Een dag na haar tweede overwinning van het seizoen in evenzoveel wedstrijden, heeft Annemiek vrijdagavond ook haar derde zege bij mogen schrijven. Wederom kwam ze solo aan bij de finish. Ditmaal in de Clasica Femenina Navarra. Daarin reed ze op zo’n twintig kilometer van de streep weg bij Elisa Longo Borghini. “Het was heel mooi om weer solo aan te komen en te genieten van de finish. Het lijkt bijna normaal zo, maar voor mij is het wel heel speciaal, helemaal na een tijd niet gekoerst te hebben. Ik kan me zo niet herinneren dat ik twee eendaagse koersen achter elkaar heb weten te winnen.”

Het werd opnieuw een pittige wedstrijd, mede door de rensters zelf. “Ik stond aan de start met het idee dat er kansen zouden liggen voor wat andere rensters dan donderdag”, vertelt Annemiek. “Je zag ook wel dat ploegen rensters hadden geruild. Ze hadden iets meer de klimmers eruit hadden gehaald en gekozen voor meiden met wat meer een punch. Het was meer een ‘Vlaanderen-achtig’ parcours. Donderdag hadden we vier klimmen van zeven kilometer, maar nu waren de langste klimmen niet langer dan twee kilometer.”

Annemiek kon vanaf de start aan de bak. “Het was direct vanuit het vertrek koers. Je kunt echt merken dat iedereen er weer zin in heeft. Onze ploegleider Alejandro had één van de klimmen omgedoopt tot La Redoute. Dat inspireerde mij en ik ging er van onderaf aan. Dat was echt een lastige klim, wat steiler en een kilometer of twee lang. Er was op dat moment een klein groepje vooruit, waar Elisa Longo Borghini het langst over was gebleven en haar pikte ik op die klim op. Niemand kon volgen toen ik onderaan aanging.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

In de aanval
Samen met Longo Borghini reed Annemiek vervolgens verder. “Met zijn tweeën was het een ideale situatie”, gaat ze verder. “Elisa’s team Trek-Segafredo zou dan niet gaan achtervolgen en bovendien stond er windkracht vijf en op sommige stukken best wat wind tegen. Daarom was het goed om samen te zijn en samen te werken. Toen onze voorsprong zo’n anderhalve minuut bedroeg op een groep met daarin Anna van der Breggen, en waarin Amanda Spratt goed afstopwerk deed, kreeg Elisa te maken met schakelproblemen. Ze wilde van fiets wisselen. Dat was niet iets waar we op konden wachten, maar ik heb het wel wat rustiger aan gedaan, zodat we weer samen verder konden.”

Zo brak de finale ook aan, met zijn tweeën vooruit. “Met Elisa zou ik op zich ook wel naar de streep kunnen rijden, maar ik wilde het daar ook niet op aan laten komen. Met nog twintig kilometer te gaan kwam er nog een lastige klim, van bijna acht procent over een kilometer. Daar wist ik haar onderaan de klim direct te lossen. Toen moest ik dus nog wel even alleen door, met heel zere benen. Ik moest echter wel gas blijven geven, want achter mij kwam het weer samen en werd het echt een peloton. Volgens mij was de samenwerking echter niet super goed en mijn voorsprong op Elisa bleef stabiel. Ik ben blij dat ik zo opnieuw kon winnen.”

Durango-Durango
Na twee koersdagen op rij staat zaterdag een rustdag gepland, voor zondag Durango-Durango wordt verreden. Die wedstrijd won Annemiek in 2017 en vorig jaar werden ploeggenotes Lucy Kennedy en Amanda Spratt er eerste en tweede. “Ik maak me er wel een beetje zorgen over of we hierna nog wel veel gaan koersen, nu de besmettingen weer op lijken te lopen. Deze hebben we in ieder geval binnen. Zondag staat er in ieder geval ook weer een mooie koers te wachten, met een finale die me eigenlijk nog iets beter ligt dan de koers van vandaag, omdat daar echt een steile klim in zit. Daar verwacht ik ook wel iets te kunnen. Nu heb ik eerst een hersteldag en daar ben ik wel aan toe. Ik heb twee dagen echt heel pittig gekoerst.”