De achtste etappe in de Giro Rosa is er één voor de aanvallers geworden. Tien rensters bleven vooruit, waar Annemiek in de groep daarachter binnenkwam. Die bestond uit ruim dertig rensters. “Het was echt een super goede dag voor mij en het team”, kon ze na afloop tevreden zijn. “De eerste vijftig kilometers waren vlak en we waren gewoon super goed in controle vandaag. Ik kreeg er zelfs kippenvel van, met vijf ploeggenoten de hele tijd voor me die eerste vijftig kilometer.”

Een vlakke rit was het ook ditmaal zeker niet, met een beklimming halverwege de 133 kilometer lange etappe en dertig kilometer later nog één. “De eerste klim van deze etappe kende ik van de Giro Rosa in 2017. Toen was dit eigenlijk de koninginnenrit van de complete koers, de lastigste etappe. Het was toen deze helemaal geen lastige Giro, kun je nu wel stellen. Nu was het eigenlijk nog lastiger gemaakt, want behalve die ene klim die er toen in zat, was er nu nog een klim toegevoegd aan de etappe.”

Met name de eerste beklimming was er één om goed op te letten. Annemiek: “Ik kende de klim en de afdaling. Daardoor had ik mijn oren geknoopt en ook aangegeven aan de ploegleiding, dat de aanval soms de beste verdediging is. De afdaling was namelijk heel technisch, met een slecht wegdek. Een ideale afdaling voor mensen zonder trui, die alle risico’s willen nemen om daar te gaan aanvallen.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

Het is iets dat Annemiek ook verwachtte. “Lucinda Brand en Elisa Longo Borghini zijn bijvoorbeeld zulke rensters die goed kunnen dalen en ook bereid zijn om risico’s te nemen. Dat wilde ik graag voor zijn en daarom viel ik aan op de klim. Ik trok de laatste twee kilometer door, zodat ik even alleen kwam te zitten. Ik wist ook dat ik niet de hele etappe alleen wilde gaan rijden, maar daardoor kon ik wel die hele afdaling in mijn eentje doen, zonder energie te verspillen.”

Kopgroep weg perfect
Ook achter haar had de aanval zijn impact. “Het brak door mijn aanval wel, waardoor Spratty met onder meer Anna in een groepje zat. Onderaan de afdaling heb ik gewacht. Anders was het nog 65 kilometer solo. Ik moet zeggen dat het kriebelde om dat te doen en in een eendaagse wedstrijd had ik dat ook zeker gedaan, maar met het oog op morgen was dat nu gewoon echt niet slim. Na de klim zaten Lucy, Spratty en ik met zijn drieën in de eerste groep. Voor ons reed een kopgroepje weg en dat vonden we eigenlijk wel prima. Dat was perfect voor ons, want zo hoefden we niet te rijden.”

Geen verrassingen
Opnieuw was het voor Annemiek dus een geslaagde dag. “Behalve die twee kilometer aanvallen om bovenaan even voorop te zitten, heb ik vandaag echt geen energie hoeven te verspillen. De ploeg reed erg goed van voren en gedisciplineerd, waardoor ik met extra veel vertrouwen uitkijk naar morgen. Die rit is vlak, met een onwijs steile en lastige klim op het einde, de Malga Montasio. Ook die hebben we verkend met de ploeg. Er zullen dus geen verrassingen zijn voor ons. Ik kijk wel echt uit naar de etappe.”

Foto’s: Sportfoto.nl / Arne Mill