Eerste 25 jaar
Van geboorte tot eerste fiets
Topjaar in regenboogtrui tot val in Giro
De voorbereiding voor 2020 begon in Colombia in de regenboogtrui. In Januari ging ik ook weer 10 dagen met de mannen mee op ‘etappekoerstrainingskamp’. Nu op Sicilië en in de laars van Italië. Colombia beviel zo goed vooral in mentaal opzicht (verfrissend) dat ik er zelfs in februari weer terugging om me voor te bereiden op het voorjaar. Deze voorbereiding wierp gelijk z’n vruchten af want ik won direct na terugkomst voor het eerst Omloop het Nieuwsblad! Mooier kon mijn seizoen in de regenboogtrui niet beginnen. Waar ik tot 2019 altijd worstelde om goed te zijn in het voorjaar, leek dat nu voorbij. Alleen Corona gooide roet in het eten en Omloop was de eerste en laatste wedstrijd die ik reed tot we in juli weer mochten koersen. Het denken in mogelijkheden en ‘Corona kansen’ zien hielp me door deze lastige periode heen en in juli wierp dat gelijk zijn vruchten af. De 3 Spaanse koersen wist ik alle drie op rij te winnen en aansluitend won ik ook voor de 2e keer Strade Bianche in een verschroeiende hitte deze keer! Misschien was dit wel de mooiste overwinning van het seizoen. Vanuit kansloze positie achterhaalde ik een voor een de meiden uit de kopgroep op de laatste 2 gravelstroken. De Spaanse Mavi García lostte ik op de laatste klim in Siena en ik kwam solo aan op -een leeg- Piazza del Campo. Een stoffige en hete editie maar een overwinning met heel veel glans en nummer 5 op rij in de regenboogtrui! Met het NK weg werd daarna de mooie reeks verbroken (2e).
Tijdens het Europees Kampioenschap reed ik samen met Anna van der Breggen in dienst van de Nederlandse ploeg en we maakten samen de koers ‘hard’. Ik reed voor Chantal Blaak maar toen zij moest lossen op de klim door beulswerk van Elisa Longo Borghini voelde ik de druk om het dan af te maken voor Nederland en dit lukte met een enthousiast vroeg ingezette sprint.
Het laatste deel van het seizoen stond in het tegen van Giro, WK en de voorjaarsklassiekers in het najaar deze keer. Ik reed een hele goede Giro en pakte in de 2e etappe naar Arcidosso met steile gravelfinale 1 min 16 op de nummer twee Anna van der Breggen en kwam aan de leiding. Ik wist deze voorsprong in de andere etappes nog verder uit te breiden. Helaas gooide een grote valpartij in de laatste km van Etappe 7 roet in mijn plannen… Ik kon de meiden voor mij niet meer ontwijken en mijn Giro eindigde met een gebroken pols. Ik dacht einde seizoen, maar de artsen in het Rijnstate ziekenhuis zagen nog wel mogelijkheden… De tijdrit had ik uit voorzorg afgezegd, maar acht dagen later stond ik tot mijn verbazing aan de start in Imola en ook nog in goede doen. Anna van der Breggen was beter die dag, maar ik wist 8 dagen na mijn val toch nog het zilver te veroveren in een spectaculaire sprint tegen Elise Longo Borghini. Een zilveren medaille waar ik niet heel erg verguld mee ben omdat ik niet mijn wereldtitel in optimale doen heb kunnen verdedigen, maar toch een resultaat waar ik trots op ben! Daarna werd het lastig om weer mijn niveau van voor de valpartij te vinden. Ik deed nog aardig mee in Vlaanderen maar het was ‘op’ en door mijn pols kon ik toch niet zo goed trainen als ik wilde. Ik had mijn 5 jaar met Mitchelton Scott graag anders willen eindigen. Dit team heeft met mij meegereisd op mijn weg naar de top en ik heb het tot en met het einde naar mijn zin gehad. Ik denk dat door soms ‘buiten mijn comfortzone’ te gaan en dus mijn veilige omgeving te verlaten, ik weer nieuwe energie kan krijgen. Bovendien zie ik ook veel mogelijkheden in de samenwerking met Canyon en de performance manager bij Movistar.
