Met een trainingskamp in de benen, heeft Annemiek vrijdag haar rentree in de wedstrijden gemaakt. Dat deed ze op een goede manier. In de Boels Rental Hills Classic finishte ze als tweede, waar wereldkampioene Lizzie Armitstead met de overwinning aan de haal ging. Samen met haar en de Zuid-Afrikaanse Ashleigh Moolman behoorde Annemiek in de finale tot een kopgroep van drie vrouwen.

“Ik had tijdens het trainingskamp al het gevoel dat ik weer een stap had gezet qua vorm”, kijkt Annemiek eerst maar eens terug op de laatste weken. Haar gevoel bleek dus ook goed te zijn. “Vandaag kreeg ik in koers de bevestiging dat ik in goede doen ben. Ik wilde me sparen tot de eerste passage van de Cauberg, na 107 kilometer koers, en vanaf dat moment aanvallend gaan koersen. Er werd daar doorgetrokken, maar ik had wat over om aan te vallen op de top. Toen ontstond een kopgroep van vijf met naast mij Marianne Vos, Lizzie Armitstead, Ellen van Dijk en Ashleigh Moolman.”

Annemiek zat er dus mooi bij, maar helemaal tevreden was ze niet met de kopgroep die was ontstaan. “Voor mij was het geen ideale situatie, gezien de rensters die mee waren. Daarom besloot ik om niet mee te rijden. Het zou voor mij prima zijn als alles weer bij elkaar zou komen, om het dan opnieuw op de Cauberg te proberen.”

Dat gebeurde echter niet. “We bleven vooruit en Ashleigh Moolman, vorig jaar mijn ploeggenoot, viel aan aan de voet van de Cauberg. Ik kon haar volgen en bij de brug nam ik zelfs over. Op de top zag ik dat we met zijn tweeën waren. Dat was wel een ideale situatie en dus reed ik vol gas door. Helaas wilde Moolman niet met mij meerijden en zo kwam Armitstead terug bij ons, met nog drie kilometer te gaan. Ik wist dat wachten tot de sprint met Armitstead niet een optie was. Moolman viel aan op de Geulhemmerberg en ik nam over met 800 meter tot de finish.”

In de absolute finale koos Annemiek dus voor de aanval. “Omdat Armitstead moest lossen op de Cauberg dacht ik daar de beste kans te hebben. Ik wist ook wat voorsprong te nemen, maar Armitstead reed het dicht. Vervolgens werd het lastig om haar in de sprint te kloppen en ze won dan ook. Nu de koers achter de rug is heb ik een gemengd gevoel. Van de ene kant teleurstelling omdat je zo dichtbij een mooie overwinning bent geweest, maar aan de andere kant ben ik wel heel blij met hoe ik er momenteel voorsta. Vaak ben ik meer een ‘lijdend voorwerp’ op de Cauberg, vandaag kon ik daar aanvallen.”