Afgelopen jaar had ik bij mijn contractonderhandelingen al aangegeven heel graag ter voorbereiding van de voorjaarsklassiekers op hoogtestage te willen in februari. Zo komt het dat mijn ploeg nu zonder mij aan het trainen is in Girona en ik toestemming kreeg om hier bovenop een vulkaan te gaan zitten!

Vaak hoor ik als ik zeg dat ik naar Tenerife ga: ‘je boft maar weer, lekker zo’n vakantie’. Daarom even een beschrijving van mijn vakantiebestemming! 😉 Na 40 kilometer (1 uur met de auto) omhoog rijden kwam ik terecht in een kaal vulkanisch landschap, waar het vijf graden was en waar ik uiteindelijk één gebouw aantrof en verder helemaal niets. Dit hotel ligt op 2100 meter hoogte in het nationale park ‘El Teide’. Niet te missen dus, maar niet de vakantiebestemming die mensen voor ogen hebben als ik zeg dat ik drie weken naar Tenerife ga :-). De keuze voor Tenerife was overigens snel gemaakt. Het is eigenlijk de enige plek waar je in februari qua weer kan trainen. Dat is ook de reden dat er heel veel profs komen in dit hotel.

De dichtstbijzijnde winkel is een uur afdalen met de auto. Er is hier geen elektriciteit en het hotel wordt voorzien door middel van een aggregaat. Tot drie jaar terug was er zelfs geen WiFi in dit hotel en de WiFi die hier nu is, doet het met zoveel mensen hier die er gebruik van willen maken vaker niet dan wel (wat je overigens als wielrenner wel vaker overkomt als je met het hele peloton in 1 hotel zit en allemaal van hetzelfde WiFi gebruik wil maken;-)) . Om deze update online te krijgen moet ik dus even wachten tot de meeste mensen hier al liggen te slapen in het hotel.

De eerste dag na aankomst heb ik mezelf wel even afgevraagd waarom alleen drie weken bovenop een vulkaan, in the middle of nowhere, ook al weer zo’n goed plan leek. 😉 Zeker na twee dagen in je eentje heen en weer rijden om je geplande trainingsuren vol te maken heb je daar wel tijd voor om over na te denken.

Je kunt vanuit het hotel linksaf of rechtsaf: beide kanten kun je dan een half uur in de zon rijden. Ga je lager dan kom je namelijk in de wolken, schaduw, mist, regen en échte kou terecht. De wolken lijken te blijven hangen tot 2000 meter hoogte en daardoor kan je hier vertrekken met zon en na een half uur totaal verrast worden door kou, mist en regen, tijdens de afdaling naar beneden.

Aan de andere kant houd ik ook wel van dit avontuur, om gewoon alleen te gaan en wel zien hoe de komende drie weken gaan lopen. En na drie dagen acclimatiseren vind ik de rust hier eigenlijk heerlijk. Na een paar dagen ontmoet je ook wel weer allerlei (nieuwe) mensen en dat maakt het ook wel weer heel leuk.

Zo kwam ik hier een Deense continentale renner van mijn leeftijd tegen die mij vroeg of hij met me mee mocht. We bleken beiden hetzelfde tempo omhoog te willen rijden, ook nog eens genoeg gespreksstof te hebben voor tijdens deze 5,5 uur durende training en beiden wel een dubbele esspresso te kunnen waarderen halverwege de training: ook altijd een pluspunt! 🙂

Ook heb ik twee dagen getraind met Edwige Pitel, een wat oudere Franse wielrenster die ik ken omdat we beiden last hadden van de bekende liesslagadervernauwing. Zij bleek hier samen met haar vriend op vakantie te zijn (en dus niet hier op de vulkaan te zitten maar lekker aan zee ;-)). Samen met hen heb ik ook al twee keer een prachtige ronde over het eiland gemaakt. Zij komen hier vaker en leidden mij via mooie rondjes o.a. naar ‘Los Gigantes’ en het oude dorpje ‘Masca’.

Het volgende trainingsblok gaat beginnen. Ik ben nu goed aangepast en komend blok ga ik nu ook intervaltrainingen doen. Als ik die een beetje fit doorkom, nog wat nieuws meemaak hier bovenop de vulkaan en de WiFi meeewerkt…volgt er wellicht nog een deel twee vanaf ‘El Teide’!