluiten en zo met een groep van ongeveer 15 naar de Muur reden. Cervelo zat daar met vier rensters bij en zij maakten daar goed gebruik van om om de beurt aan te vallen. Het was aan mij om daar steeds op te reageren. Hierdoor begon ik niet bepaald ‘fris’ meer aan de Muur. Zwoegend wist ik de tweede keer boven te komen en eindigde op de 12 plaats. (Noot voor de fietsliefhebbers: op het steilste stuk heb ik dankbaar gebruik gemaakt van mijn 39×27, vooral de tweede keer J). Emma Pooley wist de wedstrijd op haar naam te schrijven. Helaas had Marianne vandaag geen super benen. Zij werd uiteindelijk 6e.

Mijn doel dit jaar was om meer mee te doen in de finales van grote wedstrijden. Na een aantal wereldbekers nu gereden te hebben, kan ik wel zeggen dat dat doel in elk geval is gehaald! Op deze Waalse Pijl kijk ik dan ook heel tevreden terug. Ik heb goed en attent mee kunnen rijden wanneer het moest. En hopelijk kan ik volgend jaar bergop nog weer wat progressie boeken…!