Een uitslag zegt echt niet alles. Dat bleek zondag in de Drentse Acht van Westerveld. Annemiek en haar team Orica-Scott reden er namelijk een uitstekende wedstrijd. En hoewel Annemiek nog wel het bergklassement won door haar ontzettend sterke rijden op de VAM Berg, stond het team in de daguitslag vrijwel met lege handen. “Maar als team hebben we goed gekoerst”, zegt Annemiek. “En ik voelde me goed. Ik kijk uit naar volgende week, de Trofeo Alfredo Binda. Met deze benen kan ik daar wel wat.”

“Ik had er zin in”, kijkt Annemiek terug naar het begin van de wedstrijd. “Ik voelde me gisteren ook heel goed. Dan is dit toch een wedstrijd met een wat mindere status, maar koers is koers. Gisteren zaten we ingesloten voor de VAM Berg, maar we dachten; wat Sunweb kan, kunnen wij ook. We deden dan ook een goede lead-out naar de beklimming toe en zo zaten we na de passage ook met zijn drieën bij de eerste twaalf rensters. Gracie, Katrin en ikzelf. Als de ploeg gewoon goed rijdt hebben we echt veel kwaliteit in het team.”

Wegrijden met twaalf vrouwen lukte echter niet, ondanks een kleine voorsprong na de VAM Berg. “In die kopgroep zat Boels niet mee. Dat was wel jammer, maar het was ook nog wel ver. We moesten toen nog zo’n zeventig kilometer rijden. Later brak het wel opnieuw. We hadden afgesproken om het langs het kanaal op de kant te gooien en dat bleek het idee van meerdere teams. De wind stond daar net goed, maar eigenlijk waren die stukjes tekort en stond de wind ook net niet hard genoeg.”

Direct gelost
Een verschil met zaterdag was het echter wel. Toen duurde het lang voor de wedstrijd open brak. Dat was ditmaal wel anders. “Het was koers vanaf kilometer nul en toen lag ik er ook direct af. Ik zat nog achterin toen het gebeurde en kwam daardoor in de tweede groep. Net voor het kanaal kwamen we bijna terug en kon ik nog springen. Ik wist dat ze het daar op de kant konden gooien en dat ik dan dus écht terug moest zijn.”

Sprint onafwendbaar
Het lukte om aan te sluiten en uiteindelijk bleef in de finale een groep van ruim dertig rensters over. “Wij wisten wel dat we de sprint hier niet gingen winnen. Daarom hadden we besloten om in de finale omlopen flink aan te vallen. Dat deden we denk ik heel goed. Twee keer probeerde ik het bij de doorkomst van de finish. Daar waren wat bochten en daar ging ik vol doorheen. Helaas werd het steeds dichtgereden. De aanvallen werden goed opgevolgd door mijn teamgenotes. We hebben goed gekoerst, maar de sprint was niet te voorkomen.”