De etappekoers in Spanje verliep niet zoals ik had gehoopt. In de etappe die ik vorig jaar nog wist te winnen, moest ik nu zelfs afstappen, omdat ik totaal geen power meer in de benen had. Tijdens de tweede etappe ging het nog wel redelijk goed. Marianne wist op de top van de laatste beklimming alleen weg te rijden en won de etappe en verstevigde haar positie in het algemeen klassement. In de sprint om de tweede plek werd ik vijfde. De dag erna stond er een klimtijdrit op het programma die gewonnen werd op Emma Pooley die drie seconden sneller was dan Marianne. De tijdrit van dit jaar was minder steil dan vorig jaar (maximaal stijgingspercentage van 5%). Bij mij ging het niet lekker. Het was zitten.., staan… en dan toch maar weer snel gaan zitten omdat de benen al snel volliepen. Ik eindigde op de 20e plek. ’s Middags moesten we de gele trui van Marianne verdedigen, maar al snel bleek bij mij dat ik totaal niet hersteld was van de tijdrit en de inspanningen van de dagen ervoor. Ik moest al snel lossen op de klim, doordat ik totaal geen power meer in mijn benen had. Zondag stond ik al niet fit meer op en na 20 minuten moest ik wel afstappen, omdat ik totaal geen kracht meer in mijn benen had zitten. Afstappen is wel het laatste dat je wil, maar als je zo slecht bent, dan heb je er ook wel vrede mee in de auto te gaan zitten. Vanuit de ploegleidersauto heb ik vervolgens kunnen zien hoe ons Noortje, Sarah, Patricia en Loes geweldig op kop reden, om het eindklassement van Marianne veilig te stellen. Marianne won ook nog de laatste etappe en het eindklassement!