Acht seconden. Dat was na een solo van twintig kilometer de tijd die Annemiek dinsdag tekort kwam om de eerste etappe in de eerste editie van de Herald Sun Tour voor vrouwen te winnen. De zege ging naar de Australische Brodie Chapman, die weg was gereden uit een grote kopgroep. “Ik ben onwijs diep gegaan en heb alles gegeven, dus kijk ik terug op een mooie wedstrijd met mijn team”, aldus Annemiek. “Morgen hebben we maar 1,6 kilometer tijdrit, maar ik heb vandaag al een 20 kilometer lange tijdrit gedaan.”

De omvangrijke kopgroep waaruit Chapman wegreed ontstond halverwege de wedstrijd. “Daarvoor waren er al continu aanvallen geweest”, kijkt Annemiek terug. “Wij hadden geen meiden mee met deze aanval, omdat Gracie in de afdaling onderuit was gegaan en we daardoor niet helemaal georganiseerd waren op het moment dat er werd aangevallen.”

Het werk in de achtervolging werd dan ook gedaan door Mitchelton-Scott, de ploeg van Annemiek. “Jess Allen en Gracie Elvin van mijn ploeg reden het gat tot de kopgroep aan de voet dicht tot 1.10 minuten. Dat was de laatste informatie die we kregen. Daarna was het aan Georgia Williams, Lucy Kennedy en mijzelf om het hard te maken op de klim, door om beurten aan te vallen. We raapten veel van de vluchters op op de klim, maar door een gebrek aan informatie hadden we geen idee hoe groot de voorsprong nog was en wie er nog van voren waren.”

Dat die informatie er niet was, maakte het natuurlijk lastig. “In een .2 koers mogen we niet rijden met oortjes en ben je overgeleverd aan de informatie die verstrekt wordt door de organisatie via motorrijders. Dit verschilt nogal van koers tot koers hoe goed dit wordt gedaan.”

Maar met de weinige informatie, wisten Annemiek en haar teamgenotes wel dat er nog rensters vooruit reden. Er moest dus wel wat gebeuren. “Ik behoor op dit moment niet tot de sterksten bergop en was al blij dat ik kon volgen, maar hoe langer de klim, hoe meer meiden eraf moesten en ik kon er nog aanblijven. Zo hadden we op drie kilometer onder de top een groep van zes met naast mij Lucy, Georgia, Katrin Garfoot, Sabrina Stultiens en een Australische van Specialized MCilroy. Net voor de QOM viel ik aan en er werd niet direct gereageerd. Lucy en Georgia zaten vervolgens de hele tijd op het wiel van Garfoot en Stultiens.”

Op dat moment had Annemiek nog twintig kilometer te gaan tot de finish. “Ik gaf alles, zonder te weten wie er nog van voren waren. Na tien kilometer raapte ik een Drops renster (Hammes) op en haar liet ik gelijk achter mij. Daarna kreeg ik informatie dat er nog een renster voor mij lag op twintig seconden. Dat bleek achteraf vijftig seconden te zijn geweest op de top van de klim, twintig kilometer voor de finish. Ik kwam dichterbij, maar bleef steken op acht seconden en zag haar finishen.”

En dus was er geen overwinning en ook geen leiderstrui. “Maar ieder nadeel heeft zijn voordeel, want morgen mag ik nu wel in mijn regenboogtrui rijden. Als ik had gewonnen, had ik verplicht in de leiderstrui moeten rijden. Door de bonificatieseconden staat Brodie Chapman nu twaalf seconden voor op mij. In 1,6 kilometer kan je dit normaal gesproken niet goedmaken. Niettemin ga ik natuurlijk vol gas en proberen te winnen!”