Eerste 25 jaar
Van geboorte tot eerste fiets
Thuis bij Orica in Olympisch jaar en vanaf mei tot WK Qatar in topvorm
Vanaf het begin voel ik met thuis bij Orica. Ik strijd in alle world tour voorjaarsklassiekers mee in de finale en rijd op de Waalse Pijl na overal top 10, maar de grote overwinning blijft helaas uit. Ik word na het voorjaar geselecteerd voor de olympische spelen in Rio. Helaas niet voor de tijdrit, maar daarom focus ik me vol op de wegwedstrijd in Rio.
Vanaf de Boels Hills Classic ben ik ‘vertrokken’: opeens lijk ik van een ander niveau te zijn en kan ik aanvallen bergop i.p.v. volgen. Ik ben mijn kracht ook niet kwijt geraakt, want ik word Nederlands Kampioen tijdrijden in Middelharnis, slechts 20 seconden achter de eerste belofte en in een gemiddelde snelheid van boven de 48 km per uur. Ik kan het niet geloven.
Daarna ga ik gelijk op hoogtestage naar Livigno. Bij terugkomst tijdens de Thüringen Rundfahrt voel ik me ongelooflijk sterk, ik val aan bergop en in de tijdrit bewijs ik dat ik nog steeds power heb (2e). Ik ga geloven in mijn kansen in de wegwedstrijd in Rio.
Ik weet dat het parcours niet ‘op mijn lijf’ geschreven is aangezien er een 10 kilometer steile klim in zit, maar ik voel me sterker dan ooit en reis met vertrouwen af naar Rio. In de wegwedstrijd verras ik, door de sterkste te zijn bergop. Ik hoef alleen maar af te dalen en ‘safe’ naar de finish zeg ik tegen mezelf. Door verminderde alertheid t.g.v. vermoeidheid en een bocht die opeens meer terugdraait dan ik had gedacht, kom ik ernstig ten val. Mijn wegwedstrijd in Rio eindigt in plaats van met een gouden medaille… in het ziekenhuis met drie gebroken uitsteeksels van mijn rugwervels, een ernstige hersenschudding en een nog grotere mentale ‘kater’.
Ik ben er behoorlijk terneergeslagen van en verdrietig, versterkt door de hersenschudding. Ik merk dat ik zonder doelen en vooruitzichten mezelf niet kan herpakken. Na twee weken krijg ik ‘groen licht’ om naar Livigno te gaan met mijn moeder om rust te nemen en aan de aandacht in Nederland te ontsnappen. Ik heb rust nodig i.v.m. mijn hersenschudding. De fiets gaat mee in de auto. Wat begint als een herstelvakantie wordt al snel een trainingskampvakantie met mijn moeder. Mijn herstel gaat ongelooflijk voorspoedig.
Vier weken na de olympische wegwedstrijd mag ik deelnemen aan de Ronde van België van de dokter met de nationale selectie. Ik win tot mijn verbazing met een paar seconden voorsprong de proloog en tijdens de laatste etappe in Geraardsbergen los ik iedereen bergop. Ik ben mijn Rio vorm nog niet kwijt en mag op het WK in Qatar de tijdrit rijden. Daar bijt ik me in vast.
Door de hitte in Qatar vind ik het moeilijk om in mezelf te geloven dat ik kan winnen in Qatar. Ik start te conservatief en rijd niet mijn beste tijdrit ooit. Het levert wel een mooie vijfde plek op. Het is mijn eerste deelname aan een tijdrit op een WK.
Na het WK merk ik dat het hele olympische jaar veel impact op me heeft gehad. Ik pak mijn mountainbike en backpack voor de meerdaagse mountainbike wedstrijd de Crocodile Trophy in Australië en ga aansluitend drie maanden backpacken ‘down under’.
Ik heb niet zo’n behoefte om wéér van huis te zijn, maar iets zegt me dat ik dit avontuur –zonder plan- van 3,5 maand nu moet doen. De crocodile trophy wordt een van de leukste, meest indrukwekkende (en zwaarste) weken van mijn leven. Vervolgens ga ik herstellen en vakantie vieren in Australië en Nieuw Zeeland (duiken, raften, downhillen, hiken, etc). Ik heb de tijd van mijn leven en voel me weer helemaal opgeladen voor een nieuw seizoen 2017.
De teleurstelling van Rio heeft plaats gemaakt voor trots op mijn prestatie in Rio en dit heeft me geïnspireerd tot het stellen van nieuwe (droom)doelen voor 2017!
