Met het roze om haar schouders begint Annemiek zondag aan de slotdag van de Giro Rosa. In de op één na laatste etappe van de Italiaanse tiendaagse, wist ze haar leiderstrui zaterdag met succes te verdedigen. De rit was lange tijd vlak, maar eindigde op de steile twaalf kilometer lange slotklim Altopiano del Montasio. Annemiek bleef er in de finale over met wereldkampioene Anna van der Breggen. Ze reed solo weg, maar zag haar Nederlandse concurrente in de slotkilometer toch nog terugkomen en winnen.

“Poeh, dit was wel een dag zeg”, keek Annemiek na afloop van de rit terug. “Ik wilde vandaag gewoon heel graag winnen, maar daarnaast wilde ik ook heel graag Spratty helpen om op het podium van het klassement te komen. Ze moest daarvoor nog ongeveer een minuut pakken op onder andere Lucinda Brand en Kasia Niewiadoma. Dat is ook waarom ik al aan het begin van de klim aanviel, met nog elf kilometer te gaan. Doordat we daar de wind wat van voren hadden, konden ze echter nog makkelijk in het wiel zitten.”

Het brak echter toch voorin de wedstrijd en daarbij kreeg Annemiek haar ploeggenote Amanda Spratt, ofwel Spratty,  mee. “Anna kwam vervolgens terug, terwijl Spratty moest lossen, en ik bleef alleen met Anna over. Achteraf gezien heb ik in het begin van de klim wat teveel energie verspild, want als ik echt voor de etappezege had willen gaan, had ik moeten wachten tot het echt steile stuk begon. En steil, dat was het in de laatste vier kilometer. Zoncolan-achtig steil. Het was echt een bijzondere aankomst.”

Energie verspild of niet, Annemiek deed haar aanval en reed weg bij Van der Breggen. “Bij het begin van het steile deel viel ik direct aan, want ik dacht dat ik dan de meeste kans had”, vertelt ze. “En ik denk dat ik gewoon teveel energie verspild heb, maar Anna was vandaag ook gewoon heel goed. Ze liet wel een gaatje op mij eerst en ik had ook een voorsprong van een seconde of twintig. Maar ik voelde dat ik niet de benen had die ik de afgelopen dagen had en Anna was denk ik ook een stukje beter. Ik voelde de energie uit mijn benen vloeien en en Anna kwam steeds dichterbij. Op zo’n 600 meter van de finish kwam ze over me heen en stond ik eigenlijk geparkeerd.”

‘Zinnen gezet op deze etappe’
Met een dubbel gevoel kwam Annemiek vervolgens over de finish. “Ik had wel een beetje mijn zinnen op deze etappe gezet en daardoor was het wel een beetje een teleurstelling dat het niet was gelukt.” Die teleurstelling kon ze echter ook weer snel omzetten in blijdschap. “Snel na de finish kwam Spratty naar me toe en zij zei dat ze zichzelf op het podium had gereden. Daar ben ik echt heel blij mee en we hebben dus in ieder geval het doel bereikt met die vroege aanval. Amanda heeft de hele Giro Rosa in dienst gereden voor mij. Dat het dan ook nog lukt om haar op het podium te krijgen, zorgt wel voor een grote glimlach.”

Sowieso kan Annemiek een grote glimlach opbrengen als het om haar teamgenotes gaat. “Ook vandaag heeft de ploeg weer de hele tijd gecontroleerd, tot de voet van de klim. Ze hebben het perfect gedaan. We lieten bewust een kopgroepje wegrijden en hebben de voorsprong gecontroleerd rond de twee minuten gehouden. Ik had de hele tijd een Mitchelton-Scott trein voor me uit rijden. Dat zal morgen iets anders zijn, want dan sluiten we af met een vlakke rit. Daar zullen de sprintersploegen geïnteresseerd in zijn en dat wil zeggen dat er voor ons denk ik niet heel veel te controleren is. Ik verwacht niet dat de klassementsrenners nog een slag denken te kunnen slaan.”

Moeder in de Giro
Op het podium kreeg Annemiek dus opnieuw de roze leiderstrui uitgereikt, onder het oog van bijzonder bezoek. “Mijn moeder is hier nu ook en dat is heel tof. Ik heb nu tien Giro’s gereden en dit is de eerste keer dat ze erbij is. Ze blijft ook tot maandag. De lokale organisatie achter een paar etappes heeft ons namelijk uitgenodigd om maandag naar de Zoncolan te gaan. Daar gaan ze een bord onthullen met een foto van mij erop, omdat ik daar vorig jaar won en ik daarmee de eerste vrouw ben die heeft gewonnen op de Zoncolan. Dat is wel heel bijzonder.”

Foto: Sportfoto.nl / Arne Mill