Eerste 25 jaar
Van geboorte tot eerste fiets
Wereldkampioen weg na 105 km solo!
Het eerste voorjaar dat ik in topconditie wist te beginnen. Dit werd gelijk beloond met een super mooie overwinning in Strade Bianche. Winnen op Piassa del Campo in Sienna is een gedroomde plek om solo over de finish te komen. Er volgende drie keer een tweede plaats: in Vlaanderen, de Amstel Gold Race en de Waalse Pijl maar in Luik Bastenaken Luik wist ik pas echt te vertrouwen op mijn eigen kunnen. Ik plaatste een de aanval aan de voet van de Redoute. “Commit and don’t look back” ik hoorde het al snel ‘stil’ worden om me heen, ik wist mijn voorsprong vast te houden en kwam na 30km solo over de finish en won zo een steenkoude, regenachtige editie in Luik.
Het tweede deel van het seizoen begon met het NK tijdrijden in Ede: een bijna thuiswedstrijd! Tot mijn verbazing wist ik de vlakke tijdrit met ruim 1,5 minuut voorsprong op Ellen en Anna te winnen. De Giro volgde en de basis voor de eindoverwinning werd gelegd in de etappe naar Lago di Cancano: een finish bergop die een jaar later in 2020 ook door de mannen werd aan gedaan in de Giro. Ik wist solo te winnen met bijna 3 minuten voorsprong. De dag erna wist ik mijn voorsprong nog verder uit te breiden door ook de tijdrit te winnen met bijna een minuut voorsprong op de nummer 2, Anna van der Breggen. Het was heel speciaal om de Giro voor de tweede keer te winnen. Ik kon er door de ruime voorsprong nu ook meer van genieten.
Daarna wilde ik nog een keer opbouwen naar mijn hoofddoel van dat jaar: het WK in Yorkshire. Ik had het parcours verkend en wist dat na 45 km koers er 1 écht lastige klim in zat (Lofthouse 3km 9-10%) waar ik het verschil zou kunnen maken. Daarna was het meer glooiend, maar wel nog 105 km glooiend tot de finish. Ik wilde in elk geval deze kans niet onbenut laten en de koers hier ‘hard’ maken samen met Anna van der Breggen. Niemand kon echter mee bleek al snel. Ik werd aangemoedigd bondscoach Loes Gunnewijk om door te gaan, maar zeker op het vlakke tussenstuk voelde het alsof ik mijn kansen aan het vergooien was met een groep van 8 rensters achter mij aan in de achtervolging. Op de 3 plaatselijke ronden begon ik toch te geloven dat het mogelijk zou kunnen zijn, omdat mijn voorsprong uitliep. Tot het moment dat Chloe Dygert achter me aankwam en met de wetenschap dat zij zich meer had kunnen sparen in de achtervolgende groep en net glansrijk wereldkamioen tijdrijden was geworden. Ze ontplofte echter en ik reed stug door en bleef focussen op wat ik moest doen. In de laatste 3 kilometer wist ik het zeker: het ging gewoon lukken en dat op een parcours dat me vooraf niet op het lijf geschreven leek, zeker na de teleurstelling van mijn val tijdens het WK van Innsbruck dacht ik dat zo’n kans op een lastig WK zich nooit meer zou voordoen…. Het denken in mogelijkheden heeft me deze wereldtitel bezorgd. Het publiek in Yorkshire was geweldig en zorgde voor extra glans.
