Met een vierde plaats als uiteindelijke haar eigen klassering en vrijwel geen tijdsverlies op de concurrentie, heeft Annemiek de zevende etappe in de Giro Rosa goed doorstaan. In de toch wel vrij lastige rit pakte Marianne Vos haar derde etappezege van de week. “Het was een goede dag voor mij”, keek Annemiek tevreden terug op de etappe. “Ik ben veilig naar de finish gekomen vandaag, ben nooit in de problemen geweest en de ploeg heeft ook niet op kop hoeven rijden.”

De hogere bergen liet het peloton dan wel achter zich, er moest nog altijd geklommen worden donderdag. “Ik was zelf attent aan het rijden, samen met Spratty. Het is wel fijn om die ook altijd bij me te hebben. Er zat een heel rare kasseienklim in, op acht kilometer van de finish. Lucinda Brand probeerde daar wat, maar Lucy Kennedy deed een heel goede lead-out en dat nam Spratty over, waarna ik bij de eerste drie rensters opdraaide. Het was echt een super steile Paterberg-achtige klim, die ook nog eens de helft zo smal was ten opzichte van die Belgische klim. Het was belangrijk om daar van voren te zitten en dat lukte prima.”

Het was, nadat er onderweg al veel aangevallen was, de inleiding voor een spannend slot. “Het was een open finale, waarin veel werd aangevallen”, vertelt Annemiek. “Ik hoefde niet op heel veel mensen te reageren, waardoor ik mee kon schuiven. Er was vervolgens nog een finale klim, die we vorig jaar ook deden. Het liep daar een kilometer of drie omhoog. We hadden afgesproken dat als alles nog bij elkaar zou zijn, ik het op probeerde te zetten voor Spratty, omdat het dan een mooie kans voor haar was om voor een etappezege te gaan.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

‘Had door moeten trekken’
Zo gezegd, zo gedaan. “Ik probeerde haar ook aan te moedigen om nog aan te vallen en dat deed ze ook twee keer. Met 500 meter te gaan trok ik hem voor Spratty aan, met haar in mijn wiel. Jammer genoeg kon ze mijn wiel niet houden. Ze riep stop en daar reageerde ik op. Dat had ik eigenlijk niet moeten doen, maar hem door moeten trekken naar de finish, want uiteindelijk was dit ideaal voor Marianne. Doordat het tempo weer zakte kon zij explosief de laatste tweehonderd meter er overheen knallen. Dat deed ze ook, waarmee ze de etappe won.”

Focussen
Toch keek Annemiek ook met een positief gevoel terug. “Het was leuk om voor Spratty te gaan en dat ik iets voor haar kon doen, ook al pakte het niet helemaal uit zoals we wilden. Maar voor mij was het een prima vierde plek. Niets aan de hand vandaag en ik heb ook niet echt de benen hoeven gebruiken. Morgen is het weer een nieuwe dag om te focussen. Dat zal ook een dag zijn als vandaag. Het zal niet makkelijk worden, want het gaat op en af en we zullen het hele team daarbij zeker nodig hebben. Maar ik kijk er naar uit. Zeker met deze groep, want de meiden zijn fantastisch als hulp.”

Foto’s: Sportfoto.nl / Arne Mill