Vandaag mocht ik weer van start in de leiderstrui van de wereldbeker. Eigenlijk ging iedereen vanuit dat het parcours hier ongeveer hetzelfde zou zijn als vorig jaar: vrijwel vlak. Ook het hoogteprofiel gaf niet de indruk dat het anders zou zijn. Bij de verkenning gisteren bleek dat er echter nu vijf lastige plaatselijke rondes in het parcours was opgenomen van 6 kilometer. In elke ronde zaten twee klimmen, waarvan 1 richting finish. Weinig tijd voor herstel dus en waar er eerst mogelijk werd gedacht aan een massasprint, was het wel duidelijk dat dit vandaag anders zou verlopen. Ik vond het wel een mooie aanpassing van het parcours, het maakt de wedstrijd selectiever en dat maakt de wedstrijden vaak wel mooi.

De aanloop van 90 kilometer verliep rustig op een kleine valpartij van Marianne na. Er kwamen wel wat aanvallen, maar de kanshebbers hielden zich rustig tot de finale op de plaatselijke rondes. Daar aangekomen was het een afvalrace, doordat er elke keer vooral op de steile klim behoorlijk werd doorgetrokken. Halverwege de een na laatste steile klim lag ik echter opeens op de grond (bij het gaan staan was de ketting spontaan van het kleine blad geschoten bleek toen ik weer op stond). Marianne zat achter mij en viel daardoor over mij heen. Marianne en ik konden na een fietswissel van Marianne samen in de achtervolging, want vooraan werd ondertussen doorgetrokken. Voor de laatste steile klim wisten we weer aan te sluiten. Ik moest op deze klim lossen, maar Marianne was daar wel in staat om voorin te blijven en reed daar weg met acht rensters. Zij verkeert momenteel in een super vorm en wist de wedstrijd ondanks de achtervolging gewoon nog te winnen! Voor mij eindigde de wedstrijd in de groep daarachter op een 13e plaats. Marianne gaat nu aan de leiding in de wereldbekerstand en neemt de trui van mij over. Morgen verplaatsen we naar Baskenland. Dinsdag staat de wedstrijd Durango-Durango op het programma en donderdag begint de etappekoers Bira daar.