De Giro is van start en hoe! Na de eerste dag hebben we gelijk al weer de roze trui (“Maglia Rosa”) in de ploeg, doordat Marianne de eerste en de tweede etappe heeft gewonnen!
Vrijdag zijn we van start gegaan in Napels waar het meer dan 35 graden was. Daar starten (en op tijd naar de start komen met de bus en auto’s) was al een belevenis op zich, want wat is dat een chaotische stad! Overal afval, verkeer, mensen en auto’s (met minimaal 1 deuk erin…) en dat laatste verbaasde ons niet bepaald gezien de rijstijl van de Napolitanen…
De eerste etappe verliep rustig: er was lange tijd een groep van vier rensters vooruit, maar uiteindelijk werd het toch een massasprint. Een aantal ploegen (waaronder Rabo) lieten rensters meerijden om het gat te dichten en zo werd de voorsprong van acht minuten toch snel dichtgereden. Doordat er niet hard was gereden tijdens de etappe, was iedereen nog fris in de finale en dit zorgde ervoor dat er veel rensters nog dachten te kunnen gaan sprinten voor een goede uitslag.
De organisatie bij ons in de sprint had wat beter gekund, maar dit werd mede veroorzaakt door verwarring over de aankomst. Deze was namelijk opeens anders dan in het routeboek stond. Dit is overigens niet voor het eerst dat dit niet klopt…een beetje “op z’n Italiaans” :-). We moeten bovendien ook nog wat meer op elkaar ingespeeld raken bij het opzetten van een trein voor Marianne. Ik was de laatste die de sprint aan moest trekken voor Marianne en sprintte niet mee (16e). Marianne daarentegen liet weer zien “back in business” te zijn, want zij sprintte knap naar de overwinning!
De tweede etappe was een tijdrit van zeven kilometer in Rome langs het Colosseum! Vorig jaar waren we hier ook al gestart. Echt waanzinnig dat ze gewoon het centrum compleet plat leggen voor een tijdrit van de Giro. Het parcours was vrij technisch met wat lastige terugdraaidende bochten erin en was bovendien niet vlak. Echt een tijdrit waarbij je niet in je ritme kan komen en veel moet gaan staan en optrekken: daar hou ik wel van!
Ik voelde me goed en met mijn achtste tijd was ik tevreden. Zeker als ik kijk dat de nummers drie (Judith Arndt, 9:02) tot en met acht (Annemiek 9:10) binnen acht seconden van elkaar zitten. Marianne won overigens wel met groot verschil. Zij was twintig seconden sneller dan mij (8:50). Ex-schaatster en olympisch kampioene Clara Hughes werd tweede op vijf seconden achter haar.
Na de tijdrit hebben we een verplaatsing van 300 kilometer gehad naar Montecatini Therme in Toscane. Morgen en overmorgen staan lastige etappes op het programma met klimmen van meer dan 15 kilometer. Morgen gaan we naar Montepiano (op 823 hoogte) en Passo della futa (op 940 hoogte). Aangezien we vanaf 100 meter hoogte daar steeds aan beginnen, wordt het een pittige dag met veel hoogtemeters en lange klimmen: niet echt mijn specialiteit… Marianne start morgen in de roze leiders trui, dus we kunnen hoe dan ook ‘aan de bak’ om de trui te verdedigen!
Zie ook de foto’s voor de profielen!