zaterdag 17 juli 2021

Tokyo stories 1: De laatste puntjes op de i gezet

We zijn er! Nadat ik in Passo di Foscagno mijn laatste voorbereidingen heb gedaan, zijn we vrijdag met TeamNL naar Tokyo gevlogen. Nog een week en dan staat op zondag 25 juli de wegwedstrijd gepland, twee dagen na de openingsceremonie van de Olympische Spelen. Ik kijk ernaar uit! Ik was naar Passo di Foscagno gegaan omdat ik daar altijd goed tot rust kom, me lekker op kan laden en er daarnaast hard kan trainen. Dat is allemaal weer gelukt en ik ben dan ook blij met mijn keuze.

Daar bij Livigno had ik ook echt goed gezelschap. De eerste twee weken was Reinier Honig met me mee en hij was echt een goede sparringpartner voor mij. Verder zaten onder meer Tom Dumoulin, Antwan Tolhoek en Sam Oomen er ook. Het was leuk om wat ander gezelschap te hebben, dan waar je normaal niet mee traint. Dat is ook wel heel waardevol tijdens een hoogtestage. Dat meerijden met de mannen doe ik niet elke dag, maar wel een paar keer. Dan ga ik wel wat buiten mij comfortzone om die mannen proberen te volgen.

Met hen meetrainen moet ik dus niet iedere dag doen, maar zo heb ik wel rustige trainingen die ik zelf doe, heel harde trainingen die ik ook zelf doe, maar ook wat intensievere duurtraining met die mannen gedaan. Ik kwam elke keer super fit terug en heb wel zelfvertrouwen getankt op de hoogtestage. Daarbij had ik mijn olympische tijdritfiets ook bij me. Die heeft ook heel wat kilometers hier gemaakt en kent nu ook geen geheimen meer voor mij. Het is een fiets met schijfremmen, dus wel even anders dan waarmee ik de afgelopen jaren heb gereden. Ik heb op die fiets ook voornamelijk mijn blokken gedaan.

(Tekst gaat verder onder de foto)

“Ik ben er klaar voor, kom maar op!”

En nu is het dus nog maar een week en dan mogen we. Ik ben er klaar voor, kom maar op! Al denk ik niet dat het de leukste Olympische Spelen gaan worden. Gelukkig heb ik er al twee Olympische Spelen opzitten en ik hoop ook voor iedereen waarvoor het de eerste Spelen gaan zijn, dat ze ook Parijs gaan halen. Het echte olympisch gevoel daar gaat hier helaas geen sprake van zijn en dat is wel heel erg jammer. Wat de Olympische Spelen voor mij bijzonder maakt is dat je het echt als TeamNL beleeft, maar in dit geval gaan we vrees ik geen enkel TeamNL gevoel ervaren.

Zo zitten wij ergens in een UCI-hotel. Een hele kleine kamer, waarbij je al een gat in de lucht mag springen als je met zijn tweeën acht vierkante meter hebt. En daar zitten we dan ook nog eens opgesloten of mogen we er heel beperkt vanaf. Vooralsnog mogen we namelijk niet echt buiten trainen, maar zullen we met een busje worden vervoerd naar het racecircuit waar de we de tijdrit rijden en wegkoers finishen. Dat circuit is maar 2 a 3 kilometer, waar we rondjes moeten rijden. Het wordt dus ook een mentale uitdaging om het een olympische gevoel te geven.

“Het wordt een mentale uitdaging om het een olympische gevoel te geven”

Er zullen dus allerlei beperkingen zijn, maar ik denk dat ik daar ook wel op voorbereid ben. Al is het jammer. Één van de dingen die ik altijd super gaaf vond met de Olympische Spelen, is dat als de eerste medaille dan werd binnengehaald, die in het olympisch dorp echt gevierd werd met het olympische team. Je maakt echt deel uit van TeamNL en slaapt ook eigenlijk in één groot huis. Dat valt nu helaas weg.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Wat nu alleen overblijft is hier een heel goede prestatie neerzetten. H gaat een uitdaging zijn om de flow die ik heb opgedaan om te zetten in een heel mooi resultaat. Ik heb er alles aan gedaan en wat dat betreft kan ik vol zelfvertrouwen van start gaan. Ik heb het nergens laten liggen. Zo is één van de dingen die ik op hoogtestage heb gedaan, het afwerken van een aantal trainingssessies in de sauna van het hotel. Zo heb ik het klimaat van Tokyo kunnen nabootsen.

“In Tokyo kan het wel 80 tot 100 procent luchtvochtig zijn”

Het is niet dat ik in 80 graden heb gefietst, maar wel in 38 graden en daarbij heb ik een hoge luchtvochtigheid kunnen nabootsen, want in Tokyo kan het wel 80 tot 100 procent luchtvochtig zijn. Dat in combinatie met de hitte is best wel uitdagend. Ik ben iemand die heel goed tegen de hitte kan, maar in combinatie met de luchtvochtigheid is het wel een ander verhaal en ik denk dat het daarom heel goed is dat ik die sessies heb gedaan. Het viel me ook erg mee hoe ik herstelde. Ik kwam elke keer goed ervan terug. Ik denk dat ik het goed heb kunnen verteren en dat we het ook niet te gek hebben gedaan, maar dat mijn lichaam nu wel beter voorbereid is op actief fietsen onder die omstandigheden.

Al met al denk ik dat het een goede specifieke voorbereiding was en een goede keus om ervoor te kiezen om de Giro niet te rijden en meer uren op de tijdritfiets door te brengen. Daar heb ik al mijn zware intensieve trainingen op gedaan. En ook mijn acclimatisatie heb ik hier dus heel goed na kunnen bootsen. Ik kijk ook beetje naar de wattagemeter en de waarden die ik daar voorbij zag komen waren veelbelovend. Zoals gezegd; ik kijk uit naar Tokyo!

Annemiek

Gepost door: Aschwin Kruders op zaterdag 17 juli 2021

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Nieuwste berichten

donderdag 8 augustus 2024

Nieuwe fase: update 11 maanden na mijn laatste wedstrijd te hebben gereden.

maandag 8 januari 2024

Fiets met me mee in het fantastisch mooie Colombia!

© Annemiek van Vleuten