We waren er al een beetje bang voor, mijn trainer en ik. Dat je er na een maand fietsen achter komt dat je toch al wel heel veel energie verbruikt hebt met de revalidatie, zes dagen per week naar de fysio gaan en maar positief blijven. En ook dat je geen vakantie hebt en daarmee geen moment om op te laden. Dat zagen we als een risico en dat is ook waar ik afgelopen maand tegenaan liep. Maar nu, fietsend op Gran Canaria heb ik weer echt plezier in het fietsen.
In Calpe draaide ik mijn eerste trainingskamp. Daarna volgde een weekje thuis, met slecht weer. Ik keek er dan ook wel echt naar uit om naar Gran Canaria te gaan. Hier geniet ik van iedere dag en ben ik elke dag super gemotiveerd om een mooi rondje te rijden. De zon schijnt hier, dat is ook heel lekker. En het fietsen gaat heel goed. Ik fiets hier zonder pijn in mijn knie rond. Dat vind ik ook wel een nieuwe mijlpaal die ik kan vieren. Ik voel hem eigenlijk niet meer en dat is super goed.
Belangrijk is natuurlijk dat beide benen evenveel werk doen. Het is mooi om te zien dat, al vanaf Calpe, de wattagebalans tussen mijn linker- en rechterbeen weer op 50/50 zit. Dat zorgt voor een minder grote kans op blessures, want als je de hele tijd gaat compenseren met het andere been, ga je scheef op de fiets zitten. Ik begon met 25 procent met mijn linkerbeen, maar dat is heel snel bijgetrokken.
(Tekst gaat verder onder de foto)
Wat erg leuk is, is dat ik hier goed gezelschap heb. Ik ben hier met Sjoerd Veltman. Dat is een goede vriend van mij, die ook al een keer mee was naar Tenerife. Hij is zich aan het voorbereiden op de Iron Man in Nice in juni en trekt zijn eigen plan. Het is fijn om even met een goede vriend weg te zijn in plaats van altijd met professionele wielrenners om je heen. Dat geeft iets meer vakantiegevoel, als ik af en toe de biertjes voor hem in de koelkast koud zet. Ik drink ze zelf niet op, maar het is toch leuk als iemand anders een beetje een andere insteek heeft. Dat doet me echt goed.
“Het is leuk om ook met hen te kunnen trainen”
Ook zijn Marianne Vos en Moniek Tenniglo, die mijn nieuwe ploeggenoot wordt, deze kant op gekomen. Het is leuk om ook met hen te kunnen trainen en ik spreek elke dag leuk met hen af. We hebben een beetje hetzelfde schema, ook al zit Marianne door haar cross-seizoen wel een beetje in een andere periode. Maar dat samen trainen is gewoon top.
(Tekst gaat verder onder de foto)
Sjoerd gaat 8 januari weg. Dan sluit ik nog even aan bij de Nederlandse selectie. Loes Gunnewijk komt hier met een aantal meiden naartoe, met name jongere meiden van de topsport groep. Van de ‘oudere groep’ zullen alleen Janneke Ensing en Chantal Blaak erbij zijn. Het is ook leuk om daar nog even een blokje van drie dagen bij mee te trainen. Daarna ga ik naar huis.
“De mannen van Mitchelton-Scott hebben een soort etappe-trainingskamp”
Thuis ga ik dan vooral heel hard herstellen, zes dagen lang. Op 16 januari vlieg ik namelijk naar Faro om me aan te sluiten bij de mannen van Mitchelton-Scott. Die hebben een soort etappe-trainingskamp. We beginnen in Faro en fietsen een beetje de kust langs, langs Zuid-Spanje. Dat was een voorstel van Gene Bates, mijn ploegleider van vorig jaar, die zei dat dat misschien wel goed was. Mijn trainer stond er ook heel erg positief tegenover. Het is een kamp puur gericht op kilometers maken.
(Tekst gaat verder onder de foto)
Ik zal alleen wel flink aan de bak moeten, want renners als Simon Yates, Adam Yates en Mikel Nieve gaan mee. Er zijn dus best goede klimmers bij en we gaan in negen dagen dertigduizend meters de lucht in klimmen en 1800 kilometer fietsen. Maar ik heb er wel vertrouwen in dat ik daar nu klaar voor ben. Er rijden ook altijd auto’s achter, dus misschien moet ik wat inkorten, maar ik denk dat het heel goed in mijn opbouw past. Ik heb er daarbij ook wel vertrouwen in dat het goed voor mij gaat zijn. Plus dat het leuk is om met een andere groep weg te zijn en het is heel goed verzorgd, want de kok is mee. Ook is het wel even een heel ander gebied. We eindigen in het zuid-oosten van Spanje. Ik heb dus heel wat kilometers dus voor de boeg.
“Ik heb er vertrouwen in dat ik op de goede weg ben en dat het wel goed gaat komen”
Tot slot nog een ander hoogtepunt; gisteren heb ik voor het eerst in drie maanden mijn eerst intensieve training weer gehad. Tot nu toe deed ik vooral rustige duurtrainingen en überhaupt kon ik in Calpe pas voor het eerst weer op mijn pedalen staan. Maar nu moest ik voor het eerst weer echt aan de bak. Marianne deed ook mee, dus we konden het samen doen. Een HIT-training en dat was een mooi moment om even te kijken waar ik sta. Natuurlijk zie ik wel dat ik echt nog niet het niveau heb wat ik ooit gehad heb of zou willen hebben, maar er zijn ook dingen die je heel snel verliest en die je snel weer terug kan trainen. Ik heb er dan ook vertrouwen in dat ik op de goede weg ben en dat het wel goed gaat komen. Wie weet ga ik eerder in koers zijn dan gedacht.
Annemiek
Hello Annemiek
Dutch language is hard to translate for me, but I understand that the news are very good, especially for your knee.
I wish you a good training in Spain with the sun, but don’t hurt too much the Yates Brothers in the mountain !!
Wat jammer dat je dit niet naar Frankrijk komt… ( is it correct ?)
Friendly yours
Martial, french fan.