Het is één van de meest heroïsche koersen van het jaar en zaterdag stond hij op het programma; de Strade Bianche. Heel wat klimmetjes in het 127 kilometer lange parcours, maar vooral uniek zijn de gravel wegen. Ruim dertig kilometer aan onverharde paden waren in de route opgenomen. Na afloop van de eerste World Tour wedstrijd van het seizoen vond Annemiek zichzelf op de vijfde plaats terug. “Een sterke wedstrijd van ons team in de breedte”, concludeerde ze na afloop.

“Ik vind dit één van de mooiste wedstrijden op onze kalender”, vertelt Annemiek. “Maar wil ik winnen, dan moet ik me echt op mijn allerbest voelen, aangezien de aankomst bergop is. Na vorige week terug te zijn gekomen van mijn hoogtestage, was het nu juist even afwachten hoe ik me in de wedstrijd zou voelen. Het kan zijn dat je dag twee tot tien dagen na terugkomst op zeeniveau wat minder bent van een hoogtestage, of in elk geval minimaal nog niet optimaal profiteert van het hoogtestage effect.”

“Mijn dag begon niet zoals gewoonlijk… Doordat mijn telefoon ’s nachts in mijn slaap het had begeven (ik ben tot nader bericht niet telefonisch bereikbaar!), ging mijn wekker dus niet af. Vijf minuten voor we zouden vertrekken werd ik wakker. Geen ontbijt dus drie uur van te voren voor mij, maar wel heerlijk tien uur geslapen.”

Iedere wedstrijd is anders, maar één met gravelstroken is toch bijzonder. “De gravelstroken maken deze wedstrijd hectisch, maar als ploeg ‘overleefden’ we op een val van Amanda Spratt na, deze ‘obstakels’ in de wedstrijd zonder al te veel problemen. Op de één na laatste gravelstrook van twee kilometer vielen Longo Borghini (Wiggle), Lizzy Armitstead (Boels) en Kasia Nywiadoma (WM3) bergop aan. Katrin Garfoot en ik konden met hen mee. Beiden hadden we dit niet verwacht vooraf. Met deze drie rensters wisten we wel dat het lastig zou worden om de wedstrijd te winnen, door die aankomst bergop. Aanvallen zou ons de beste kansen geven.”

Kans gemist
En dat aanvallen werd dan ook het plan, maar dat ging nog niet direct. Annemiek: “Katrin voelde zich niet meer goed, moest lossen en ook ik loste een keer nadat ik probeerde aan te vallen in de laatste tien kilometer. Toch kon ik weer terugkomen. Ik hoopte nog eens te kunnen verrassen en misschien toch derde te kunnen worden van deze vier. We werden echter verrast doordat Lucinda Brand en Shara Gillow in de laatste 3 kilometer terug wisten te komen en gelijk in de aanval gingen. Achteraf had ik natuurlijk met hen mee willen springen. Dat was mijn kans geweest.”

Maar die kans ging er dus letterlijk vandoor. “Nu reden zij voorop en Longo Borghini viel aan waar het steil bergop ging, boven 10% stijgingspercentage op de plavuizen. Daar kon ik het drietal niet volgen. Wel stak ik Gillow nog voorbij, maar Brand kon ik net niet meer bijhalen.” Het was Longo Borghini die met de overwinning aan de haal ging.

Sterk collectief
De conclusie: “We hebben in de breedte van ons team een sterke wedstrijd gereden, waar we in de finale misschien het beter hadden kunnen uitspelen. Ik voelde me bergop beter dan vorig jaar in deze wedstrijd en dat geeft me zeker vertrouwen voor de komende wedstrijden. Volgende week wordt echter een hele andere koers in de Ronde van Drenthe. Ik rijd de World Tour wedstrijd op zaterdag en ook de Acht van Westerveld op zondag. Als we collectief zo rijden als vandaag, zijn we zeker een ploeg om rekening mee te houden!”