Voor Annemiek is de eerste editie van Parijs-Roubaix in een deceptie geëindigd. Het parcours van de kasseienklassieker lag er slecht bij en de koers werd dan ook onder zeer lastige omstandigheden verreden. Dat eiste zijn tol, zeker voor Annemiek. Bij een valpartij heeft ze haar bekken op twee plekken gebroken en ook haar schouder gebroken. “Dat waren ook de precies de twee plekken waarvan ik dacht dat het echt niet goed voelde. Ik voelde ook direct dat het niet goed was.”

De eerste editie van Parijs-Roubaix werd een echt slagveld. Iets dat op voorhand ook al wel verwacht werd. “Ik stond met goede moed aan de stad, maar vond het wel spannend”, vertelt Annemiek. “Ik had ook wel lang getwijfeld of ik zou starten en had ook wel besloten dat ik het in april niet wilde doen, maar nu in oktober dacht ik dat ik het risico wel kon nemen. Dat heb ik helaas geweten.”

Al vrij vroeg in de wedstrijd lag Annemiek al voor een eerste keer op de grond. “Voor de eerste strook zat ik achter een valpartij. Daar viel ik eigenlijk overheen. Het was Kasia Niewiadoma die daar viel, waar het een groot gevecht was om van voren te zitten op de eerste sectie. Ik kon wel verder, maar toen was mijn koers al gedaan. Daarop dacht ik; ik rijd wel lekker verder en nam meiden mee in mijn wiel. Ik wilde uitrijden om het een keer meegemaakt te hebben. Ze zeggen ‘choose your battles’ en daarbij had ik al wel door dat dit niet mijn battle was.”

Hoge prijs
Helaas ging het daarna alsnog mis. “Net voor de Carrefour de l’Arbre, met nog 15 kilometer te gaan, zat ik achter twee meiden van Parkhotel Valkenburg. Die gleden uit. Daardoor moest ik ook in de remmen en viel ik, een val waarbij ik dus mijn bekken op twee plekken heb gebroken en ook mijn schouder gebroken heb. Ik reed op dat moment dus gewoon om naar de finish zien te komen, maar nu baal ik heel erg dat ik niet gewoon ben afgestapt, want ik moet hier een hoge prijs voor betalen.”

Na de eerste onderzoeken in Frankrijk, is Annemiek onderweg naar Nederland. “Ik ben met de ambulance naar het Rijnstate Ziekenhuis gebracht. Het allerergste vind ik het dat mijn seizoen zo eindigt en ik vond het heel erg om te horen aan mijn bed gekluisterd ben. Inmiddels is bij onderzoek in het Rijnstate gelukkig gebleken dat dat niet hoeft. Er is geen operatie nodig, maar  drie weken plat liggen om het bekken aan elkaar te laten groeien, zoals ik eerst te horen kreeg, is niet nodig. Ik mag me voortbewegen op geleide van pijn, met wat krukken. Dat zal nog wel lastig worden, want door de schouder kan ik bijna niks doen en zal op krukken lopen wel ingewikkeld worden..”

In mineur
In het Rijnstate is onderzoek gedaan en een CT-scan gemaakt . “Ik zal hier nog wel even moeten blijven, maar er wordt aan alle kanten meegedacht, dus dat is top. Voor nu moet ik even deze bittere pil verwerken, dat ik mijn seizoen zo moet eindigen. Het is een mooi seizoen geweest, waar ik graag van na had willen genieten, maar nu ben ik weer in mineur. In plaats van mezelf opladen ga je weer een herstelperiode in. Natuurlijk zegt iedereen dat je daar weer sterker uitkomt, maar dat vind ik echt onzin. Ik had mezelf echt heel graag een leuke vakantie gegund en dit heb ik echt niet nodig om er sterker uit te komen. En natuurlijk ga ik er wel tegenaan, maar ik merk wel dat de energie wel opraakt als je steeds terug moet komen na blessures en je je off-season moet wijden aan herstellen en alle plannen moet wijzigen. Wat helpt is in ieder geval dat ik nu een herstelplan heb en weer vooruit kan kijken.”

Foto’s: Photo Gomez Sport