Komende zaterdag rijden we in Geelong de Cadel Evans Great Ocean Road Race, een wedstrijd die ik vorig jaar won en toen was ik verrast door de professionaliteit en populariteit. Het parcours is dit jaar licht gewijzigd ten opzichte van afgelopen jaar. In de finale zit nu ook de steile Challambra klim, die ik nog ken van het WK in Geelong van 2010. We gaan deze nu maar één keer op, maar ik verwacht een mooie finale, want er zitten meerdere korte venijnige klimmen in het parcours.

We gaan vanuit het vertrek richting Torquay en Bells Beach; beroemde surfplekken en ook ik heb daar een keer (geprobeerd 😉) te surfen deze ‘Ozzie summer’. Het is daar open, we fietsen langs de kust en daar kan het dus (net als vorig jaar op ons initiatief) op de kant gaan! Actie dus van het begin tot het einde en dat maakt het ook tot een hele mooie wedstrijd. Het is een klassieker, maar zonder kou en regen. 😉

Ik ben zelf in een net wat betere vorm dan vorig jaar. Ik wist toen wel te winnen, maar soms wint in het wielrennen niet de beste… Ik merkte in de Tour Down Under dat mijn niveau beter is dan vorig jaar. Bergop kon ik Spratty, Lucy Kennedy en Katrin Garfoot niet volgen, maar ik eindigde daar bij de aankomst bergop niet ver achter ze en dat verraste mij toch wel. Zeker omdat ik net als vorig jaar drie weken vakantie heb gevierd zonder fiets en verder niet veel anders heb gedaan.

Ik heb genoten in Adelaide. Allereerst van een hele geslaagde Tour Down Under voor ons team, waar we heel sterk als collectief reden en waarbij Spratty wederom heel verdiend te Tour wist te winnen. Zij was mij afgelopen jaar in zoveel koersen tot steun (met name in de Giro) dat ik het haar enorm gunde; winnen in eigen land. De organisatie verbetert het evenement elk jaar weer en met name de etappes waren dit jaar veel mooier, langer, zwaarder en wederom perfect georganiseerd. Zo werden we elke dag met politie escort naar de start gebracht. Er was ook nog eens elke dag wind, zodat het op de laatste dag na (criterium) elke dag in waaiers werd getrokken, meestal op initiatief van mijn team.

Als klap op de vuurpijl maakte de minister voor Tourisme van South Australia tijdens het ‘Legends Dinner’ van Tour Down Under bekend dat ze het prijzengeld gaan gelijktrekken voor de mannen en vrouwen, te beginnen al voor de tour van 2018! Wat een geweldig initiatief en dat terwijl de vrouwenwedstrijd geen eens een World Tour wedstrijd is, zoals dat bij de mannen wel het geval is. Met de extra verdiende dollars ben ik nog maar een paar keer extra gaan ontbijten/lunchen bij ‘Argo’ mijn favoriete ontbijt en lunchplek in Adelaide. 😉

Na afloop van de Tour Down Under ben ik in Adelaide gebleven om te trainen. Ik had tien baanuren gereserveerd op de baan in Adelaide. Het kost wat, maar dan heb je ook wel de hele baan voor je zelf en dat was heel erg effectief. Met hulp van Peter Schep op afstand en mijn ploegleider Gene Bates en mecanicien Pat Ryan in Adelaide, heb ik geoefend op mijn techniek op de baan. Met name de startsessies en strakker op zwart rijden waren de focuspunten. Het gaat bij lange na nog niet perfect, maar er zit zeker verbetering in!

Annemiek