Afgelopen zondag reed ik de laatste kilometers in mijn carrière, na zes dagen koers in de Simac Ladies Tour. Het was een heel intense week, maar ook een heel mooie week, waar ik heel goed op terugkijk. Ik kan mezelf een geluksvogel noemen, dat ik mijn eigen afscheid kon plannen. Dat is niet iedereen gegeven, bijvoorbeeld als je door een blessure moet stoppen. Voor mezelf als verwerking dat ik nu ga stoppen, is het fijn om een eindpunt te hebben. En dan ook nog in mijn eigen trainingsgebied en met mensen waarvan ik houd, met een kleine afsluiting na zondag met mijn ploeg, familie en vrienden.

Ik werd zondagavond verrast door een privéfeestje georganiseerd door mijn vriend Oscar, mijn moeder en mijn goede vriendinnen Kim en Fieke. Het was heel tof! Zo kreeg ik daar ook een fotoboek, waarmee ik kan terugkijken op mijn carrière, waar iedereen aan bij heeft gedragen. Naaste mensen, mijn ploeggenotes, mensen waarmee ik heb gewerkt; uit alle hoeken hebben ze mensen benaderd. Het is een prachtig boek met foto’s en verhalen geworden. Dat was de beste afsluiting van de week.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Tijdens de wedstrijd zelf heb ik me af en toe wel wat bezwaard gevoeld, of het niet een wat te grote Annemiek show was, want ik wilde natuurlijk ook niet de aandacht van de sportprestaties van mijn collega rensters afnemen. Ik hoop dat dat elkaar niet in de weg heeft gestaan. Voor mij was het in ieder geval prachtig dat mensen uit alle hoeken van Nederland en zelfs daarbuiten naar de Simac Ladies Tour kwamen. Met de ploeg was het fijn, maar daarnaast ook in het peloton. Er kwamen opnieuw veel rensters even praten, om herinneringen op te halen. En rensters van de tijd van Mitchelton-Scott stuurden nog foto’s ter herinnering, waar we weer over konden lachen. Ook vanuit dat oogpunt was het een heel mooie afsluiting en een stukje verwerking van het stoppen.

“Van het bedanken is wel tot me doorgedrongen dat mensen echt wel hebben genoten van mijn manier van koersen”

Van de vele mensen die naar me kwamen kijken, kende ik er ook heel veel niet. En wat ik ook wel heel bijzonder vond, is dat er ook veel vrouwen naar me toekwamen. Het was zeker 50/50 en misschien nog wel meer vrouwen dan mannen. Van het bedanken is wel tot me doorgedrongen dat mensen echt wel hebben genoten van mijn manier van koersen. Dat ik met het gene dat ik het liefste deed, ik tegelijkertijd zoveel mensen heb mogen entertainen. Door deze week heb ik iets meer het besef hoeveel mensen van onze koersen zijn gaan genieten en ook kunnen genieten, nu we meer live op tv zijn. En ik heb ook vaak teruggehoord dat dat kwam door mijn manier van rijden.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Het zal me bijblijven dat zoveel mensen me zo oprecht kwamen bedanken. Wat me ook bij zal blijven is dat ik van rensters hoorde dat ze vinden dat ik bij heb gedragen aan de verandering van het vrouwenwielrennen. Dat is moeilijk om over jezelf te zeggen, maar als je het uit zoveel hoeken van collega rensters hoort, is dat wel echt heel speciaal om te horen. Zeker als je dat in het peloton hoort. Dan is het ook fijn dat je niet meer in je focus van de Tour de France zit, maar in Scandinavië en de Simac Ladies Tour. Nu had ik ook de tijd om met een aantal rensters echt een goed gesprek te voeren. Die dingen en alle berichten die ik heb gekregen, dat heeft me echt heel goed gedaan. Ik worstelde na de Tour de France met hoe ik mijn afscheid vorm zou geven, maar ik ben heel blij dat het nu zo gelopen is.

“Samen met het feestje was dat echt de kroon op de afsluiting van mijn carrière”

De dag erna, maandag, ben ik met mijn moeder, haar vriend Theo, mijn zus en Oscar ook nog naar het televisieprogramma van Humberto Tan geweest. Daar kwam nog een extra verrassing op me af, omdat ze bij mijn moeder langs bleken te zijn geweest. Zij heeft mijn oude kamer als prijzenkast omgetoverd en het was ook heel leuk hoe ik mijn moeder over me hoorde praten, en warme woorden hoorde zeggen. Samen met het feestje was dat echt de kroon op de afsluiting van mijn carrière. Daar ben ik super dankbaar voor. En ik ben ook heel trots op mijn moeder, hoe ze daar dan staat als 75-jarige.

(Tekst gaat verder onder de foto)

“Zij hoeven ook niet meer op het puntje van hun stoel te zitten en niet meer door alle drama’s, hoogte- en dieptepunten heen”

Naast de laatste kilometers die ik bewust in me heb opgenomen, heb ik ook in die tv-uitzending er bewust van genoten, hoe mijn moeder daar stond te shinen op tv. Het voelde ook goed om het af te sluiten met familie en vrienden. Die hebben het ook intens meebeleefd. Voor hen ga ik ook met wielerpensioen. Zij hoeven ook niet meer op het puntje van hun stoel te zitten en niet meer door alle drama’s, hoogte- en dieptepunten heen. Dat maakte deze afsluiting op zondag en maandag ook heel speciaal.

Annemiek

Foto’s: Getty Images