De Sojourn, zo noemen ze het bij onze ploeg; het elf dagen durende etappekoers-trainingskamp waaraan ik vandaag begonnen ben. Vanuit Faro rijden we in die elf dagen, met daarin twee keer een rustdag, naar Roquetas de Mar. Ofwel; negen etappes fietsen, waarbij we in totaal 1820 kilometer afleggen en daarin 29.100 hoogtemeters voor de kiezen krijgen. En dat doe ik dan met tien mannen van Mitchelton-Scott. Een hele uitdaging.

Toen ik afgelopen jaar geblesseerd thuis zat, had ik een gesprek met Gene Bates. Hij was destijds mijn ploegleider en is inmiddels teammanager bij de mannen. In dat gesprek werd duidelijk dat het beter voor mij was dat ik deze winter in Europa zou blijven om te trainen en ik denk dat Gene de teleurstelling op mijn gezicht wel kon lezen. Toen kwam hij met het idee om deze trip met de mannen mee te gaan.

Deze Sojourn doen ze al een aantal jaar en het eerste doel is kilometers maken. Maar een tweede doel is ook het genieten van het mooie uitzicht en de mooie roadtrip die we doen. Eigenlijk vind ik het heel cool dat de ploeg zoiets organiseert, vanuit het oogpunt om renners ook fris in het hoofd te houden. Op het moment dat ik me aanmeldde wist ik alleen nog niet hoeveel kilometers we exact gingen doen en wie er allemaal meegingen. Toen ik later een mail kreeg met het schema en de namen van onder meer Adam Yates, Simon Yates en Mikel Nieve op de lijst zag staan, was dat wel even slikken, haha.

“Dit is veel te gek en lijkt me geen goed plan voor jou”

Gemiddeld rijden we dus tweehonderd kilometer per dag. Daarbij blijven we aan de onderkant van Spanje, maar gaan we wel iedere dag het binnenland in. Dat wil zeggen; veel klimmen. Toen ik dat zo allemaal zag en het doorstuurde naar mijn trainer, Louis Delahaije, dacht ik dat die iets zou zeggen als; ‘dit is veel te gek en lijkt me geen goed plan voor jou.’ Maar zijn reactie was juist; ‘leuk, een goed plan. Ik denk dat het echt iets voor jou is.’ Wat dat betreft zit mijn trainer altijd heel erg op één lijn met Gene.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Het etappekoers-trainingskamp, waarvan onder dit bericht de dagplanning terug te vinden is, is ook nog eens heel goed geregeld. Naast dat we met tien renners zijn, die op de broers Yates na allemaal andere nationaliteiten hebben, rijdt er bijvoorbeeld altijd begeleiding in een auto achter ons aan. Ook zijn er een kok en dokter mee. En mocht ik het zelf helemaal niet vol kunnen houden, dan kan ik altijd nog in de auto stappen of er voor kiezen om een dag over te slaan.

“In de Elfstedentocht zaten niet bijna 5000 hoogtemeters”

Hoe dan ook, met deze mannen gaat dit wel een trip out of my comfort zone zijn. Er worden geen gekke intervallen gedaan, maar bergop hoop ik dat de klimmers echt rustig gaan rijden. Dat het niet te gek gaat. Daarbij was de Elfstedentocht de laatste keer dat ik 240 kilometer reed, maar daar zaten niet bijna 5000 hoogtemeters in, zoals op de negende dag. Toch lijkt me vooral die laatste dag ook heerlijk. Het gaan elf interessante dagen worden, waarin ik mezelf zeker niet over de kop ga rijden en het verstandig aan ga pakken.

Voor mij gaat dit misschien ook wel een heel interessante trainingsprikkel zijn. Wie weet gaat het me een extra stapje brengen en ik denk dat het in mijn revalidatieproces ook op het juiste moment komt. Dinsdag heb ik bijvoorbeeld ook mijn traject bij de fysiotherapeut afgesloten. Ik loop weer normaal en kan mijn been goed buigen en strekken. Dat is ook een super goed teken. Van Louis kreeg ik een boek genaamd Peak Performance. Eén van de hoofdstukken was ‘rest like the best’. Dat heb ik de afgelopen zes dagen thuis gedaan, om goed uitgerust aan de start te staan. Maar dat ‘rest like the best’ ga ik ook zeker even inplannen na deze Sojourn.

Annemiek