De ene dag rij je met het team voor de overwinning en de andere dag kan het soms het totaal anders zijn. Dat is de Ladies Tour of Qatar en zo is het eigenlijk al jaren, want hoe vlak het dan ook is in de woestijn, er is niets zo verraderlijk als de wind. Daarmee is de eerste wedstrijd van het seizoen er één waarin altijd wel iets verrassends gaande is. Ditmaal niet anders. “Vandaag was de koers nog ongeveer een minuut beslist”, weet Annemiek na afloop zelfs te vertellen. “Vanuit het vertrek waren er waaiers.”
Een slagveld, dat werd het in de derde etappe van de Ladies Tour of Qatar. Daarbij kreeg de helft van het peloton zelfs dertien minuten of meer aan de broek. “We hadden zijwind met windstoten van zestig kilometer per en nadat de koers werd vrijgegeven was het een grote sprint naar voren. Meiden belandden in het grint en iedereen reed op de limiet om naar voren te komen. Eerlijk is eerlijk; dat is niet mijn favoriete bezigheid en daarom ben ik ook niet de grootste fan van waaierkoersen. Hoewel het wel altijd spektakel is en voor toeschouwers geweldig om te zien.”
Na zo’n vijf minuten koers reden zestien rensters op kop, met daarbij Gracie Elvin van Annemiek’s team Orica-AIS. “Hen hebben we nooit meer gezien en ondanks dat ik beter gepositioneerd zat, kon ik geen lange sprint trekken om de eerste waaier te halen. Helaas zat Katrin niet in de tweede groep en dus heb ik gewacht om met haar in de achtervolging te gaan. Ook Lizzy liet zich terugzakken en zo sloten we weer bij de tweede groep aan.” Orica-AIS begon met Liv-Plantur vervolgens aan een lange achtervolging. Wiggle-Honda had de Australische Chloe Hosking, die hoog in het klassement stond, in de derde groep rijden en wilde daardoor niet meerijden.
Wachten op Wiggle
“Halverwege de wedstrijd kregen we opdracht om de achtervolging te stoppen en te wachten op de groep achter ons, zodat Wiggle hopelijk mee zou gaan rijden”, gaat Annemiek verder. “Daar maakte ik zelf een beginnersfout door me te laten verrassen op het moment dat de groep kwam aansluiten. Ik zat ingesloten, links op de kant, en ik kwam er niet uit. Ondertussen begon Wiggle van voren gas te geven en brak de groep in tweeën, zodat ik mijn teamgenoten niet meer kon helpen in de achtervolging. Ik heb me er vervolgens 50 kilometer lang kwaad over gemaakt dat ik zo’n stomme fout kon maken…”
Ondertussen reed Elvin een goede finale. Ze viel aan in de kopgroep en reed lange tijd solo vooruit, maar werd teruggepakt. Vervolgens reed Ellen van Dijk weg en zij won solo. Garfoot bleef steken in de tweede groep en verloor daardoor de leiderstrui aan Trixi Worrack. “Al met al geen topdag voor ons. Het is enorm jammer dat Katrin Garfoot niet de eerste groep haalde, maar het is ook een hele kunst om in de eerste waaier te komen: je moet niet bang zijn om risico’s nemen, handig zijn, ervaring hebben, stuurvastheid en een goede sprint om er nog even langsheen te knallen als je op de kant zit om net bij de waaier aan te sluiten. Morgen rijden we nog een korte etappe in Doha, zonder waaiers verwacht ik, maar wel een keiharde en snelle koers. Hopelijk nog een dagje intensiteit trainen dus!”
