Je houdt van de koers en je haat hem. Dat was hoe Annemiek de Ronde van Vlaanderen op voorhand al min of meer omschreef. Met een vierde plaats in de uitslag heeft ze het er zondag goed vanaf gebracht en dat na een pittige wedstrijd. Daarin zag Annemiek namelijk flink af en dat was niet zomaar. Het kwam mede omdat ze ten aanval trok. Meermaals met een kopgroep en ook nog solo. “Er zijn weinig dagen geweest waarin ik zo goed in vorm was als vandaag”, kijkt Annemiek terug. “Ik zat overal voorin, zonder energie te verspillen, en zat ook steeds goed gepositioneerd. Dan ben je gewoon echt goed in vorm. Ik heb geen moment van achteren gezeten.”
Annemiek toonde zich nadrukkelijk. Zo behoorde ze eerst tot een kopgroep van acht rensters en daaruit reed Annemiek na ongeveer honderd kilometer koers, met nog 45 kilometer te gaan, solo weg. Haar maximale voorsprong bedroeg ongeveer een halve minuut, maar ze werd toch weer teruggepakt. “De tactiek was om mij vooruit te sturen en proberen Ashleigh aan te laten sluiten met een groepje. Ik kwam al eerder vooruit met een groepje met daarbij onder meer Ellen van Dijk en dat was wel oke. Toen we gegrepen werden ben ik direct weer gegaan. Er kwam niemand mee, dus dan weet je dat het moeilijk wordt. Maar misschien keken Rabo en Boels naar elkaar.”
Achter haar werd echter wel achtervolgd en Annemiek werd weer gegrepen. “Daar was ik wel even bang voor, want ik was bang dat ik even niet mee zou kunnen en ik had het ook echt even moeilijk. Dat was ook het moment dat Elisa wegreed.” De Italiaanse Elisa Longo-Borghini van Wiggle-Honda ging er solo vandaag en zij werd nooit meer teruggezien door de rest. “Haar aanval heb ik niet meegekregen doordat ik het moeilijk had. Van achteren kwam er wat terug en ik wist dat ik goed moest herstellen op dat moment. Ik had verwacht dat de rensters van Boels en Rabo gingen springen en daar was ik klaar voor.”
Rijden voor plek twee
Maar het wachten van Annemiek was tevergeefs. “Of ze waren moe en konden het niet, of ze keken naar elkaar. Ze sprongen in ieder geval niet. Bovenop de Paterberg waren we echter wel met zijn vijven los. Een sterk groepje met namens ons ook Ashleigh, maar ook Pauline Ferrand-Prevot en Anna van der Breggen van Rabo en Lizzie Armitstead van Boels. Daar was ik wel een beetje bang voor, maar dan zie je toch dat ik na zo’n koers wel kan volgen. Er volgde daarna ook een beetje verwarring, omdat de communicatie niet echt duidelijk was. Elisa had uiteindelijk met nog vijf kilometer te gaan een minuut voorsprong en dan weet je dat het wel heel lastig gaat worden om haar nog terug te pakken.”
Het rijden voor de tweede plaats bleef over. “Ik had me goed gespaard en als er een groepje vooruit kwam, zou ik er bij zijn. In de slotkilometers kwamen onder meer Chantal Blaak en Jolien D’hoore nog aansluiten. Chantal viel in de laatste kilometer aan en ik sprong in haar wiel. Op tweehonderd meter van de streep ben ik ook aangegaan. Helaas kwamen Jolien en Anna er nog overheen en werd ik dus vierde. Het is jammer dat ik niet beloond werd met een podiumplaats, maar ik ben wel echt heel tevreden over mijn vorm en rijden. Ik heb er vandaag echt voor gekoerst. Soms is het alleen maar afwachten, maar nu was het echt proberen en daar houd ik wel van. Die vierde plaats is leuk, maar uiteindelijk doe je het toch echt alleen voor de overwinning.”
The Sufferfest
Er wachtte Annemiek na de finish overigens nog wel een verrassing. Ze kreeg een fles champagne uitgereikt van de video crew van de UCI die de video samenvattingen maken rond de World Cup wedstrijden. Annemiek werd namelijk uitgeroepen tot de renster die het meest moest afzien in de koers en won daarmee de bijbehorende ‘The Sufferfest prijs’. “Die fles bewaar ik nog even tot een goed moment, haha. Nu is het, zonder de zege, niet het goede moment. Wie weet kan het morgen, want dan start ik in de GP de Dottignies.”
Klik hier voor de uitslag van de Ronde van Vlaanderen.
