zaterdag 1 oktober 2011

Terugblik seizoen 2011: nagenieten!

Afgelopen jaar was echt een droomseizoen voor mij. Vorig jaar was ik nog bang dat het moeilijk zou worden om het seizoen van 2010 te overtreffen… Maar dit seizoen met drie wereldbekeroverwinningen was boven ál mijn verwachtingen. Met de winst in de Ronde van Vlaanderen kon mijn seizoen eigenlijk al niet meer stuk. Dat was misschien wel de mooiste overwinning. Niet zozeer door de wijze waarop, maar meer door de historie van de wedstrijd, het parcours met de kasseien en de hellingen en natuurlijk al het publiek…

Mijn doel voor dit jaar was om een wereldbekerwedstrijd te winnen. Mijn ploegleider Jeroen Blijlevens en Marianne Vos kwamen vorig jaar in november al met het idee dat ik dit jaar voor het eindklassement van de wereldbeker moest gaan. Mij leek alleen het gaan voor een wereldbekeroverwinning al een hele uitdaging. In 2010 had ik wel een aantal wedstrijden gewonnnen, maar nog geen wereldbeker. Na de overwinning in Vlaanderen kreeg ik echter de leiderstrui om de schouders en daardoor mocht ik ook in die trui van start in de Ronde van Drenthe (8e) en daarna ook nog in de Waalse Pijl (6e). Daar ‘verloor’ ik de trui weer aan Marianne, die de Waalse Pijl wist te winnen. Na de wereldbekerwedstrijd in China (4e) stond ik weer aan de leiding in het klassement. Marianne won daarna in Valladolid en daar nam Marianne weer de leiding van mij over. In Valladolid had ik geen gelukkige dag, door een valpartij in de finale en werd ik 13e.

Daarna kwam de tijd van de etappekoersen en daarmee brak ook een wat mindere periode voor mij aan. In de etappekoers in Spanje (Emakumeen Bira) merkte ik dat mijn benen helemaal niet goed herstelden en dat ik elke dag heel veel slechter werd. Vooral bij het bergop rijden had ik veel last. Tijdens deze Bira moest ik bergop veel in het ‘rood’ rijden, en daar herstelden mijn benen totaal niet van. Zelfs zo erg dat ik de laatste lastige dag niet meer het peloton bij kon houden. En dat was nog wel in de etappe die ik het jaar daarvoor nog wist te winnen. Je benen ‘verzuren’ altijd wel, maar bij mij was het heel typisch in mijn linkerbeen veel erger. Daar was de bloedtoevoer naar mijn been beperkt door de vernauwing. Eigenlijk klaagde ik al veel langer over dit gevoel, maar zeker na het winnen van Vlaanderen kon ik eigenlijk niet geloven dat er iets met dat been aan de hand zou zijn

De klachten tijdens de etappekoers kwamen mij echter wel heel bekend voor door de ervaringen van het koersen in 2009 met de liesslagadervernauwing aan mijn rechterbeen. Eenmaal thuis heb ik me weer laten onderzoeken in Veldhoven door dokter Schep. Voor het NK weg en NK tijdrijden kreeg ik te horen dat ik inderdaad weer een vernauwing had en nu aan mijn linkerbeen. Ik kreeg de bevestiging van wat ik al wist en dacht eigenlijk dat mijn seizoen als een nachtkaars uit zou gaan. Ik zag het fysiek en mentaal even niet meer zo zitten om het seizoen nog af te maken. Het NK tijdrijden moest ik helaas afzeggen doordat ik nog niet hersteld was van de Bira. Ik wist me met behulp van mijn trainer Tjeerd de Vries en motiverende woorden van een ervaringsdeskundige m.b.t. deze blessure, gelukkig nog wel weer op te laden voor het NK. Mentaal gezien is het niet eenvoudig om niet tijdens de wedstrijd aan je been te denken, aangezien je het probleem wel heel goed voelt tijdens de koers als je even ‘in het rood’ moet rijden.
Vervolgens heb ik de tiendaagse Giro d’Italia bewust heel gedoseerd gereden. Ik deed mijn werk tot aan de klimmen voor de ploeg, liet me gelijk lossen en zocht vervolgens ‘de bus’ op in de hoop dat ik met deze strategie de Giro wel uit zou kunnen fietsen en toch mijn bijdrage kon leveren aan het team. Wat overigens bijna elke dag lukte en in de vlakke etappes kon ik zelfs nog gewoon echt mee koersen in de finale.

Blijkbaar had deze Giro mij wel goed gedaan, want daarna ging ik weer steeds beter rijden. In Zweden kwam dit super tot uiting. In de ploegentijdrit reed ik al lekker en in de wegwedstrijd in Zweden was ik de hele wedstrijd super gefocust omdat ik persé in de beslissende ontsnapping wilde zitten. Ook omdat ik wist dat er dan nog kansen waren voor mij om de wereldbeker te winnen. Op 600 meter voor de meet verrasste ik de anderen uit de kopgroep van acht en zo kwam ik als eerste over de streep. Waanzinning! Een super mooie overwinning, mede ook doordat ik eerst nog dacht dat ik mijn seizoen vroegtijdig zou moeten beëindigen…! Ik nam de WB trui weer over van Marianne. Plouay was vervolgens de laatste wedstrijd van de wereldbekercyclus. Marianne en ik reden allebei een geweldige wedstrijd. Marianne zou me helpen in de wedstrijd, maar ik had vooraf totaal niet verwacht dat ik het in die wedstrijd ook daadwerkelijk af zou kunnen maken. Het parcours was best lastig en ik was zeker niet de beste klimmer. Stevens ging op de laatste klim en ik aarzelde niet en moest alle zeilen bij zetten om haar bij te houden, maar ik kon mee. De overwinning in Plouay was echt een super mooie teamprestatie. De wereldbeker winnen door ook nog de laatste wereldbeker te winnen gaf wel echt een waanzinning gevoel! De week na Plouay heb ik nog wel vaak bij het wakker worden mezelf in de arm moeten knijpen of ik het niet had gedroomd… Lekker wakker worden elke morgen! 🙂

Tijdens een jaar zijn er super veel mensen die me hebben geholpen en waar ik niet zonder had kunnen presteren. Allereerst natuurlijk iedereen in mijn ploeg, inclusief de begeleiding en alle sponsoren van de Nederland Bloeit ploeg. De sfeer bij de rensters onderling was ook dit jaar weer top. De sfeer was vrijwel altijd heel relaxed voor en na de koers, maar was er ook altijd de focus in de wedstrijden. Ploegleiders Jeroen Blijlevens en Eric van den Boom hadden zeker ook een aandeel in de sfeer door geen druk op te te leggen en iedereen gedurende het seizoen kansen te geven. Jeroen geloofde er echt in dat ik de wereldbeker zou kunnen gaan winnen en heeft mij daar heel goed in begeleid afgelopen jaar. Onder andere is me bij gebleven hoe hij mij coachte in China. Elke dag opnieuw dacht hij mee over de tactiek van het sprinten samen met Sarah als lead-out voor mij. Dat vond ik heel leerzaam en leuk.

Daarnaast heb ik sinds dit jaar voor het eerst samengewerkt met Tjeerd de Vries. Ik kende hem al langer als sportsarts en van het mountainbiken op woensdagochtend. Hij heeft mij dit jaar getraind en stond altijd klaar voor advies en ondersteuning. Ook toen het in juni even wat minder leek te gaan. Hij heeft zeker ook een grote bijdrage geleverd in de stap die ik dit jaar heb gezet. Ook qua trainen heb ik dit jaar weer grenzen verlegd.

Wie daar ook een bijdrage aan heeft geleverd is Berrie Ruijling die voor mij heel wat keren op de brommer is gesprongen om met mij te gaan trainen. De credits voor alle snelheid die in mijn benen zat dit jaar en het vermogen op de 30 seconden sprints zijn voor hem. Top dat hij altijd klaar stond, ook al was het soms best koud volgens mij en ging het soms ten koste van zijn eigen fietstijd!

Daarnaast zijn er natuurlijk nog veel meer mensen om te bedanken!

Mijn sportpsycholoog van dit jaar Pepijn Lochtenberg die me o.a. heeft geleerd om negatieve gedachten onder controle te krijgen. Dat was onder andere heel goed toepasbaar in de wedstrijden toen ik wist van de vernauwing in mijn liesslagader!

Mijn webmaster Rob van Eck die deze website zo mooi heeft gemaakt, zodat ik iedereen op de hoogte kan houden van mijn (wieler)belevenissen en me af en toe helpt om de site werkend te houden en actueel aanpaste in de wereldbekerkleuren!

Nick Iedema voor het sportvoedingsadvies en de sportmaaltijden.

En natuurlijk vrienden en familie bedankt voor de support en eigenlijk iedereen waar ik zo af en toe hele leuke berichtjes en felicitaties van heb mogen ontvangen!

Gepost door: Annemiek op zaterdag 1 oktober 2011

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Nieuwste berichten

maandag 8 januari 2024

Fiets met me mee in het fantastisch mooie Colombia!

vrijdag 8 december 2023

Laatste zolderopruiming groot succes

© Annemiek van Vleuten