Drie dagen nadat ze in Tokyo olympisch kampioen werd, heeft Annemiek zaterdag alweer in Europa gewonnen. In Spaans Baskenland heeft ze de Clasica San Sebastian op haar naam geschreven. Die wedstrijd behoorde voor het eerst tot de Women’s World Tour. Nadat haar team Movistar in de finale het gat richting een kopgroep kleiner maakte, viel Annemiek op de steile slotklim aan. Ze passeerde de laatste koplopers, kwam met nog acht kilometer te gaan solo boven en hield stand tot aan de streep.

En dan te bedenken dat Annemiek pas in Tokyo op het idee kwam om te gaan rijden. “Bauke Mollema zei dat als ik de tijdrit reed, ik het nog kon halen, omdat ik donderdagmiddag al terug in Nederland was. Dankzij Bauke heb ik deze overwinning dus ook een beetje binnen, want hij zette me op het idee”, laat Annemiek weten. “Eerst was het idee om langer in Japan te blijven, maar met Covid moesten we direct na de koers naar huis. Het was vervolgens een hoogtepunt om in Scheveningen, met mijn moeder erbij, gehuldigd te worden. Met mijn ploeg had ik al overlegd of ik San Sebastian kon en mocht rijden. Dat mocht en meer dan graag zelfs.”

Het was ook al even geleden dat Annemiek haar ploeggenotes zag, eind mei in de Vuelta a Burgos. “Het was dus ook een soort kleine afterparty met de ploeg, waarbij ik ook mijn medailles mee had genomen om te laten zien. Ik stond aan de start met een ‘niets moet en alles mag gevoel’. Twee jaar terug had ik de finaleklim wel echt goed verkend en die zat ook nog goed in mijn hoofd, dus ik wist wat er kwam. Het enige dat wel minder was; we hadden regen bij de start. Dat was wel even teleurstellend. Ons idee was dat mijn ploeggenotes mee zouden springen of controleren. Ik zou wachten tot de slotklim en dan zouden we wel zien hoe het liep. Die klim is twee kilometer lang, met een gemiddelde van 14 procent en dus echt flink steil. Daarna was het nog acht kilometer afdalen tot de finish.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

Overwinning van het team
Vanaf de start werd er aangevallen. “Er werd ondanks de regen hard gekoerst en er reden ook wat groepjes weg. De belangrijkste groep reed weg op de Jaizkibel, met Ane Santesteban, Evita Muzic en Paulina Rooijakkers. Ik zag ze gaan, maar zag het niet zitten om toen al mee te gaan. Audrey Cordon-Ragot reed er in de afdaling nog naar naartoe, maar ik wilde dat risico niet nemen. Wij hebben na die klim gezorgd dat we de ploeg bij elkaar kregen. Met twintig kilometer te gaan tot de slotklim zijn ze volle bak gaan rijden. Het was dus echt een teamprestatie en dat maakt het super tof. Dit is echt een overwinning van het team.”

Movistart moest ook veel werk doen om het verschil met de kopgroep kleiner te maken. “Het gat naar de koplopers was twee minuten en toen ik aan de slotklim begon heeft Sara Martin me eigenlijk afgezet tot aan het wiel van Cordon-Ragot, de laatste koploopster die nog over was. Toen ben ik direct aan gaan vallen. Ik heb een strak tempo gereden tot de top en had direct al door dat er niemand mee kon. Het tempo lag zo hoog, dat iedereen al aan het afzien was geweest. Op de top had ik 45 seconden voorsprong op Ruth Winder. Daarna was het nog acht kilometer dalen. Ik voelde me goed en sterk en had er, zeker door het werk van de ploeg, vertrouwen in.”

Txapela
Met een solo van zo’n tien kilometer reed Annemiek dus naar de zege. “Ik wilde graag die txapela, de Baskische pet, winnen. En ik wilde ook graag meedoen omdat Leire Olaberria, die op de Spelen in Beijing op de baan brons won achter Marianne en ik ken van een trainingskamp, hier in de organisatie zit. Haar wilde ik graag een plezier doen door hier aan de start te staan. Het was dus een mooie dag en erg leuk om mijn team te zien en de medaille samen te vieren. De komende week ga ik thuis chillen en een korte break nemen. Daar heb ik ook wel zin in. In de Ladies Tour of Norway rijd ik mijn eerstvolgende koers weer en is de feestperiode weer een beetje afgesloten.”

Foto’s: Organisatie