Het was een loodzware, maar super mooie wedstrijd afgelopen zaterdag. Het NK parcours leek vooraf selectief en dat was het dan ook zeker! We moesten 11 ronden rijden van 10,3 kilometer, met per ronde 4 klimmetjes erin. Een NK met 1700 hoogtemeters en weinig tijd om te herstellen tussendoor. Gecombineerd met onze tactiek om de koers vanuit de start hard te gaan hard maken, zorgde ervoor dat het een ware slijtageslag werd.
Marianne en ik trokken direct vanuit de start vol door op de steilste beklimming van het rondje, de “Duivels Bosch” (zie ook de samenvatting van de NOS). Mijn benen voelden goed en daardoor ontstond er direct een kopgroep van zes rensters (naast mijzelf en Marianne Vos namens Rabo, Amy Pieters en Adrie Visser van Skil-Argos, Anna van der Breggen van Sengers en Lucinda Brand namens AA drink). Gezien het smalle en bochtige parcours was de tactiek om direct het peloton uit te dunnen uit oogpunt van risico’s vermijden het beste.
De volgende ronde trokken we nog eens vol door op de steile “Duivels Bosch” en bleven we met een groep van vier over. Behalve mijzelf en Marianne Vos, zat Amy Pieters mee van Skil-Argos en Lucinda Brand namens AA drink. De samenwerking was goed en daardoor was de situatie voor ons prima. Vijf ronden voor het einde zag ik dat Amy Pieters het moeilijk had op de Duivelsberg en daarom trok ik in een reflex flink door. Naderhand dacht ik wel: “het is nog wel ver naar de finish”… Ik had even een gat geslagen, maar Lucinda wist toch het gat weer te dichten en sloot samen met Marianne weer aan, vier ronden voor het einde.
Vervolgens was de samenwerking met Lucinda door deze aanval verstoord, waardoor Marianne en ik om de beurt gingen aanvallen. Na een mooie opening van Marianne op de Haanraderweg trok ik vol door en dat was teveel voor Lucinda. Het gat werd snel groter en zo reed ik met nog 25 kilometer te gaan alleen aan de leiding.
Bij het ingaan van de laatste ronde hoorde ik dat Marianne dicht achter mij zat. We hadden het er al wel eens over gehad dat zo’n scenario zou kunnen ontstaan, maar wilden er van te voren niet mee bezig zijn. En met eenmaal de zekerheid dat een Rabobank renster zou winnen, zouden we er onderling voor strijden en ben ik vol door blijven rijden om haar voor te blijven. Marianne toonde haar klasse door ondanks vier weken afwezigheid, toch in de laatste ronde bij mij aan te sluiten. Ik kon daardoor wel net wat herstellen in haar wiel en op de Duivelberg reed ik bij haar weg en trok vol door tot de finish.
Na de finish was het eerste wat bij me op kwam om mijn moeder op te zoeken. In 2007 ben ik begonnen met fietsen en ik reed dat jaar gelijk mijn eerste NK. Mijn vader was toen al ziek, maar mijn ouders zijn toen toch samen gaan kijken en dat is voor mij een mooie herinnering. Mijn vader was toen al super trots dat ik meedeed aan het NK, ook al werd ik daar toen ‘slechts’ 40e. Helaas heeft mijn vader deze titel en andere overwinningen niet meer mee kunnen maken, maar het NK is daardoor wel een speciale wedstrijd voor mij geworden. Ik was dan ook super blij dat mijn moeder er zaterdag bij was en dat ik de titel wel even met haar kon delen.
Daarnaast was het super leuk dat er naast haar ook meer familieleden, oud-collega, studiegenoten en huisgenoten waren komen kijken. En ook iedereen die me onderweg heeft aangemoedigd: super bedankt! Ik heb er van genoten!