Afgelopen dagen heb ik deelgenomen aan de Brasilride, een zevendaagse mountainbike wedstrijd/avontuur (hangt af van je doel!) in de Chapada Diamantina, een natuurgebied zes uur rijden met een bus vanaf Salvador (in de middle of nowhere dus!). In zeven dagen leg je 600 kilometer af en klim je 13000 hoogtemeters op de mountainbike.
Al een aantal jaar hadden een vriend van mij (Nick Iedema, hij was trainer van WV Ede toen ik in 2007 daar lid was geworden en mee ging trainen) en ik al plannen om ooit als mixduo een mountainbike etappekoers te rijden, nadat hij mij enthousiast had gemaakt met verhalen van de Transalp. Aangezien de Transalp midden in mijn wegseizoen valt ben ik toen opzoek gegaan naar een alternatief in mijn offseason periode. Ik kwam toen uit bij de Brasilride en via de organisator Mario Roma werd ik vorig jaar uitgenodigd om deel te nemen. Helaas zorgde mijn val tijdens het WK in Ponferrada er voor dat we dit avontuur een jaar moesten uitstellen, maar een jaar later was het eindelijk zover!
Met 500 anderen begonnen we zondag 17 oktober aan de proloog van 20 kilometer met start en finish in Mucugê. Bij de verkenning werd ons al wel duidelijk dat het een super technisch parcours was. Heel mooi en avontuurlijk met prachtige, maar ook rotsachtige singletracks, mulzand en stukken door een waterval. Echt prachtig! We besloten gelijk om geen risico te nemen en alles te lopen wat we technisch niet aankonden. De echte ‘cracks’ deden er 45 minuten over (o.a. Bart Brentjens) en wij bijna twee keer zo lang :-), maar als team overtroffen we onze eigen inschatting van hoeveel we fietsend zouden kunnen gaan doen. Nick reed voorop en gaf mij aanwijzingen welke kant ik moest aanhouden en dat ging heel goed. Tevreden dus over de finish!
De volgende dag stond de langste etappe op het programma: 147 kilometer, 3300 hoogtemeters en dat allemaal in 45+ graden. Om zes uur vertrokken we voor deze rit. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo lang onderweg ben geweest met de fiets, 10 uur later (de toppers waren al 3 uur binnen) waren we eindelijk aangekomen in de volgende etappeplaats Rio de Contas. Vooral de ‘Vietnam trail’, 12 kilometer door de jungle op een single track waar je bijna nergens kon fietsen, zal ik niet snel vergeten. De eerste vijf uur gingen lekker tot we aan deze trail begonnen. We deden er twee uur over om die twaalf kilometer af te leggen: klimmend en klauterend, omhoog en omlaag over de rotsen en door de jungle met de fiets op onze nek. Ook de ‘echte’ mountainbikers moesten hier bijna alles lopen en voor hen leek er ook geen einde aan te komen, hoorde ik achteraf van hen.
De hitte maakt deze tour ook echt een uitputtingsslag. Helaas ben ik niet meer van start gegaan in de vierde etappe, omdat ik in de derde etappe mijn arm had geblesseerd na een ongelukkige val op mijn arm en daardoor niet meer goed kon sturen en ik heb hier echt mijn beide armen 100% nodig om de technische stukken te kunnen rijden.
Uit de wedstrijd dus met pijn in mijn hart…maar nog steeds wel hier want Nick zit nog in de wedstrijd. Ik vermaak me ondertussen prima met allerlei mensen die ik hier heb ontmoet. De sfeer is heel gemoedelijk, iedereen praat met elkaar en helpt elkaar (ook onderweg) en de ontmoeting met alle mensen hier (van deelneemers en vrijwilligers tot mensen van de organisatie) maakt dat het voor mij nog steeds leuk is om hier te zijn. Veel komen uit Brazilië, maar de deelnemers zijn afkomstig uit de hele wereld. De slogan ‘a stage in your life’ van de Brasilride kan ik wel begrijpen want het is echt een ervaring om hier te zijn. Ik ben in elk geval blij dat ik de zwaarste en langste etappe heb mee mogen maken. 🙂
De tour is ook heel goed georganiseerd met goed eten, verzorging onderweg, bikewash service, gratis reparatieservice van Shimano, uitstekende beveiliging en bewegwijzering, goed geregeld vervoer, tentenkamp, loungeplek, bikepark, briefing elke dag voor de etappe van morgen, mooie filmpjes na afloop van elke dag, etc. Er zijn etappekoersen op de weg die minder goed geregeld zijn en dat had ik van te voren eigenlijk niet verwacht.
Er zijn hier veel mensen die mee hebben gedaan aan de Cape Epic, Cape Pioneer, Swiss Epic, etc, maar ik hoor dat ze deze tour zwaarder vinden dan alle andere mountainbike etappekoersen die ze hebben gedaan. Met nog twee etappes te gaan is er al 40% uitgevallen. Ik denk dat de hitte (soms boven de 50 graden) daar zeker ook een rol in speelt en wellicht ook dat het technisch voor amateurs soms zo uitdagend is dat er veel gelopen moet worden. Ik heb na dit avontuur nog veel meer respect voor wat mountainbikers allemaal met hun fiets kunnen…
De filmpjes van de Brasilride geven een mooie indruk, kijk bijvoorbeeld die van de tweede dag met de Vietnamtrail of de video van de proloog.
Mocht je er over denken om mee te doen: als je geen hekel hebt aan hitte, houdt van mooie single tracks, technische uitdagingen en houdt van een buitenlands avontuur is het echt een aanrader!