De tassen zijn (bijna) ingepakt. Na drie weken Australië is het weer tijd om naar huis te gaan. Ik heb hier een hele goede tijd gehad en ik had eigenlijk wel langer willen blijven!
Mijn kamp begon met een windtunneltest op de Monash University in Melbourne. Ik had ooit in Duitsland een windtunneltest gedaan, maar dat was al even geleden: in 2011 op mijn Stevens tijdritfiets. Ik heb vier uur doorgebracht in de windtunnel en heel veel posities uit kunnen proberen. Ze doen daar al jaren windtunneltesten en het helpt enorm als je mensen treft die uit ervaring weten wat zinvol is om te proberen. Veel informatie rijker!
Na twee dagen Melbourne was ik blij die stad te kunnen verlaten, want het is er zo groot en druk met verkeer dat er niet goed te trainen valt. Als je eenmaal de stad uit bent of richting de kust gaat dan kan je wel veilig fietsen, maar dat nam wel minimaal 45 minuten in beslag en minimaal 30 stoplichten op allerlei drie/vierbaanswegen…
Aansluitend aan de windtunneltest waren we met ons team en het mannenteam een weekend uitgenodigd door de oprichter van Orica GreenEdge in Nagambie (2 uur rijden vanaf Melbourne). Samen met het mannenteam hadden we een BBQ (je zit in een Australisch team of niet ;-)), een boottocht over de rivier en een sponsorride op zondag. Tijdens dit weekend kwam ook voor het eerst het team bij elkaar. Natuurlijk ken ik alle meiden wel van naam, maar deze keer was ik de degene die nog niemand kende, terwijl zij elkaar al veel langer en beter kennen. Tayler Wiles (USA) en Loren Rowney (AUS) zijn net als ik ook nieuw in het team, maar zij kenden elkaar al als ploeggenoten bij Velocia SRAM de afgelopen jaren. Samen met Tayler Wiles ben ik de enige niet Australische komend jaar.
Na het weekend zijn we in twee etappes gereden van Nagambie naar Mansfield (125 km) en Mansfield-Bright (170 km). Bright is het meest bergachtige gebied van Australië en bekend als trainingslocatie bij veel wielrenners. We zijn daar een week gebleven om te trainen, maar ook om elkaar en het begeleidingsteam te leren kennen. Het was een hele drukke, maar zeker ook nuttige week. Naast véél uren op de fiets en krachttraining ook tijd om te koken samen in groepjes, een persoonlijkheidstest, groepsopdrachten, lactaattesten en een quizavond in groepen gemixt met het mannenteam. Ik ging met de bonusprijs aan de haal: “Welk dorp heeft 2620 inwoners, geen wegen, maar waterwegen?” Giethoorn! J
Na Bright ben ik samen met Lizzy Williams en Katrin Garfoot naar het AIS (Australian Institute of Sports) in Canberra gegaan en om daar nog tien dagen te kunnen trainen. Gracie Elvin komt hier vandaan, dus ook met haar heb ik een paar dagen kunnen trainen. Het trainingskamp was afgelopen, maar om nog even een paar goede trainingen in lekker weer te kunnen maken, mocht ik hier langer blijven. Canberra is de hoofdstad, maar veel kleiner dan Melbourne en je bent veel sneller de stad uit. Ook voel ik me hier wel veiliger op de fiets, omdat hier overal fietspaden of ‘bikelanes’ zijn naast de autowegen. Het blijft alleen wel apart voelen om te fietsen op een snelweg..!
Ik heb hier fantastisch kunnen trainen en met 1871 kilometer in de benen keer ik weer huiswaarts.
Dit zal een van mijn laatste updates zijn op deze website. 1 januari 2016 komt de nieuwe website (met foto’s van Wouter Roosenboom, gemaakt bij Radio Kootwijk) online!