donderdag 16 mei 2013

Koninginnen van de bordjessprints

Op de eerste dag van het trainingskamp, bij het eerste bord dat we tegenkwamen (Bibbona) zette Marianne aan, de volgende pakte Iris en toen was het hek van de dam: elk plaatsnaambordje moest eraan geloven de afgelopen twaalf dagen…

Ellen kwam drie dagen later aan (zij wilde even een paar dagen thuis bekomen van haar winst in Gracia-Orlova) en belandde midden in ons sprintgeweld, maar deed uiteraard gelijk mee. In haar ploeg zit ze vooral tussen de Amerikanen en Duiters en daar zit dat – als een malle sprinten bij elk plaatsnaambordje – niet zo in de cultuur. Sterker nog: de Amerikanen kijken alleen maar naar hun gemiddelde wattage op hun SRM en de Duiters zijn alleen maar bezig met ‘grundlagen’ en willen vooral het trage duurtrainingstempo niet verstoren (wat ze een uur of zes gaan aanhouden). Ellen voelde zich als opper ‘powerhouse’ al snel thuis bij onze trainingen en sprintte ook vol overgave mee.

Marianne is in de sprint lastig te kloppen, maar wie niet zo enorm explosief is moet slim zijn… 🙂 Dus alle tactieken werden uit de hoge hoed getoverd dit trainingskamp.

Een korte impressie: zodra er in de verte wat huizen opdoemen staat iedereen op scherp, maar ondertussen probeer je er alles aan te doen om dat niet aan je tegenstander te laten merken. Ongemerkt probeer je een tandje erbij te schakelen. Je hoopt dan dat je ketting al op het grote blad ligt als je in de verte een bordje ziet aankomen, want dat schakelen naar het grote blad gaat gepaard met geluid en je wil natuurlijk vooral niet je tegenstander erop attenderen dat er een bordje aankomt. Liefst sprint ik altijd in de beugel (meerder keren door mijn vorige ploegleider Jeroen Blijlevens bijgebracht: sprinten bovenop het stuur is echt ‘uit den boze!’ ;-)) maar ja…opeens onderin de beugel gaan zitten valt natuurlijk weer veel te veel op. Dus dan toch maar bovenop sprinten, of heel nonchalant in de afdaling alvast in de beugel gaan zitten.

Vervolgens probeer met een bordje in aantocht natuurlijk gewoon door te praten, terwijl je ondertussen in je hoofd aan het bepalen bent wanneer je aan gaat. En degene naast je probeer je zoveel mogelijk af te leiden met wat lastige vragen om vervolgens midden in het gesprek weg te sprinten. 😉

In het wiel kwam er nog een extra tactiek bij. Uiteraard wel lekker dat je relatief fris uit het wiel kan komen sprinten, maar dan moet je geen Lucinda Brand hebben bijvoorbeeld die het gat vakkundig dichthoudt zodat je er niet langs komt. Dan is het vooral wat vooruitkijken waar er ruimte zou komen om langs je voorganger te sprinten.

Dan heb je nog het voordeel van ‘weten waar de bordjes staan’. Nu moet ik zeggen dat voor mij al die bochtjes vaak wel op elkaar lijken en ik op gegeven moment echt herkenningspunten ging noteren in mijn hoofd om te weten wanneer je aan moet gaan toen ik een paar keer te vroeg aan was gegaan. ‘Bij dat rode huis, komt er nog één bocht en dan is het nog 200 meter’ en dat soort inprentingen… Ellen –die pas voor de tweede keer op trainingskamp was hier in Toscane- klaagde er al over dat zij de eerste dagen nog niet precies wist waar de bordjes stonden en dus in het nadeel was. Gelukkig leer je als fanatiekeling snel bij. 😉

Toppunt van de bordjessprintcompetitie was de laatste dag, met nog twee bordjes van Castagneto Carducci te gaan, die beide liggen in de afdaling en na een bocht. Iris heeft zich de afgelopen twee jaar opgeworpen als de specialist van deze twee bordjes door zich volle bak van kop af aan te gaan en de rest te verrassen, dus iedereen was gewaarschuwd. Een vijfkoppige oranjetrein stortte zich vol naar beneden. Iedereen zat gefocust achter elkaar, niemand die op kop wilde. Iris ging vroeg aan, schermde vakkundig de mogelijkheden om buitenom te komen af en de trein kwam met piepende remmen door de laatste bocht. Verzorger Ruud die dit voor het eerst meemaakte werd toen we vol op de bocht afstormden nog even gewaarschuwd voor de bocht die er aankwam. Deze sprint was wel het toppunt qua kamikaze-gehalte en focus.

Dus concurrentie in Albstadt (Marianne gaat dit weekend mountainbiken), schaatsers van de Corendonploeg (Ellen bleef heel verstandig nog een paar dagen in Italië) en concurrentie in Tour Languedoc-Roussillion (mocht deze koers nog doorgaan..): jullie zijn gewaarschuwd! De focus op de sprint zit er goed in bij ons!

Gepost door: Annemiek op donderdag 16 mei 2013

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Nieuwste berichten

maandag 28 oktober 2024

Nederland verliest met BTW verhoging op sport

donderdag 8 augustus 2024

Nieuwe fase: update 11 maanden na mijn laatste wedstrijd te hebben gereden.

© Annemiek van Vleuten