Eerste 25 jaar
Van geboorte tot eerste fiets
Beste jaar tot nu toe!
Mijn jaar begon anders dan andere jaren met het WK op de baan in Apeldoorn op het onderdeel individuele achtervolging. Dit was super om mee te maken en ik haalde -voor mij als niet ervaren baanrenner- het hoogst haalbare resultaat: zilver in een Nederlands record.
Mijn voorjaar was goed en ik haalde daar een paar mooie ere plaatsen, maar ik had nog niet het niveau van wat ik later in juli wist te behalen. Het begint erop te lijken dat ik het type ben dat in een seizoen door weet te groeien naar een steeds maar hoger niveau.
In de Giro waren we als team beter dan ooit. We wonnen zes van de tien etappes en het eindklassement. Ongelooflijk. Ik legde de basis voor mijn overwinning in de tijdrit bergop (1000m klimmen) die ik wist te winnen met ruim 2,5 minuut voorsprong. Daarna stond ik de roze trui niet meer af. Solo aankomen op de Zoncolan in het roze maakte deze Giro helemaal af. Aansluitend moesten we door na La Course. Ik denk dat dit het mooiste gevecht opleverde uit mijn carrière. Dit was afzien, doorzetten en diepgaan van een ander niveau. Dat het live op TV was en iedereen van deze strijd kon meegenieten maakte het extra mooi.
Daarna nam ik even gas terug door weer te gaan trainen en toewerken naar het WK. Ik was daar nog net weer wat beter dan tijdens de Giro. De tijdrit won ik met een halve minuut voorsprong op Anna die ook een dijk van een tijdrit had gereden.
Helaas eindigde het seizoen in mineur doordat ze voor mij vielen in de wegwedstrijd. Ik bleef ingeklikt zitten in mijn pedaal en verdraaide daarmee mijn knie. Ik wist de wedstrijd op wilskracht uit te rijden in de hoop dat het wel mee zou vallen en in de wetenschap dat het WK in Innsbruck een unieke kans was om wereldkampioen op de weg te kunnen worden. Zo’n zwaar parcours treffen we bijna nooit op een WK. Ik kon het niet geloven toen ik hoorde dat een stuk bot van het plateau van mijn onderbeen (eminentia fractuur) volledig was afgebroken van mijn onderbeen. Na een operatie volgde een lange en intensieve revalidatieperiode, maar na ruim zes weken kon ik al weer een beetje gaan fietsen. Het was lastig dat nagenieten van een topseizoen overschaduwd werd door een zware revalidatieperiode. Het was daarom een leuke opsteker om in deze periode te horen dat ik genomineerd was voor sportvrouw van het jaar.
Dat 2018 nóg beter dan 2017 zou worden had ik nooit durven dromen. Ik had mijzelf twee hoofddoelen gesteld en dat was optimaal voorbereid aan de start staan van de Giro en het WK. Beiden zijn meer dan gelukt en daar ben ik heel trots op.