In de Strade Bianche, misschien wel de meest heroïsche wedstrijd van het seizoen, heeft Annemiek haar goede lijn door kunnen trekken. Ze is zaterdag als zevende gefinisht in de koers over de Toscaanse gravel paden. “Ik had erg veel zin in deze wedstrijd”, aldus Annemiek. “Het is een koers die me goed ligt en daarnaast is het ook nog eens speciaal om over de witte wegen met korte klimmen te rijden. Daar komt bij dat dit voor ons de allereerste wedstrijd in de nieuwe World Tour was.”

Het was wereldkampioene Lizzie Armitstead die uiteindelijk met de zege naar huis ging, waarna de andere rensters in de top van de wedstrijd één voor één de finish bereikten. Annemiek kwam ruim een minuut na de winnares over de streep. Ze kijkt terug: “Ik had goede benen, maar het geluk vandaag niet aan mijn zijde. Zo was er in de eerste tien kilometer een valpartij voor me en die kon ik niet meer ontwijken. Vervolgens moest ik van fiets wisselen en dat was vier kilometer voor de eerste gravelstrook.”

Dat was niet het einde van de pech. “Ik zat nog maar net weer op de fiets, toen ik lek reed op diezelfde eerste strook. Omdat mijn team ver van achteren zat kreeg ik daarbij een wiel van de neutrale wagen, want op dat moment lag alles al uit elkaar. Vervolgens heb ik vrij lang in de achtervolging gereden om weer terug te komen. Daarna volgde net voor de lastige 9,5 kilometer nog weer een wielwissel. Tot mijn verbazing wist ik net voor die strook nog weer aan te sluiten en voorin te komen.”

Aanvallen
De lange strook was ook het moment waarop Annemiek met haar teamgenotes zou gaan aanvallen. “Ik had een paar goede aanvallen, samen met Gracie en Amanda. Na de op één na laatste gravelstrook, met daarin een steile klim, zat ik tot mijn verbazing nog steeds goed mee. Ik viel bovenop aan en kreeg Anna van der Breggen met me mee. Die aanval werd overgenomen door Lizzie Armitstead, Kasia Niewiadoma en Emma Johansson. Ik zag het gebeuren, maar kon op het steile klimmetje niet mee.”

Die aanval van het drietal zou de beslissende blijken te zijn. “Met drie van de goede teams mee (Rabo, Wiggle, Boels) wist ik dat het lastig zou worden. Ik zat als enige in de achtervolgende groep zonder ploeggenoten en dus in de tang bij Megan Guarnier, Anna en Elisa Longo Borghini. Ik probeerde nog om over te steken en later alleen aan te vallen om nog weg te komen, maar helaas lieten ze me niet gaan.”

Super mooi
Het werd dus een zevende plaats, twee plekken beter dan een jaar terug. “Op de finish die lastig bergop loopt wist ik dat het lastig zou worden. Helemaal na wat ik daarvoor al had gedaan. Maar dit was weer een mooie koers en in mijn huidige vorm en met mijn team is het super mooi om zo te koersen. Bergop vandaag reed ik vandaag ook goed mee en dat resulteerde in een top tien plaats. Op naar de volgende koers!”