De overwinningen in de Giro Rosa en La Course zitten inmiddels al even ‘in de pocket’ en een hoogtestage heeft ze ook al achter de rug. Tijd voor Annemiek dus om weer te gaan koersen. Donderdag gaat ze met Mitchelton-Scott van start in de Ladies Tour of Norway en begint ze aan haar volgende deel van het seizoen. Maar wat heeft ze de laatste tijd eigenlijk allemaal gedaan? Wat staat er de komende tijd op haar programma? En wat zijn nu haar doelen? Op die vragen en meer geeft ze uitgebreid antwoord:

1. Even beginnen bij het begin; Wat heb je allemaal gedaan na de Giro Rosa en La Course, wat toch twee grote doelen voor je waren?
Allereerst was ik uitgenodigd door de NOS om bij de Avondetappe aanwezig te zijn en de Tour de France mee te maken. Dat hadden ze in de Amstel Gold Race al aan me gevraagd en het was erg leuk om de Tour van dichtbij te zien. Zeker omdat ik inmiddels ook een aantal renners ken van hoogtestage, was het leuk om daar rond te lopen. Ik heb er echt even van genoten en ook even een week niet gefietst.

Het was ook leuk om samen met Liesbeth de Vocht bij Vive le Velo aan te schuiven en om samen met Joop Zoetemelk de Alpe d’Huez op te rijden. Dat was super cool en ook om dan langs de Nederlandse bocht te komen, waar ze allemaal voor me gingen zingen. Het was jammer dat ik dit jaar door tijdgebrek geen criteriums in Nederland kon rijden, maar deze toer in de Tour de France maakte wel wat goed. Ook daar werd ik goed herinnerd aan de successen die ik gehad heb.

“Fijn om op mijn favoriete trainingslocatie in Livigno te zijn”

Vervolgens ben ik even thuis geweest en moest ik snel weg op hoogtestage, omdat mijn ploeg wel heel graag wilde dat ik ook in de Tour of Norway zou rijden. Ik ga ook graag drie weken op hoogtestage. Dat had alleen als gevolg dat ik maar twee dagen thuis was. Maar na een heel hectische periode was het voor mij juist wel heel fijn om op mijn favoriete trainingslocatie in Livigno te zijn. In zo’n Giro Rosa heb je nooit tijd voor jezelf en altijd prikkels en ook in de Tour de France rust je niet echt uit, dus die eerste dagen op hoogte kon ik ook even goed tot rust komen. Mensen vragen of het daar niet eenzaam is, maar na zo’n periode is het echt lekker om daar even alleen te zijn en met een paar goede boeken tot rust te komen.

2. Hoe ziet de opbouw naar jouw tweede grote doel van het seizoen, de wereldkampioenschappen, eruit?
Ik had twee doelen gesteld, de Giro Rosa en de WK. Ik ga nu eerst in Noorwegen van start, waar een ploegentijdrit wordt gereden. Die wilde ik graag rijden. Verder is de koers geen hoofddoel voor mij en ik heb het team ook aangegeven dat ik er graag als ondersteunende renster wil rijden. Het is ook mooi om dat te doen, voor de ploeggenotes die in de Giro Rosa zo hard voor me gereden heb. Daarna rijd ik Veenendaal-Veenendaal met de nationale selectie. Ik vind het super tof dat ze daar nu ook een vrouwenkoers organiseren en vind het heel leuk om dat ook een beetje te ondersteunen door er zelf aan de start te staan. Ook omdat de koers door mijn trainingsgebied gaat.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Een kleine week later volgt dan de Boels Ladies Tour, met een proloog in Arnhem en de dag erna een etappe in en rond Nijmegen. Ook dat is mijn trainingsgebied, dus dat is zeker leuk. Daarbij heeft de Boels Ladies Tour dankzij de status van World Tour wedstrijd ook wel een stap gezet qua niveau en daarmee is het een heel mooie voorbereidingskoers op de WK. Na vorig jaar ben ik titelverdediger. Er zitten mooie ritten in, met een mooie proloog en mooie tijdrit. Het is in ieder geval een mooie generale repetitie voor de WK en het zal ook de laatste koers zijn die ik rijd voor de wereldkampioenschappen.

3. Je liep nu wel de Europese kampioenschappen mis. Waarom heb je ervoor gekozen om die niet te rijden?
De EK heb ik op mijn rustdag gekeken vanaf het balkon, bovenop de berg. Met de bondscoach had ik na overleg besloten om de EK aan me voorbij te laten gaan. Dat is wel heel jammer, want zeker met alle sporten samen is het een heel mooi evenement en een beetje een mini Europese Spelen, maar ik was wel blij met mijn keus. Het paste niet heel goed in mijn programma. Ik wilde graag op hoogtestage.

“Het kan heel ongelukkig zijn om zonder communicatie te koersen”

Het EK zelf was wel een beetje apart om te kijken. Er was veel commentaar op de Nederlandse rensters, maar ik denk dat de koers goed liet zien dat het soms ook heel ongelukkig kan zijn om zonder communicatie te koersen. Het was jammer dat daardoor de koers qua tactiek voor Nederland een beetje in het water viel, terwijl ik denk dat het door onwetendheid in de koers kwam. Maar het was een mooi evenement en ik vind het jammer dat het niet in mijn programma paste. Ik heb alle energie gespaard voor de WK.

4. Iets anders dat opviel; Het parcours van de Olympische Spelen in Tokio werd gepresenteerd en daar was nogal wat ophef over. Hoe kijk jij daarnaar?
Voor mij persoonlijk zou het beter zijn geweest als we het parcours van de mannen voorgeschoteld hadden gekregen. Minder kilometers, maar wel dezelfde finale als de mannen. Ik vind het parcours nu dusdanig ongelijk. Dat is bijzonder, maar ook het aantal deelneemsters dat aan de start mag staan. Dat is bij ons in de zestig en bij de mannen 130. Maar dat is niet aan mij en mijn insteek is altijd om geen energie te steken in dingen die ik niet kan veranderen. Ik heb wel even contact gehad met Marianne Vos, van de Riders Commission. Die gaat het ook aankaarten bij het olympisch comité. Gelijkheid staat daar ook hoog in het vaandel en daar doet deze beslissing met een ongelijk parcours en aantal deelnemers, geen recht aan.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Buiten dat ben ik nu ook helemaal niet bezig met Tokio. Ik heb me ook nog niet willen verdiepen in het parcours. De wereldkampioenschappen zijn nu het doel. Daar ga ik me helemaal op focussen. Mijn doel is om daar in optimale conditie aan de start te staan. Tokio is nog ver en ik heb eerst nog veel andere mooie doelen in het vooruitzicht. Waar ik nog wel met spanning naar uitkijk is het tijdritparcours van de Olympische Spelen. Dat is nog niet bekend. Hopelijk wordt dat een mooi parcours voor mij, dat me ligt.

5. Dan toch nog even terug naar het heden. Deze keer was je op hoogtestage naar Italië, maar je bent ook wel eens naar Tenerife of de Sierra Nevada geweest. Wat is je favoriete plek en waarom?
Dat is een makkelijk antwoord voor mij. Dat is met uitstek Livigno. Op de eerste plaats omdat ik een groot Italië liefhebber ben. Ik voel me er altijd erg thuis, hoewel ik dat in Spanje ook wel heb. Maar Italië is ook qua reistijd wel relaxed. Je gooit twee fietsen in de auto en tien uur later ben je op 2300 meter hoogte. Bovendien vind ik het mooi dat ik hier ook echt veel op hoogte kan trainen. In de Sierra Nevada heb ik bijvoorbeeld het idee dat het effect minder is, omdat je daar alleen op hoogte kan slapen en voor de rest alle trainingen bijna op zeeniveau moeten.

“Eigenlijk heb ik maar weinig alleen hoeven doen”

Livigno kan je meer zien als een klavertje vier. Als je dan Livigno als hart neemt, kan je eigenlijk vier rondes rijden. Natuurlijk zijn er nog veel meer trainingsmogelijkheden, maar met bergen als de Mortirolo, de Gavia en de Stelvio binnen handbereik, zijn er zulke mooie rondes te bedenken. Als je naar Sankt Moritz rijdt, kan je op 1800 meter hoogte ook heel vlak trainen. Daar had ik de tijdritfiets dan ook voor bij me, waar ik veel op heb gezeten. Het hotel is ook heel fijn en het eten is goed. De mensen in het hotel zijn allemaal Sicilianen, die op het eiland geen werk hebben. Inmiddels ken ik ze al goed en mijn Italiaans wordt ook steeds beter. Ze praten ook alleen maar Italiaans. Dan kom je thuis van je training en ga je eerst een koffie doen en klets je met degene achter de bar.

Dit jaar had ik ook nog erg geluk. Ik heb een deel mee kunnen trainen met Nippo-Fantini. Twee jaar geleden heb ik ook meegetraind en was ik een keer uitgenodigd om een rondje mee te rijden over de Mortirolo en Gavia. Toen heb ik flink afgezien, maar dat was wel goed. Tiesj Benoot van Lotto-Soudal zat er nu ook in zijn eentje. Die was gevallen in de Tour en had een vriend meegenomen. Daar kon ik goed mee trainen en mocht ik een paar keer mee. Ook heb ik nog eens met Elena Cecchini en Emilia Fahlin kunnen trainen. Eigenlijk heb ik dus maar weinig alleen hoeven doen en dan vliegen die drie weken voorbij. Ik heb echt weer een heel goede tijd gehad en kijk ernaar uit om weer te gaan koersen.