maandag 22 februari 2010

Ploegenpresentatie 10 maart

Regelmatig train ik achter de motorscooter van Berrie Ruijling. Hij was aanwezig bij de ploegenvoorstelling en voor het clubblad van de toerclub heeft hij het volgende ingezonden stuk geschreven. Een leuk verslag van de ploegenpresentatie door de ogen van Berrie Ruijling:

Nederland Bloeit als nooit tevoren

Wel eens in de buurt van Landgoed Heerlijkheid Mariënwaaerdt geweest op weg naar Beesd, Geldermalsen, Leerdam of een ander oord daar in die buurt? Nou ik niet hoor. Ik kom daar zelden. Mij te winderig en te vlak. Vanaf woensdag 10 maart weet ik waar De Heerlijkheid ligt en wat ik me daar bij voor moet stellen. Een agrarische omgeving in een uithoek van de Betuwe en daardoor een prima decor voor de ploegenvoorstelling van Nederland Bloeit. Ik was daar op uitnodiging van Annemiek, samen met collega-journalist Arnold Winkel, met dit verschil dat hij bij een echte krant werkt en ik slechts af en toe als onbezoldigd freelancer voor het clubblad van TCW.

Voor wie het nog niet weet; Nederland Bloeit is de organisatie die in het gat is gesprongen dat is ontstaan door het afhaken van DSB als sponsor. Nederland Bloeit wil daarmee het imago van de agrarische sector bij het grote publiek versterken. DSB had al aangekondigd te gaan stoppen voordat het gedoe met die bank begon. Scheringa vond dat het dameswielrennen te weinig publiciteit genereerde en koos voor andere sporten. Hij had ook weinig met dat wielrennen. Achteraf gezien maar gelukkig dat dit al zo vroeg bekend was, want daardoor kon er bijtijds gezocht worden naar een andere sponsor. Nederland Bloeit was al subsponsor en is na enig nadenken in het gat gesprongen. Weliswaar met een kleinere ploeg, elf in plaats van vijftien dames, maar wel een kwalitatief heel sterke, zo lijkt het en zo werd het ook gebracht. Geformeerd rond Marianne Vos. Daar moest ook nog een aansprekende ploegleider bij en dat werd Jeroen Blijlevens, Jerommeke voor diegenen die hem nog kennen uit zijn actieve periode als profwielrenner.

Het is iets over vieren als ik het terrein van De Heerlijkheid oprijd. De Tom Tom doet het hier niet, gevolg van het werk aan de A2. Met de routebeschrijving in de hand geraak ik via smalle weggetjes op het erf van De Heerlijkheid. Om helemaal in de agrarische sfeer te komen, mag ik in de blubber parkeren net als alle anderen. Wat dat betreft is er geen onderscheid. ‘Ik had beter met de tractor kunnen komen’, hoor ik een van mijn medebezoekers zeggen. Het is al druk als ik binnenkom. Met koffie in de hand zoek ik een plek en struikel over Arnold. Gezamenlijk laten we de voorstelling over ons heenkomen. Eerst is er de projectleider Mirk Oppenhuis de Jong die vertelt hoe belangrijk de agrosector voor ons land is en dat Nederland zich daar weer bewust van moet worden. De dames wielrenners gaan daarbij helpen. En dat ook nog in het jaar dat de Tour en de Giro in ons land van start gaan. Dat is een mooie aanleiding voor publieksgerichte activiteiten.

Daarna is het de beurt aan Peter Smeets, directeur van de stichting. Hij gaat in op de manier waarop Nederland Bloeit hoofdsponsor is geworden, maar vooral op de kwaliteiten van het team. Die zijn er voldoende met vier meiden bij de beste vijftig en de nummer twee als ploeg. De ambitie moge ook duidelijk zijn: de nummer één worden. Het is een echt marketingverhaal met duidelijke doelen en ambities.

Dan is het eindelijk zover: de voorstelling van de ploeg. In drie groepjes van drie en vier komen ze binnen en worden op het podium één voor één bevraagd door een ‘microfonist.’ Volgens mij zit er een duidelijke hiërarchie in de opkomst. Dat hoort bij het fietsen; waar wordt in deze maatschappij nog gesproken over ‘meesters en knechten?’ Misschien maakt dat het fietsen juist zo leuk, het in dienst van de ander rijden. Annemiek zit in het middelste groepje. Dat doet me deugd. In de sterkste ploeg van Nederland en dan in de middenmoot zitten. De microfonist is niet helemaal op de hoogte van wat ze nu doet; hij denkt dat ze nog studeert of werkt. Had zich beter kunnen voorbereiden. Tenslotte komt Marianne zelf door de klapdeuren binnen. De zaal wordt opgezweept voor een dondererend applaus. Nou dat doen we dan maar; we zijn hier niet voor niets. Het is moeilijk om haar niet sympathiek te vinden: de beste wielrenster van Nederland, in rood-wit- blauw tenue, frêle met een donker kopje en heel gewoon en benaderbaar. Dat blijkt wel na de voorstelling. Arnold wipt het podium op om haar over Annemiek te bevragen. Dat kan; hij is immers van de pers. Ik maak intussen op gepaste afstand mijn foto’s. Dichtbij is voor de professionele jongens met hun spiegelreflexcamera’s. Het is te zien dat de meiden er een trainingskamp op hebben zitten; ze ogen scherp met strakke kopjes en afgetrainde lijfjes. Dat gaan we in de loop van het jaar terug zien in de koers, is mijn idee. En dan is het officiële gedeelte voorbij.

Natuurlijk is er daarna gelegenheid om informeel met de dames te praten. Ik praat met Loes Gunnewijk en Liesbet de Vocht, de zus van ..zoals ze werd voorgesteld. (…)Tot slot bewonder ik de fietsen op het podium waaronder de nieuwe tijdritfiets van Stevens. Niet iedereen vindt die mooi vanwege de prominente Duitse vlag, maar dat doet me niets, zo lang ze er maar niet mee zwaaien. Een mooie ultralichte fiets waar je harder mee kunt dan op mijn Bulls.

En dan is het voorbij. De heer Smeets roept dat ‘we gaan sluiten.’ Bij de deur krijgen we nog een pakketje mee met leuke dingen als een pen en een bidon. Die nemen we graag mee. Je kunt ook een grote poster krijgen, door Mariannne Vos eigenhandig gesigneerd. Ook die gaat mee, evenals de fiets van Annemiek en nog wat spul dat een profwielrenster op trainingskamp met zich meezeult. De fiets komt uit een vrachtwagen die in 33 uur van Spanje hier naar toe is gereden. Die mannen zullen blij zijn dat het is afgelopen. Annemiek ook, neem ik aan. Na twee weken eindelijk weer even zonder die tien andere meiden en in je eigen bed. Even een korte pauze voor de volgende koers of het volgende trainingskamp. Ik rijd de poort van De Heerlijkheid uit, midden in het bloeiende land van Nederland. Berrie Ruijling

Gepost door: Annemiek op maandag 22 februari 2010

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Nieuwste berichten

maandag 8 januari 2024

Fiets met me mee in het fantastisch mooie Colombia!

vrijdag 8 december 2023

Laatste zolderopruiming groot succes

© Annemiek van Vleuten