Van 6 tot en met 15 juli wordt de Giro Rosa verreden. Met tien etappes is het de langste, grootste en meest prestigieuze meerdaagse wielerwedstrijd voor vrouwen. En het is dit jaar één van de voornaamste doelen voor Annemiek. Ze gaat voor het klassement, zo maakte ze al voor het seizoen duidelijk. Maar hoe is die weg er naartoe? Wat komt er allemaal bij kijken? In een serie berichten kijkt Annemiek de komende tijd vooruit, vertelt ze over de Giro en kijkt ze na afloop terug.

In dit eerste deel van de serie beantwoord Annemiek vijf vragen. Vanaf Tenerife, waar ze momenteel op hoogtestage is.

1. Alweeeer op hoogtestage. Hoe zorg je ervoor dat je gemotiveerd blijft om constant maar daar in je uppie wekenlang op een berg te gaan zitten en je trainingen af te werken? En mis je het koersen niet?
Het is inderdaad vrij eenzaam hier op de top. Soms nodig ik vrienden uit, een ploeggenoot of mijn moeder, buurvrouw, et cetera om ook nog naast het fietsen een ‘sociaal aspect’ te hebben tijdens de hoogtestage. Ik geniet er dan van, dat zij genieten van hun vakantie tijdens mijn hoogtestage.

Soms vind ik het echter ook wel lekker om alleen te gaan, zeker met een Giro in het vooruitzicht waar je continu in een drukke omgeving bent, continu ‘prikkels’ hebt en geen moment tijd voor jezelf hebt. Je bent met een grote groep renners en begeleiding op pad en kan geen moment je eigen dag indelen, bepalen wanneer of wat je wilt gaan eten en noem het verder maar op. Daarom vind ik het eigenlijk niet zo’n probleem om even drie weken op mezelf te zijn en ongestoord lekker naast het trainen te kunnen rusten en verder met niemand rekening te hoeven houden. Bovendien leef ik hier lekker zonder tijd en zonder afspraken. Ik sta gewoon op wanneer ik wakker word. Ik kom daarom altijd wel heerlijk ‘zen’ van mijn berg af.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Motivatie is hier nooit echt een probleem, omdat ik trainen in de bergen heel prettig vind. In Nederland is een duurtraining van vijf uur afwerken echt gewoon ‘werk’ voor mij en bovendien ben ik dan elk uur aan het aftellen. Hier vliegt de tijd voorbij, omdat je van berg naar berg rijdt en bovendien; als ik een training van vijf of zes uur op het programma heb staan, dan zoek ik de dag van te voren al weer een ‘mooi rondje’ uit.

Het scheelt ook wel dat je nooit helemaal alleen zit hier. Ik train hier echt geen drie weken alleen. Ik ben een paar keer met Astana mee geweest en een paar keer met de Spaans kampioene Sheyla Guttierez die hier ook zat. Verder nog een paar keer met renners die hier alleen zaten. Ik denk dat als ik drie weken echt alleen zou trainen, ik dan wel tegen het alleen trainen op zou gaan zien.

Ik vind koersen heel erg mooi en daar doe je het uiteindelijk voor. Toch ben ik niet een renster die graag van koers naar koers leeft. Ik heb het echt nodig om te periodiseren in een jaar. Dus na een blok met allerlei koersen, weer lekker gaan trainen en even uit koers, om daarna weer heel ‘gretig’ aan de start te staan. Drie weken is daar voor mij een mooie periode voor om die zin in het koersen weer te hebben.

(Tekst gaat verder onder de foto)

2. Inmiddels is het al lang niet meer je eerste hoogtestage. Het effect en de manier van trainen zal ook anders zijn geworden op basis van ervaringen in de afgelopen jaren. Als je nu terugkijkt, hoe kijk je nu dan naar de eerste hoogtestage die je ooit deed?
Louis Delahaije, mijn trainer, heeft zoveel ervaring met renners en hoogtestages dat ik daar erg van heb geprofiteerd. We hebben dan ook niet echt dingen veranderd. Wel was mijn eerste hoogtestage ‘conservatiever’ qua aanpak dan ik het nu doe. Ik weet dat ik het nu aan kan om wat meer intensieve trainingen in mijn hoogtestages te doen, waar ik in het begin bijna alleen maar rustige duurtrainingen deed (en ondanks gebrek aan intensiviteit gewoon puur door veel trainen op hoogte effect merkte).

Ook weet ik inmiddels hoe goed ik ben gelijk na mijn hoogtestage. Ik ben al heel vaak terug komen rijden uit Livigno en de dag daarna reed ik dan een proloog. Ik weet dat ik altijd gelijk goed ben.

3. Het effect van een hoogtestage en het waarom, dat hoef je na alle verslagen eigenlijk niet meer uit te leggen. Maar hoe weet je nu bijvoorbeeld op dit moment of je wel of niet op schema zit?
Als renner haal je het liefst je bevestiging dat je goed bent uit een koers. Als deze er wat langere tijd niet is, dan kan je op basis van de wattages die je wegtrapt ook wel zien hoe goed je bent. Alleen op een hoogtestage zijn de wattages op hoogte veel lager dan op zeeniveau. Ik heb in de afgelopen jaren met Louis geleerd, meer te rijden op mijn gevoel en minder waarde te hechten aan getallen en wattages. 

In de ronde van Baskenland (Bira) was ik al behoorlijk goed en ik ging daarna nog eens drie weken super hard trainen en hard rusten hier op Tenerife. Dan vertrouw ik er gewoon op dat ik hier nog weer een stukje beter vandaan ga komen. Als ik in de Bira nu totaal nog niet op niveau was geweest had ik me wel wat zorgen gemaakt. Van drie weken hoogtestage kan je ook geen wonderen verwachten. 🙂

(Tekst gaat verder onder de foto)

4. Deze stage staat in het teken van de Giro. Sterker nog; dat stond zelfs de Bira al een beetje, zo gaf je aan. Dat is al met al een verdraaid lange periode die in het teken staat van 1 koers. Maakt je dat niet bloednerveus?
Ik heb dit jaar twee hoofddoelen gesteld voor mezelf: de Giro en het WK. Ik weet dat me dit wel nerveus maakt, maar weet ook dat als ik mezelf deze druk opleg, ik daar niet slecht van ga presteren. Ik denk dat ik er zelfs beter van ga presteren als ik mijn doelen openlijk uitspreek. Dan word ik nog doelgerichter!

Voor de Giro zal ik wel veel meer gespannen zijn dan voor andere koersen. Ik vind het vooral in een etappekoers lastig om tien dagen lang de druk te voelen. Je wordt geen enkele morgen wakker met het idee dat je even relaxed kan ademhalen die dag of kan ontspannen. Ik heb dan ook onwijs veel respect voor de klassementsmannen van de grote rondes die dit drie weken lang kunnen.

Maar die druk hoort er nu eenmaal bij. Ik ben niet het type die last minute pas gaat zeggen dat de Giro een groot doel voor me is. Bovendien is de ploeg er al een hele tijd mee bezig. Het is niet alleen mijn doel, maar zeker met de Giro ook een doel voor de hele ploeg. In december werd er al over gepraat wie dit jaar mee zou ‘mogen’ naar de Giro!

5. En nu staan ook nog de nationale kampioenschappen voor de deur. Die rood-wit-blauwe trui hoef je nu toch niet in de tijdrit? Je hebt immers al een veel mooiere!
De Nederlandse kampioenschappen zijn voor mij wel heel speciaal. Dit jaar is het extra mooi, omdat ik in mijn regenboogtrui aan de start sta en zoveel kansen zijn er voor mij niet om mijn regenboogtrui te laten zien in Nederland. Ik kijk er dit jaar daarom extra naar uit. Ik ben nu twee jaar op rij Nederlands kampioen tijdrijden geworden en zou daar heel graag drie op rij van willen maken. Dus ik ben zeker gemotiveerd om in Bergen op Zoom helemaal vol gas te gaan! Net als de afgelopen twee jaar komt Pat Ryan, de mechanieker van mijn ploeg me weer helpen, dus die steun van mijn ploeg bij het NK is ook super mooi en motiveert mij ook extra.