Met Ellen van Dijk als winnares, heeft Annemiek met TeamNL zaterdag een mooi feestje kunnen vieren bij de EK wielrennen. Van Dijk greep in het Italiaanse Trentino de Europese titel met een lange solo. Achter haar controleerde Annemiek samen met Demi Vollering een achtervolgend groepje van acht rensters. “Ik kwam juichend over de finish, want ik was heel blij voor Ellen!”
De wegwedstrijd van de EK was slechts 107 kilometer, maar waar de rensters de koers maken, bleek dat het parcours ook zwaar genoeg was om er een zeer lastige wedstrijd van te maken. “Het was een mooie ronde met een 3,5 kilometer lange klim van 5 procent erin”, vertelt Annemiek. “Dat was niet helemaal op mijn lijf geschreven, maar het was ook geen parcours waar een echte sprint erin kon zitten. We zagen het als een open wedstrijd en zo gingen we er als TeamNL ook in, zonder aangewezen kopvrouw. We wilden erin vliegen en Marianne bewaren voor de sprint, mocht die er toch komen.”
Al snel viel de wedstrijd in een ploeg. “Marianne en Chantal bleken geen goede dag te blijven, waarna we met zes sterke meiden overblijven. Eigenlijk was Ellen toen allang vertrokken. De afspraak was dat we mee mochten zitten in kopgroepen, zolang het maar een situatie was waarin we konden winnen. Daar had ik vertrouwen in met Ellen, al moet ik zeggen dat ze met Soraya Paladin wel met een goede klimster op pad was. Vandaar dat we druk bleven houden van achteruit, zodat Ellen ook iets meer in het wiel kon zitten en we zo controle konden houden op de situatie. We hielden het tot op een minuut.”
(Tekst gaat verder onder de foto)
Verdedigende modus
Waar de verschillen niet heel groot waren en Van Dijk nog altijd met Paladin opgescheept zat, leek er wat te gaan gebeuren. “Op de zevende van acht keer de klim zouden we aanvallen. Daar zat ik voor klaar, maar toen kwam net op tijd het bericht door dat Ellen alleen op pad was en Paladin had gelost. Toen kon ik de benen weer stil houden en in de verdedigende modus gaan. Voor iemand als Ellen, die altijd voor ons klaar staat en voor het team rijdt, doe je dat heel graag. Ik vind dat we een heel mooie winnares hebben gekregen, waar ik heel trots op ben. Zeker als je weet dat ze misschien wel boven zichzelf uitsteeg door Paladin te lossen.”
Achter Van Dijk was er voor de acht rensters nog de strijd om het zilver en brons. “Demi vroeg aan mij om voor haar te rijden voor plek twee. Dat was een mooie gelegenheid, aangezien ze sneller is in de sprint en dat deed ik graag. Marlen Reusser verraste ons in de laatste kilometer, maar ik zat goed in het wiel. In de op één na laatste bocht schoot ik met nog vijfhonderd meter te gaan echter uit mijn pedaal en kon ik niets meer doen. Toen werd ik van het groepje van acht ook achtste en daarmee dus negende. Ik vind het heel mooi dat we met TeamNL laten zien dat als je voor Team NL uitkomt, je misschien wel honderd keer voor het team moet rijden, maar het ook terug kan krijgen. Ellen rijdt altijd voor ons en is echt een professional. Vandaag kreeg ze een kans en die heeft ze gegrepen.”
Met vertrouwen naar de WK
Zelf reed Annemiek een sterke wedstrijd, nadat ze de Challenge by La Vuelta weer terug ging naar Livigno. “Ik ben ook zeker tevreden met hoe ik zelf reed. Ik denk dat de tijd in Italië me heel goed heeft gedaan en dat ik met vertrouwen naar de WK mag. ‘De hoogte nu het werk laten doen’, zegt mijn trainer Louis altijd. De komende week ben ik vijf dagen thuis en vrijdagavond vertrek ik al naar België, om daar zaterdag het WK parcours en dan met name de tijdrit te gaan verkennen.”
Foto’s: Sportfoto.nl