De derde en vierde etappe leken volgens het routeboek de zwaarste etappes te worden. Vooral door de lange klimmen (van meer dan 10 kilometer) die opgenomen waren in het parcours.

De derde etappe ging goed voor onze ploeg en voor mij zelf. Op de laatste klim moest ik de klimmers laten gaan, maar ik finishte nog goed als tiende in een groep erachter.

Marianne verloor deze dag de roze trui aan Evelyn Stevens, die knap de etappe wist te winnen. Marianne moest eerst lossen op de laatste klim, maar wist later toch weer aan te sluiten bij Stevens, Pooley en Luperini, maar moest hen vervolgens toch weer laten gaan. Ze wist wel het tijdverlies te beperken, zodat ze uitzicht hield op het roze.

De vierde etappe was weer lastig en aangezien ik tijdens de derde etappe wel ´vol´ was gegaan op de klim, was ik benieuwd hoe mijn benen hersteld zouden zijn. Maar ik voelde me super deze dag. Aan de voet van de klim van tien kilometer lange klim reden Stevens en Pooley weg. Ik hield samen met Arndt en Moolman tempo om het gat niet te groot te laten worden. Voor mij een nieuwe ervarin; tempo houden bergop..

Op de top reed Marianne gelijk volle bak de afdaling in om weer aansluiting te vinden bij de koploopsters. Arndt en Hausler voor mij konden haar wiel niet houden en vol adrenaline wilde ik hen voorbij steken om bij Marianne in het wiel te komen. Helaas was ik niet geconcentreerd genoeg, mede doordat ik nog helemaal kapot zat van de klim en kon ik de bocht niet houden.

Ik maakte daarbij een behoorlijk harde smak, maar kon nog wel mijn weg vervolgen naar beneden. Ondertussen was Marianne bezig met een super goede afdaling en haalde zo Pooley en Stevens bij en wist de etappe te winnen. Tijdens het afdaling kreeg ik steeds meer pijn aan mijn sleutelbeen. Het voelde niet goed en ik maakte me gelijk behoorlijk zorgen. Gelukkig wees onderzoek in het ziekenhuis uit dat er niets gebroken was. Na overleg met de Rabobank teamarts werd besloten dat ik de volgende dag zou mogen starten als dat verantwoord zou zijn qua pijn en veiligheid.

De vijfde etappe verliep gelukkkig rustig voor mij. Er was 1 renster (Cromwell, GreenEdge) vooruit en zij wist de etappe met 8 minuten voorsprong te winnen. Blijkbaar waren er geen ploegen die voor de sprint wilden rijden…

De zesde etappe was dit wel anders! Met een gemiddelde van 44 kilometer per uur werkten we de 110 kilometer af. Er werd continu aangevallen en de etappe ging zo gelukkig wel snel voorbij. Ik voel me nog steeds niet top en heb vooral veel last van kneuzingen bij mijn schouder en sleutelbeen. Het ging vandaag al wel beter, dus hopelijk blijft deze verbetering zich doorzetten. Op naar de etappe van morgen! De komende dagen lijkt het parcours weer lastiger te worden met meer hoogtemeters (zie voor de hoogteprofielen mijn vorige blog `Giro donne van start`’).

Marianne heeft nog steeds de roze leiderstrui, dus de komende dagen staan vooral in het verdedigen van de maglia rosa! Hopelijk herstel ik snel, zodat ik daar ook weer mijn bijdrage aan kan leveren. De afgelopen twee etappes heb ik me rustig mogen houden om wat te herstellen.