Na haar tweede plaats in de Ronde van Vlaanderen en vierde plek in de Amstel Gold Race, is Annemiek woensdag ook als tweede geëindigd in de Waalse Pijl. Nadat haar team de koers zwaar had proberen te maken en teamgenotes een lead-out deden richting de Muur van Huy was het op de slotklim aan Annemiek. Ze gaf alles, sloeg in de laatste paar honderd meter ook een gaatje op haar concurrentes, maar zag uiteindelijk Marta Cavalli nog passeren voor de finish. De Italiaanse won onlangs ook al de Amstel Gold Race.

“De koers was een beetje anders dan andere jaren en dat kwam ook door het parcours”, kijkt Annemiek terug op de wedstrijd waar ze in 2015 en 2019 ook al eens tweede werd. “Het begin van de wedstrijd was nu makkelijker, maar de finale juist zwaarder. Daarin reden we een finaleronde drie keer, met daarin de Cote de Ereffe, de Cote Cherave en de Muur van Huy. De Cherave is de steile klim die we in het verleden ook al hadden voor de Muur. En drie keer de Muur zelf was ook een noviteit. Dat was op zich wel mooi voor mij.”

Een grote kopgroep reed lange tijd vooruit, maar de controle was er in het peloton. “De ploeg reed honderd procent voor mij vandaag en ze reden ook goed. Ik heb echt geen trap te veel hoeven doen. Van die kopgroep vooruit kreeg ik nooit echt stress van. Daarin zat Jelena namens ons team en zij liet zich terugzakken voor de laatste keer de beklimming van de Cherave en daarna de Muur in de finale. Ze positioneerde mij daar ook perfect.”

Alle registers open
Er werd al eerder aangevallen, maar op de laatste passage van de Cote de Cherave gingen echt alle registers open toen Kasia Niewiadoma (Canyon-Sram), de nummer twee van de vorige editie een aanval plaatste. “Daarna ging SD Worx wat aanvallen met Ashleigh Moolman en Demi Vollering om de beurt, wat ik tactisch niet helemaal begreep. Zij waren mijn personen om te volgen, dus daar zat ik steeds bij mij. Het ging hard daar en dat was in mijn voordeel. Moolman viel aan op de top, waarna Vollering er overheen ging in de afdaling. Ook toen zat ik strak in het wiel. Net voor de Muur reed er tot slot een groepje van drie weg. Daar ging Arlenis Sierra namens ons vol achteraan ging. We waren de hele tijd in control en aan de voet hadden we Arlenis, Paula Patino en mij nog van voren. We hadden afgesproken dat we vanaf de rotonde een super strak tempo zouden rijden tot de weg naar rechts, waar de Muur begint.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

En toen was de slotklim daar, de Muur van Huy, met stijgingspercentages tot 19%. “Ik heb de Muur kunnen rijden zoals ik hem wilde. Met 900 meter te gaan wilde ik overnemen om zelf een super strak tempo te rijden. Ik wilde dat niemand mij voorbij kwam. Op 300 meter van de finish keek ik even om en had ik een gaatje. Toen dacht ik; super goed! Ik ben doorgegaan en alles blijven geven tot de finish, waarbij ik ook even dacht dat ik misschien wel ging winnen vandaag. Blijkbaar had Cavalli nog de benen om weer naar mij terug te rijden. Met zo’n 200 meter zag ik haar in mijn wiel zitten. Ik bleef bij mijn plan om een strak tempo te rijden en heb alles eruit geperst. Met nog 100 meter te gaan kwam ze me voorbij.”

‘Je weet het nooit, misschien valt ze stil’
Nooit eerder reed Annemiek zo snel de Muur op, zo bleek na afloop uit haar data. “Dit is de allereerste keer dat ik zo diep ben gegaan op de Muur. Het was helemaal zwart voor mijn ogen. Het is nooit gedaan tot aan de finishlijn en dus ben ik alles blijven geven, ook toen Cavalli me voorbij reed. Je weet het nooit, misschien valt ze stil, maar dat deed ze helaas niet. Mensen vullen dan soms voor me in dat ik teleurgesteld ben, maar ik kan eigenlijk goed leven met deze tweede plek. Ik ben echt verslagen door iemand die beter is. Als ploeg hebben we heel goed gereden en ik heb het zelf vandaag denk ik perfect gedaan. Wat ik weet, is dat de vorm goed is. Zondag wordt het in Luik-Bastenaken-Luik weer een heel andere koers, waar je zeker ook goede benen moet hebben. Daar heb ik heel veel zin in en ik kijk met vertrouwen uit naar zondag.”

Foto’s: Sportfoto.nl