Na nog een aantal dagen in huis te zijn geweest, vertrek ik naar Innsbruck. Het is tijd voor mijn laatste doel van het jaar; de wereldkampioenschappen wielrennen. Voorafgaand aan de Boels Ladies Tour had ik mijn auto ingepakt voor die koers en aansluitend een hoogtestage, opnieuw in Livigno. Die zit er inmiddels ook op en ik kijk er nu dan ook naar uit om in actie te komen in de individuele tijdrit en de wegwedstrijd.

In overleg met mijn trainer Louis heb ik mijn plan bekeken en bedacht wat ik zou doen in de drie weken na de Boels Ladies Tour, waar ging koers gepland stond. Daarop heb ik weer voor Livigno gekozen, waar ik ditmaal twee weken ben gebleven. En ik ging er ook al met een lekker gevoel naartoe, na de Boels Ladies Tour. Die wedstrijd had ik niet perse als trainingsprikkel nodig, maar ik wist daardoor wel dat ik een goed niveau had en geen gekke dingen hoefde te doen.

Ook voor die Nederlandse World Tour koers deed ik al een hoogtestage. Maar doordat ik een wedstrijd ging rijden kwam ik, met het oog op de tijd tot aan de WK, net wat te vroeg van de berg af. Met deze twee extra weken wilde ik het effect ervan weer opfrissen. Daarbij is het gewoonweg makkelijker om op hoogtestage de focus vast te houden, dan wanneer je thuis zit.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Zeker aan het einde van het seizoen merk ik wel dat het soms iets moeilijker is om je trainingen te blijven doen. Het wordt dan verleidelijk om afspraken te maken als je in huis bent. Maar ben je op hoogtestage, dan is je eerste prioriteit om je trainingsdoel te halen. Je leeft in een wat saaier stramien en thuis kom je daar niet toe. Daarbij is dit ook goed voor de balans in mijn hoofd. De Boels Ladies Tour is intens, met iedere dag media aandacht, dopingcontroles en meer. Op zo’n berg kan ik me weer even opladen voor de WK, waar ook druk en aandacht is. Ik heb nu genoten van deze twee weken.

“Je voelt je deel van de familie”

Wel was het trouwens wat rustiger in Livigno. Er waren niet veel mensen meer en omdat het hotel ging sluiten, ben ik zelfs nog verkast naar een ander hotel, honderd meter lager. Maar het was weer heel vertrouwd. Ik werd zelfs bij de afsluitende avond van het personeel uitgenodigd (foto boven). Dat zegt ook wel iets over hoe vaak ik er kom en hoe ik het er naar mijn zin heb. Je voelt je deel van de familie. Zeker nu mijn Italiaans ook al wat beter wordt. Eerst dacht ik; moet ik wel naar zo’n avond gaan? Maar het was ontzettend leuk!

(Tekst gaat verder onder de foto)

Overigens heb ik me ook zeker niet alleen gevoeld in Livigno. Tom Dumoulin en Laurens ten Dam (foto boven) waren er bijvoorbeeld ook. Ik heb dan ook nog met hen kunnen trainen. En ook mijn ploeggenote, en op de WK mijn concurrente, Amanda Spratt zat vlakbij. Ook met haar heb ik dus nog afgesproken.

“De hoogtestages geven mij ook plezier om zo mijn sport te beleven”

Die hoogtestages werken in ieder geval dus wel echt goed voor mij. En ze geven mij ook plezier om zo mijn sport te beleven. Dit werkt namelijk niet alleen fysiek heel goed voor mij. Ik periodiseer er ook heel goed mee. Zo kies ik mijn wedstrijden uit en weet ik daardoor ook vaak in de wedstrijden goed te zijn, waarin ik goed wil zijn. Het zijn dingen waar ik graag aan werk, zoals bijvoorbeeld ook aan mijn aerodynamica. Wat de ploeg daarin regelt, pak ik met beide handen aan. En anders pak ik dingen zelf op. Zo heb ik met Marcel Hesseling als voedingsdeskundige een persoonlijk voedingsplan opgesteld richting de WK. Iets dat ik ook voor de Giro Rosa heb gedaan met hem. Ik ben graag met die dingen bezig en ik denk dat ze ook effect voor me hebben.

Na alle voorbereidingen is het komende week dus zover. Dinsdag rijd ik de individuele tijdrit en zaterdag is onze wegwedstrijd. Met het oog op de individuele tijdrit, heb ik in overleg met mijn ploeg Mitchelton-Scott besloten om de ploegentijdrit niet te rijden. Op deze website volgen nog voorbeschouwingen op mijn wedstrijden en natuurlijk de verslagen ervan. Ik houd jullie op de hoogte!

Annemiek