Ze heeft hem! Goud! In Tokyo is Annemiek woensdag olympisch kampioen tijdrijden geworden. Drie dagen na het zilver in de wegwedstrijd pakte ze daarmee haar tweede olympische medaille. Op het lastige 22 kilometer lange parcours zette ze met een gemiddelde van bijna 44 kilometer per uur veruit de snelste tijd neer. De Zwitserse Marlen Reusser gaf 56 seconden toe en werd daarmee tweede. Het brons ging naar Anna van der Breggen, die 1.02 minuten verloor op Annemiek. “Onbeschrijfelijk! Ik ben ongelooflijk blij!”

“Mijn doel vandaag was om mijn beste zelf ooit te zijn”, zo kijkt Annemiek terug. “Dat plan hebben mijn trainer Louis en ik gemaakt en dat plan begon al met de voorbereiding in Italië. En ook al met de keuze voor Movistar, omdat ik dacht dat deze fiets met het materiaal heel snel voor mij zou zijn. In 2016 toen ik bij Mitchelton ging werken met de mechanieker daar Pat Ryan, die geloof in mij als tijdrijder had, is het al begonnen. Dat is nu overgenomen door Edwin van Vugt, die het verhaal top op orde had. Voor ik aan de start stond hoefde ik me nergens druk over te maken.”

Beste tijdrit ooit rijden
Na het zilver in de wegwedstrijd en het daarbij horende verhaal, wilde Annemiek zich nu op de tijdrit focussen. Dat lukte goed. “Door de wegkoers wist ik dat ik super goed was en ik wilde die negativiteit naast me neerleggen en me focussen op mijn doel. Mijn missie vandaag was om mijn beste tijdrit ooit te rijden. Dat is gelukt. Het was ook wel weer een tijdrit met een verhaal, want ik vertrok en ik merkte dat als ik lag, ik niet op kon schakelen. Vandaar dat ik bij het schakelen ook steeds uit de houding ging. Voor de start werkte het en nadat ik was gefinisht ook weer, dus de mechanieker valt niets te verwijten. Het zorgde alleen wel voor stress.”

Gelukkig ging schakelen nog wel, maar het moest wel anders dan gewenst. “Eerst dacht ik dat ik helemaal niet kon schakelen, maar dat wilde wel als ik naar de remgreep ging. Maar het is natuurlijk erg lastig als het niet schakelt zoals je wilt in zo’n belangrijke tijdrit. Dat was wel even een uitdaging, maar ik dacht ‘ik ga het ermee doen’. Ik ben me gewoon blijven focussen op mijn missie. Als ik terugkijk op de tijdrit, dan merk ik dat ik echt in een flow zat. Het waren 22 kilometers, maar het voelde alsof het in tien seconden voorbij vloog.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

Focussen op mijn taken
Tijdens de tijdrit focuste Annemiek zich op zichzelf. “Ik wist geen tussentijden, maar wist wel dat ik de snelste tijd had toen ik over de finish kwam”, zo vertelt ze. “Maar ik wist ook dat na mij nog heel goede tijdrijders zouden komen. Onderweg moest ik me gewoon focussen op mijn eigen taken en op alle stukken tijd pakken waar ik tijd wilde pakken. Toen ik over de finish kwam, wist ik dat ik het nergens had laten liggen. Wat het resultaat ook zou zijn.”

Dat het goed was voor de winst, dat was nog niet direct duidelijk. “Het drong door het enthousiasme van de TeamNL leden pas tot me door hoe hard ik had gereden. Gelukkig was het daarna niet heel lang wachten en wist ik dat een aantal concurrentes ver achterlagen. Maar pas toen iedereen over de streep was en ik mijn naam op nummer één zag staan geloofde ik het. Ik heb er heel hard voor gewerkt en er veel keuzes voor gemaakt, zoals de keus voor Movistar en Canyon en om nu bijvoorbeeld niet de Giro te rijden maar op hoogtestage te gaan. En dat met veel plezier, want ik heb echt genoten van de weg ernaartoe.”

Huldiging in Scheveningen
En zo pakte Annemiek na het zilver van zondag nu goud. “Wat ik ook super mooi vind is dat er vandaag een beetje een omslag is geweest bij TeamNL. Ik had me afgesloten van social media, maar hoorde na afloop dat er van buitenaf toch wel wat negativiteit was. Hopelijk trekken we deze flow als TeamNL verder door. Zelf ga ik morgen naar huis en dan ben ik donderdagavond in Scheveningen voor de huldiging. In verband met corona zal ik op Schiphol ook worden meegenomen via een achterdeur, waarna ik in Scheveningen acht vrienden en familie zal zien. Ik vind het wel heel tof dat die acht mensen, waaronder mijn moeder en mijn beste vriendin Kim, dan op me staan te wachten.”

Zaterdag in San Sebastian
Echt tijd voor rust is er niet. “Zaterdag rijd ik mijn volgende koers alweer, San Sebastian. Dat vind ik een heel mooie koers, ik ben hartstikke goed in orde en heb veel zin om mijn team weer te zien. Ik had het al een beetje in mijn hoofd zitten dat ik die zou rijden, maar ik wilde het even afwachten en heb nu definitief besloten dat ik daar start. Het is één van de mooiste koersen die wij rijden vind ik. Het zal even kijken worden hoe ik de jetlag ga verwerken, maar nu ga ik eerst keihard hiervan genieten!”

Foto’s: BettiniPhoto