Voor mij was dit de eerste keer dat ik de wedstrijd in Plouay reed. De wedstrijd in Plouay gaat over het parcours dat in 2000 als WK parcours werd gebruikt. De ronde die we zes keer af moesten leggen was 19 kilometer lang en geen meter vlak. In het rondje zaten drie korte klimmetjes en ik had er wel vertrouwen in dat dit een rondje moest zijn dat me ligt, bovendien voelde ik me goed en prima uitgerust van de Route de France.

Het hoofddoel van deze wedstrijd was dat Marianne de eindoverwinning in de wereldbeker zou pakken. Ik mocht me net als zij sparen, om zo fris aan de finale te kunnen beginnen. Helaas liep het totaal anders, doordat Loes, Liesbet en Janneke zich niet goed voelden en al heel snel af moesten stappen. Daardoor kon ik vanaf het begin van de wedstrijd al vol aan de bak, vooral door Columbia die om de beurt bleven demarreren. Je realiseert je dan weer even hoe sterk je bent als team als je dit samen kan doen!

Arndt viel vervolgens aan op een klim op het moment dat ik net was weggeweest. Marianne kon gelukkig mee en reed weg samen met Emma Johansson en Emma Pooley. Een mooie kopgroep en zij bleven de hele wedstrijd vooruit. Emma Pooley reed weg uit deze groep en Marianne werd tweede en pakte daarmee ook de eindoverwinning de wereldbeker! Ikzelf reed de wedstrijd uit in het peloton. In de vierde ronde lek in de afdaling en bleef gelukkig nog wel overeind, maar raakte daardoor achterop en kwam terecht in een groep geloste rensters. In de tussentijd reden er vooraan nog een aantal rensters weg uit het peloton. Ik wist vervolgens nog wel alleen de sprong te maken terug naar het peloton. In de pelotonsprint was het een chaos, ik werd drie keer ‘gekwakt’, bleef net overeind en ik vond het daarna wel prima. Jammer dat het deze dag niet zo meezat, maar ik ben in elk geval blij dat ik me goed voelde, al kon ik vandaag dat even wat minder laten zien.

Nu op naar de Profile Ladies Tour! Om nog wat snelheid op te doen, rijd ik a.s. vrijdag 27 augustus ook nog een criterium: de profronde van Almelo.