Eerste 25 jaar
Van geboorte tot eerste fiets
Nederlands Kampioen en Olympische spelen in Londen
Ik worstel en ik kom boven. Dat heb ik vaak gedacht in 2012. De operatie aan de liesslagader in mijn linkerbeen had de doorbloeding in mijn been in plaats van beter, veel slechter gemaakt. Vijf maanden met één been en zonder plezier maar doorblijven trainen en zonder enige garantie dat het goed zou komen waren zwaar in fysiek- en mentaal opzicht.
Het zag er lang niet goed uit, maar in maart voelde ik opeens weer dat de doorbloeding in mijn been verbeterde. Een enorme last viel van mij af en het plezier in het trainen nam weer met sprongen toe. Helemaal toen ik in april mijn eerste wedstrijd wist te winnen (GP Roeselare). Daarna volgden meer mooie overwinningen in mei en juni met als hoogtepunt de winst op het Nederlands Kampioenschap op de weg. Een waanzinnige beloning na zo’n heftige periode.
In de Giro d’Italia merkte ik dat ik in fysiek opzicht ook weer een stap had gezet, want ik reed daar in een bergetappe voor het eerst met de betere klimmers mee omhoog. Helaas volgde in dezelfde etappe een val waarbij ik mijn sleutelbeen brak. Na drie dagen door te hebben gereden, bleek het toch gebroken te zijn en werd ik geopereerd. Het werd een race tegen de klok om na de operatie in vier weken tijd weer op tijd in vorm te zijn voor de olympische wegwedstrijd. Ik merkte als snel die dag dat ik niet goed genoeg was om zelf mee te doen om de medailles, maar ik had de Spelen voor geen GOUD willen missen. Ik vond het een grote eer om daar namens Nederland met Ellen, Loes en Marianne aan de start te staan. We hadden er super samen naar toegeleefd en ik voelde bij ons echt teamspirit! Een geweldige ervaring. Toen ik bij de huldiging in Den Bosch de medaillewinnaars bij elkaar zag staan besloot ik dat ik er alles aan ga doen om er in Rio weer bij te zijn en dan terug te komen met een medaille!
Na de Spelen moest ik verplicht rust nemen en de twee wereldbekerwedstrijden die ik vorig jaar nog wist te winnen (Zweden en Plouay) aan me voorbij laten gaan. Daarna ben ik gaan opbouwen naar het WK in Valkenburg via de Ronde van Toscane -waar ik blij verrast was door daar de proloog te winnen- en de Ladies tour in Nederland. Op het WK was ik wel goed, maar niet top. Terugkijkend kan ik zeggen dat ik na mijn sleutelbeenbreuk nooit meer mijn topniveau van mei en juni heb kunnen halen.
Dit seizoen heeft me veel gebracht met als ultieme beloning voor het doorzetten het Nederlands Kampioenschap. Het heeft me bewust gemaakt van hoe heftig het is als je jezelf elke dag met tegenzin moet motiveren om weer te gaan trainen en hoeveel plezier het wielrennen me geeft als je progressie boekt en weer doelen hebt om voor te gaan!
