Na twee weken hier is het nu wel de hoogste tijd voor een kleine fotoreportage van mijn hoogtestage op de Sierra Nevada. Ik ben uiteraard enorm druk met trainen, tafeltennissen en siësta houden, dus ik was er nog niet eerder aan toegekomen 😉
Het is mijn tweede hoogtestage, maar de eerste keer dat ik op de Sierra Nevada ben. Vorig jaar zat ik in augustus in Trepalle, tussen Bormio en Livigno (Italië) in. In verband met het weer in mei had ik dit jaar (ook in overleg met mijn trainer Louis Delahaije) gekozen om niet naar Italië te gaan.
Toen ik afgelopen week ik de renners in de Giro in de sneeuw zag rijden over de Gavia en Stelvio was ik wel enorm blij met mijn keuze om hier heen te gaan, want het weer hier is echt goed. Ik heb tot nu toe wel een paar keer wat regen gehad, maar ’s middags klaart het dan ook vaak wel weer op en de temperatuur is hier -ondanks de hoogte- lekker met 10 graden op 2320 meter hoogte als ik wegga ’s ochtends, maar als je 15 minuten later beneden bent kan je je been- en armstukken al weer uitdoen.
Klein nadeel is wel dat ik door deze hoogtestage niet mee kon met het trainingskamp van de KNWU in Zi Martino in Toscane. Ik kom daar altijd graag met de KNWU, maar ik wilde ook graag weer op hoogtestage omdat me dat vorig jaar goed was bevallen. Het is niet eenvoudig om drie weken in het volle wedstrijdprogramma te vinden om waar je weg kan gaan voor een trainingskamp.
Na afloop van de Ronde van Engeland heb ik vijf dagen gehad om bij te komen van de Tour of Britain. Vrijdag 16 mei ben ik vervolgens naar Malaga gevlogen waar ik een auto heb gehuurd. Met twee uur rijden was ik ’s avonds op het Centro de Alto Rendimiento de Sierra Nevada (CAR) op 2320 meter hoogte.
De eerste dagen staan bij een hoogtestage vooral in het teken van wennen aan de hoogte en mag je nog niet intensief of langdurig trainen. In het begin had ik nog wat hoofdpijn en veel dorst. Verder heb ik deze keer weinig aanpassingsproblemen gehad. Ik slaap deze keer ook veel beter door dan vorig jaar en dat is wel heel prettig. Mijn zuurstofsaturatie blijft wel lager dan op zeeniveau, normaal is dat 97/98% bij mij, maar hier blijft dit nu zo rond de 90-92%. Op zich prima qua trainingseffect: het betekent dat mijn lichaam moet compenseren voor deze lagere zuurstofsaturatie.
Na een paar rustige trainingsdagen, stond er een blok met het accent op duurtraining op mijn trainingsschema. Ik had verwacht dat ik veel alleen zou moeten trainen, maar ik heb toch wel regelmatig samen kunnen trainen met andere renners/rensters. Er zitten hier momenteel drie Baskische rensters: Ane Santesteban, Spaans kampioene (team Alé Cipollini), Dorleta Eskamendi (Baskisch team Bizkaia) en Leire Olaberria (ook Bizkaia, maar vooral ook baanrenster, bekend van bronzen medaille op de puntenkoers waar Marianne in 2008 goud won op de olympische spelen van Bejing). Met hen heb ik wel prettig kunnen trainen, vooral ook omdat zij bergop een vergelijkbaar tempo rijden. Zij spreken gelukkig ook engels en het is leuk om via hen o.a. ook wat meer te leren over de Baskische cultuur.
Met de profmannen die hier zitten kan ik normaal gesproken niet meetrainen, aangezien zij vooral veel harder bergop rijden. Met de Tour in aantocht komen er steeds meer renners hier. Jurgen van den Broek en Tony Gallopin van Lotto zijn inmiddels al weer weg. RusVelo zat hier toen ik aankwam ook met drie renners.Tom Jelte Slagter zit hier samen met zijn Garmin ploeggenoot van Summeren en Marcel Kittel en John Degenkolb zijn een paar dagen geleden gekomen. De mannen van Belkin (Robert Gesink, Bauke Mollema, Tom Leezer, Stef Clement en vandaag ook nog Steven Kruiswijk) zijn de 26e mei gearriveerd samen met mijn trainer.
Dat Louis hier ook zou zijn, was voor mij ook een van de overwegingen om naar de Sierra te gaan: ik heb wel regelmatig contact met hem via mail en whatsapp en via een online programma waar we trainingsschema’s en SRM gegevens uitwisselen, maar de mogelijkheid om ook even ‘live’ contact te hebben met je trainer is natuurlijk nog beter.
Team Movistar zit hier met wel elf renners. ZIj komen hier elk jaar en ik ben ook een keer met hen meegegaan op uitnodiging van hun trainer toen zij net als ik een duurtraining van zes uur op het programma hadden staan. Mijn Spaans is helaas niet zo goed, maar ik versta steeds meer 🙂 en een aantal kunnen ook wel wat engels. Ik verbaasde me over de gastvrijheid en het is leuk om kennis te maken met hun cultuur. Tijdens de training was er tijd voor een korte stop met koffie en geroosterd brood met tomatensaus en olijfolie (typisch eten voor deze regio heb ik geleerd). Bovenop mij wachten op de klimmen vonden ze -gelukkig- geen probleem, want zij rijden echt veel harder dan ik bergop. Er wordt wel echt serieus door hen getraind onder leiding van hun trainer, maar daarnaast wordt er ook veel lol gemaakt en dat vind ik wel een mooie combinatie.
’s Avonds na het eten gaat de ‘Movistartafeltenniscompetitie’ van start, waar ik helaas (nog niet;-)) voldoende tegenstand kan bieden aan de jaren lange tafeltennistrainingen van hen hier op de Sierra Nevada. Zij komen hier al jaren en kunnen hier (terecht!) verblijven tegen een aantrekkelijk tarief speciaal voor Spaanse sporters. Overigens betalen ze de stage wel allemaal zelf.
Ik heb net weer een blok van drie dagen trainen erop zitten, waarbij ik ook al twee keer een intervaltraining heb gedaan. Het verschil met vorig jaar is enorm. Toen verzuurde mijn linkerbeen zo snel op hoogte, dat trainen wel heel erg een opgave werd elke dag. Nu haal ik veel makkelijker hogere wattages en train weer met veel meer plezier. Dat is in elk val voor mij pure winst ten op zichte van vorig jaar. Natuurlijk hoop ik dat het ook voor resultaten gaat zorgen in het tweede deel van het seizoen. De komende dagen ga ik nog wat meer kwaliteitstrainingen doen. Hopelijk blijft het net zo lekker gaan!
‘Entrenar duro, descansar y disfrutar a la altura de Sierra Nevada!’
