Zondag is het weer zover; de Ronde van Vlaanderen. De Hoogmis, zoals velen hem liefkozend noemen. Die Ronde van Vlaanderen blijft voor mij de meest speciale wedstrijd om te koersen. Door de historie, de toeschouwers overal langs het parcours en als oud winnares maakt het de wedstrijd nog specialer. De Muur is dit jaar terug, maar ligt veel verder van de finish dan toen ik in 2011 de Ronde van Vlaanderen won. Toen hoefden we alleen de Bosberg nog over en was het daarna finish in Ninove.
Bij een aantal koersen tot nu toe werd er dit seizoen vrij afwachtend gereden. Dat is vaak niet in mijn voordeel en daar hoop ik morgen dan ook niet op. Je kan zeggen: hoe groter de groep is die aan de finish komt, hoe minder het een koersverloop in mijn voordeel is geweest.
Mijn sterke kant is dat ik veel inhoud heb en minder ‘slijt’ dan een aantal van mijn concurrenten, door alle obstakels en kilometers die we moeten ‘overleven’ voor we na 153 kilometer finishen in Oudenaarde. Dus elke keer als ik ‘pijn voel in mijn benen’, wanneer ze doortrekken op een keienstrook of klim, dan probeer ik te denken; ‘het doet pijn, maar dit is in mijn voordeel’. ๐
De eerste twee uur van De Ronde is het een kwestie van de eerste ‘obstakels’ goed doorkomen. In die eerste twee uur betrap ik me regelmatig op de gedachte dat ik het zenuwachtige koersen van Vlaanderen eigenlijk verschrikkelijk vind. ‘Waarom doe ik mezelf dit aan’? Die gedachte komt dan wel eens in mijn hoofd voorbij.. Zeker als je met 150 vrouwen de eerste twee uur voor iedere klim en kasseistrook zit te dringen. Het is heel nerveus koersen. Iedereen wil van voren zitten om niet een beslissende aanval te missen of om vรณรณr de valpartijen te zitten.
Soms denken mensen dat Vlaanderen koersen geweldig is. Ja… maar niet als alles nog bij elkaar is dus. Het wordt pas echt leuk als het peloton is uitgedund en er meer ruimte is. ๐ Dit gaat pas zijn na de Muur, verwacht ik. Of misschien zelfs pas na de Kruisberg. Dan begint het echte spel en is het nog steeds dringen om van voren te zitten bij alle klimmetjes en smalle wegen die er aan vooraf gaan, maar dan is het dringen met minder rensters. ๐
Ik hoop dat we met het team net zo goed rijden als in de afgelopen koersen. Gracie Elvin en Amanda Spratt zijn beiden beter dan ooit. Ik hoop dat ik na de Kruisberg, Oude Kwaremont en Paterbeg om me heen kan kijken en een uitgedund groep zie waar wij in ‘overtal’ meezitten, zodat we dit kunnen uitspelen. Met Amanda en Gracie heb ik aan een half woord genoeg. Er is nooit discussie hoe we gaan koersen. We kennen elkaars sterke kanten en proberen dat steeds uit te spelen. Ik kijk er naar uit!
Na mijn verhaal hoop ik dat jullie ook enthousiast zijn. Wil je ons volgen? Het Belgische Proximus gaat de wedstrijd uitzenden. Dat zal niet voor iedereen te zien zijn. Er wordt echter ook een livestream verwacht met Engels commentaar (klik op de link hiervoor). Sporza zal naast de mannenwedstrijd af en toe beelden van onze koers tonen en zij zenden na de mannen ook een samenvatting van onze wedstrijd uit. Buiten dat is er op Twitter veel over de stand van zaken te vinden.
Annemiek