Mijn top 10 van wat mij het meest opgevallen is tijdens mijn verblijf in Australië:
- Buschauffeurs en vrachtwagenchauffeurs zijn niet gewend aan fietsers of… ze houden ervan om heel krap langs je heen te rijden…
- Australiërs zijn onwijs gastvrij en heel erg bereid tot helpen. De Orica meiden, maar ook mensen die ik onderweg ben tegen gekomen. Ik ben inmiddels al heel wat slaapadressen rijker mocht ik nog een keer willen komen! (en ja…. Ik kom heel graag nog een keer terug!)
- De taal! Ik moet nog even inkomen in de ‘Ozzie slang’. ‘Breaky/Brekky’ (ontbijt) en ‘arvo’ (afternoon) en ‘heaps’ heb ik vaak voorbij horen komen. Oh ja en ‘frocks’ is een jurk. Miisschien hebben jullie dit inmiddels al in een hashtag (#) voorbij zien komen op social media (#OGEFrocks).
- Sommige wielrenners rijden dus écht met van die stekels op hun helm om zich te beschermen tegen de ‘magpie’. Gelukkig is nu niet het broedseizoen, want dan zijn ze op hun agressiefst…
- Australiërs hebben hun eigen koffiecultuur! Geen Starbucks, of andere grote ketens…maar leuke lokale koffietentjes! #ILike!
- Sprinten voor plaatsnaambordjes gebeurd ook in Australië en misschien nog wel fanatieker dan ik gewend ben!
- Ik heb geleerd dat je eerst moet kijken of er een bruine slang in de buurt is voor je de bosjes induikt voor een ‘peestop’. Als je wordt gebeten schijn je nog 15 minuten te hebben om in het ziekenhuis te komen…
- Sport en wielrennen zit behoorlijk in de dagelijks leven ingeburgerd in Canberra. Ik ben heel veel mensen tegengekomen tijdens mijn trainingen die met een rugzakje op weg naar hun werk gaan, mannen en vrouwen. Top!
- Iedereen heeft een barbecue thuis en die wordt écht veel gebruikt en kan ook super gezond!
- De Australische rensters hebben écht veel passie voor hun sport. Ik had me nooit zo gerealiseerd hoeveel impact het wielrennen heeft op hun sociale leven. Zodra de wedstrijden in Europa beginnen (februari) komen ze naar Europa en leven dan tot en met september in Italië. Ze laten daarbij hun vriend/man en familie voor acht maanden achter in Australië… Ik ben dan wel heel blij dat ik tussen mijn wedstrijden door lekker naar huis kan en ook nog kan afspreken met vrienden en familie, maar voor mijn ploeggenoten zit dat er dus niet in.
Tot zover een gedeelte van mijn kennismaking met de Australische cultuur. Ik kom hier niet meer terug, maar ga me in Europa voorbereiden via trainingskampen op de voorjaarsklassiekers. Twee keer zo’n lange reis maken is niet ideaal en nu in november kan een jetlag nog niet zoveel kwaad. Nu even lekker naar huis, houtkachel aan, familie en vrienden opzoeken en genieten van de donkere dagen voor kerst…!
Lang hoef ik niet te wennen aan het trainen in de kou want tweede kerstdag vlieg ik al weer naar Gran Canaria samen met een groep (fiets)vrienden om daar weer verder op te bouwen. Dan gaan er dus twee outfits mee in de koffer en op 1 januari komt de Orica outfit tevoorschijn!
